Ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να αποτρέψει τη διολίσθηση της χώρας στο επικίνδυνο περιβάλλον που ξεκινά με περιορισμούς στη διακίνηση κεφαλαίων και ενίοτε καταλήγει στη χρεοκοπία. Καλείται να περπατήσει σε ένα δύσβατο πολιτικό μονοπάτι, κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του. Είναι αρκετά ισχυρός ώστε να τα καταφέρει.
Δεν κινδυνεύει με ανεπανόρθωτο πολιτικό πλήγμα, ακόμη και αν προβεί σε υποχωρήσεις έναντι των εταίρων. Ο ίδιος προσωπικά διαθέτει σημαντικό πλεόνασμα λαϊκής υποστήριξης. Αλλωστε, όπως ορθά επεσήμανε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, στις πρόσφατες εκλογές δεν υπήρξε λαϊκή εντολή για «ρήξη», αλλά για σκληρή διαπραγμάτευση εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας και παραμονή στο ευρώ, εξέλιξη που προϋποθέτει δύσκολους συμβιβασμούς.
Η αμοιβαία επωφελής συμφωνία, που αποτελεί εδώ και κάποιους μήνες τον δεδηλωμένο στόχο του κ. Τσίπρα, δεν θα επιτευχθεί μέσα από έναν ιδιότυπο «τσαμπουκά» στα ευρωπαϊκά φόρα, υβρίζοντας τους εταίρους, αλλά μέσα από ώριμη διαβούλευση. Οχι με αυθαίρετες κινήσεις που εκπέμπουν ερασιτεχνισμό, αλλά με επαγγελματικά επεξεργασμένες προτάσεις. Και η όποια πολιτική συμφωνία δεν θα εδράζεται στον… αέρα, αλλά στα πραγματικά στοιχεία που θα έχουν συλλέξει και επεξεργαστεί τα τεχνικά κλιμάκια.
Υστερα από σωρεία επαφών στις Βρυξέλλες και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθώς και πολύωρες συνομιλίες με την κ. Μέρκελ και άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί πλέον να αγνοεί ή να υποτιμά την «ισορροπία δυνάμεων». Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι έχουμε συμμάχους και μαζί θα αλλάξουμε την Ευρώπη, τη στιγμή που στο Εurogroup είμαστε «18 εναντίον 1».
Παράλληλα, όπως και οι προκάτοχοί του, αναγκάζεται να αποδεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν είναι εύκολο να αυξήσει μισθούς και συντάξεις, να επαναπροσλάβει δημοσίους υπαλλήλους, να εφαρμόσει μια κοινωνική αναπτυξιακή πολιτική την οποία, όμως, κάποιες άλλες χώρες, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ θα χρηματοδοτήσουν.
Η κυβέρνηση έδωσε προεκλογικές υποσχέσεις που δεν μπορεί να υλοποιήσει. Τώρα αποδέχεται ότι πρέπει να αποπληρώσει το χρέος, αναγκάζεται να διαβουλευθεί με τη «μισητή» τρόικα, έστω και αν αυτή έχει μετονομασθεί, ενώ αντιλαμβάνεται ότι ο προϋπολογισμός δεν αντέχει την ανατροπή των περισσότερων μεταρρυθμίσεων του πρόσφατου παρελθόντος.
Ο πρωθυπουργός έχει ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα το οποίο μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει προς όφελος της χώρας. Το γεγονός ότι δεν συμμετείχε στο πάρτι διαφθοράς των προηγούμενων δεκαετιών που βούλιαξε τη χώρα, όπως και το ότι εμφανίζεται έτοιμος να συγκρουσθεί με τη διαπλοκή. Αυτό πρέπει να είναι το δυνατό του χαρτί. Η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η ισονομία. Οχι η αναβίωση του κρατισμού του παρελθόντος που επίσης συνέβαλε στην κατάρρευση.