Δεν έχει αποσαφηνισθεί εάν υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός και τελικός στόχος του πρωθυπουργού στο «άνοιγμα» προς τη Ρωσία. Αν οι θερμές δηλώσεις και το κλίμα προσδοκιών που δημιουργείται εντάσσονται στο πλαίσιο των παραδοσιακά καλών σχέσεων που όντως υπάρχουν και έχουν ιστορική και θρησκευτική διάσταση, είναι κατανοητά. Ουσιαστικά, δε, αποτελούν συνέχεια της πολιτικής που ακολουθούσαν και προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Ομως, η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι με την επίσκεψη στη Μόσχα ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να διαμηνύσει στους δυτικούς εταίρους πως «αν μας πιέσετε πολύ υπάρχουν και εναλλακτικές». Οτι πρόκειται για απόπειρα «εξισορρόπησης» έναντι των πιέσεων που ασκούν χώρες και θεσμοί.
Ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Ενέργειας και άλλοι πιστεύουν ειλικρινά ότι η συνεργασία με τη Ρωσία μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα και να βγει από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει; Αν ναι, ορθώς διαφοροποιούνται από την Ε.Ε., επικρίνουν το Βερολίνο, και «προειδοποιούν». Αν και σε αυτή την περίπτωση τίθεται το ερώτημα κατά πόσον ο ελληνικός λαός έχει ενημερωθεί σε βάθος και στηρίζει στην πλειοψηφία του μια τέτοια μείζονα μεταστροφή στον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας.
Εάν, από την άλλη, το όλο εγχείρημα αφορά πρωτίστως τη δημιουργία εντυπώσεων, χωρίς πρόθεση απομάκρυνσης από την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, τότε μάλλον εσφαλμένες είναι οι κινήσεις που γίνονται. Γιατί, όταν ο κ. Τσίπρας απορρίπτει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας διαφοροποιούμενος από μια σημαντική πολιτική της Ε.Ε., και ο κ. Λαφαζάνης εναντιώνεται στην κοινοτική ενεργειακή πολιτική και δημοσιοποιεί την πρόθεση της Αθήνας να συνεργαστεί για την κατασκευή του λεγόμενου Turkish Stream, το μόνο που επιτυγχάνει η κυβέρνηση είναι να προκαλεί τη δυσφορία, ενίοτε και την οργή, ευρωπαϊκών χωρών και θεσμών.
Ο πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο να αναδεικνύει τη σημασία της μεγάλης ελληνικής ομογένειας στη Μαριούπολη, αλλά το να αυτοανακηρύσσεται σε «μεσολαβητή» μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, χωρίς προσυνεννόηση, αποτελεί αδιέξοδη πολιτική χωρίς προοπτική. Αντίθετα, εάν οι κινήσεις προς τη Μόσχα γίνονταν σε στενή συνεννόηση, και όχι σε αντιπαράθεση με τη Δύση, θα μπορούσαν να αποδειχθούν ωφέλιμες.
Οι ομαλές σχέσεις με τη Ρωσία είναι χρήσιμες. Αλλά οι διαφοροποιήσεις που δυσχεραίνουν τη συμβίωση και συνεργασία με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, που όντως δύνανται να μας στηρίξουν, είναι ανούσιες. Η Ελλάδα ανήκει στην Ε.Ε. και έχει κάθε λόγο να παραμείνει στη θεσμικά δημοκρατική, οικονομικά ελεύθερη και κοινωνικά ευαίσθητη ευρωπαϊκή οικογένεια, όπου, παρά τα κενά, και σε αντίθεση με άλλες χώρες, ισχύουν το κράτος δικαίου και οι πολιτικές ελευθερίες.
