Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν περνούσαμε στην Ελλάδα τον γαλλικό νόμο για τις στέγες των κτιρίων. Σύμφωνα πλέον με τη γαλλική νομοθεσία, τα νέα κτίρια πρέπει να προβλέπουν λύση για τη στέγη τους. Και η λύση αυτή πρέπει να είναι «πράσινη». Είτε κάλυψη με φυτά, δημιουργώντας με εξελιγμένη τεχνολογία κήπους και μικρούς βιότοπους για τα πουλιά της πόλης, είτε κάλυψη με ηλιακούς συλλέκτες. Υπάρχει και η επιλογή να συνδυάζονται οι δύο εναλλακτικές λύσεις.
Αμέσως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πρόοδο της σκέψης πάνω στην οργάνωση και τη λειτουργία της πόλης, σε μείζονα θέματα όπως η ενέργεια και το μικροκλίμα, ακόμη και η αισθητική. Και όλη αυτή η παραγωγή της νέας σκέψης έρχεται να απαντήσει ή να προκαλέσει ερωτήματα πάνω στα θεμελιώδη και πιεστικά ζητήματα της εποχής και να ορίσει και τις νέες ευθύνες.
Στην Αθήνα οι δυνατότητες ανάπτυξης και εφαρμογής της νέας σκέψης πάνω σε αυτά τα ζητήματα είναι τεράστιες και επείγουσες. Πλέον, οι τομές στο σώμα και στο περιβάλλον της πόλης δεν περιορίζονται στον δομημένο ιστό, αλλά εκτείνονται πέραν αυτού και τον εμπεριέχουν ή τον χρησιμοποιούν. Η εκμετάλλευση, π.χ., της θέας προς διάφορα σημεία της πόλης, όπως αυτή αποκαλύπτεται όχι μόνο από τους ιστορικούς λόφους αλλά και από νέα τοπόσημα, όπως το Μουσείο της Ακρόπολης, η Στέγη ή το ΕΜΣΤ, ακόμη και ταράτσες ξενοδοχείων και καφέ, ορίζει όχι μόνο μια νέα δεξαμενή πρόκλησης αισθητικών και αισθησιακών εικόνων, αλλά και έναν δρόμο πλουτοπαραγωγικής ανάπτυξης.
Ο «αέρας», η θέα όπως και τα εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα στις άγονες, αισθητικά άθλιες και ενεργειακά ζημιογόνες ταράτσες της Αθήνας είναι μια περιοχή που παραμένει ανεκμετάλλευτη και περιμένει την εξόρυξή της. Στη δεκαετία του 1960, όταν ξαναχτιζόταν όλη η Αθήνα, δεκάδες οικογένειες επαγγελμάτων, δεκάδες ειδικότητες, αναρίθμητες κατηγορίες εξοπλισμού με υλικά νέας τεχνολογίας, δεκάδες εταιρείες εμπορικών αντιπροσωπειών συνδέθηκαν με την οικοδομή και γεννήθηκε πλούτος. Ταυτόχρονα, η υλική αυτή αύξηση επενδύθηκε από το ψυχικό της περίβλημα και ενισχύθηκε από τη λαϊκή της νομιμοποίηση.
Εκτοτε, διαγνώστηκαν και οι αρνητικές συνέπειες, η αντιστροφή των οποίων είναι η πρόκληση της δικής μας γενιάς.
Η ανάδειξη της «θέας», των οπτικών φυγών και των συνειρμικών προβολών πάνω στην πόλη είναι ένας βραχίονας, απολύτως υλικός και θεσμικός, της τουριστικής ανάπτυξης. Συμβάλλει, παράλληλα, στην αύξηση των θέσεων εργασίας και στην παροχή ποικιλίας ως προς τα ερεθίσματα που προσφέρει η πόλη. Τα παρατηρητήρια με θέα προς κάθε μεγαλούπολη, είτε πάνω σε ιστορικά μνημεία, πύργους, ουρανοξύστες κ.λπ. είτε πάνω σε υπερυψωμένα εστιατόρια και χώρους ψυχαγωγίας ή επιμόρφωσης είναι παλαιά πρακτική που ζητεί πλαίσιο, κοινωνικό, πολιτικό, εργασιακό, οικονομικό, για να ευδοκιμήσει.
Η μεγάλη ευκαιρία για την Αθήνα είναι η αχανής πρόκληση που προσφέρουν οι ανεκμετάλλευτες ταράτσες της. Η επίλυση αυτού του αισθητικού και πρακτικού ζητήματος θα προσφέρει μόνο πλεονεκτήματα. Πρώτον, θα ανανεώσει την εμπειρία της θέασης της πόλης από την Ακρόπολη, μια διαδικασία που μπορεί να διαφημιστεί, καθώς κάθε χρόνο θα αυξάνονται οι ταράτσες που θα έχουν βρει «λύση» αλλάζοντας προς το καλύτερο την όψη της Αθήνας αλλά και το κλίμα της. Και, δεύτερον, η αναμόρφωση αυτή θα αιμοδοτήσει μια σειρά από επαγγέλματα και ειδικότητες, θα προκαλέσει νέα τεχνογνωσία και θα δώσει χιλιάδες συμφωνίες και μεροκάματα. Είναι ένας στόχος για την Αθήνα. Να αλλάξει την τριτοκοσμική εικόνα της που προσφέρει κάθε μέρα από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό. Είναι θέμα βούλησης και σχεδιασμού.