Δεν είναι ορθό να καταλογισθούν κακές προθέσεις στον υπουργό Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, για τα όσα οπισθοδρομικά ανακοίνωσε χθες. Αγαπά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Το τίμησε, άλλωστε, με τη διαδρομή του σε αυτό. Ομως τον παρατηρούσα χθες, να στέκει δίπλα στον αναπληρωτή υπουργό του Τάσο Κουράκη, αμήχανος, να μην μπορεί να αρθρώσει στέρεο λόγο στην προσπάθειά του να επιχειρηματολογήσει υπέρ της αδιαφάνειας στις επιλογές νέων Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης (αρμοδιότητος Κουράκη). Ουσιαστικά, άφησε τις καταγγελίες περί κομματικών επιλογών και συνέχειας του κομματικού κράτους αναπάντητες. Ισως να ήθελε να τις διαψεύσει, αλλά δεν μπορούσε να «αδειάσει», για μια ακόμη φορά, τον αναπληρωτή του. Το έχει κάνει σε τρεις περιπτώσεις έως τώρα.
Ομως, παρά τον σημαντικό πρότερο βίο του (και κυρίως έντιμο), ο κ. Μπαλτάς αποδεικνύει ότι πάσχει από ιδεοληψία, έλλειψη πρωτοτυπίας και ρεαλισμού. Το 2015, κι ενώ όλοι έχουν παραδεχτεί τον ρόλο των φοιτητικών-κομματικών παρατάξεων στα ΑΕΙ, ο νυν υπουργός επαναφέρει τους «φοιτητοπατέρες» στη συνδιοίκηση των ΑΕΙ. Δεν διδάχθηκε τίποτε από τις αθλιότητες που έχουν καταγραφεί τα τελευταία 30 χρόνια; «Τι είπες, ρε; Αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ήσουν εδώ σήμερα!» Ετσι απάντησε φοιτητοπατέρας σε πρύτανη, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει το ρουσφέτι (μετεγγραφή φοιτητή από πανεπιστήμιο της περιφέρειας) που του ζητούσε. Ευνόητο είναι ότι ο πρύτανης είχε εκλεγεί με τη στήριξη της παράταξης του φοιτητή, θυμάμαι να μου διηγείται προ τετραετίας πανεπιστημιακός.
Τι προσδοκά ο κ. Μπαλτάς με τη δική του «αντιμεταρρύθμιση»; Μήπως να γίνει ένας νέος Πανούσης; Να θυμίσουμε ότι ο νυν αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη ήταν εκ των βασικών συντακτών του νόμου-πλαισίου το 1982, ο οποίος καθιέρωσε για πρώτη φορά τη φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ. Τι προσδοκά, λοιπόν, ο κ. Μπαλτάς σήμερα; Μήπως οι «φοιτητοπατέρες» να αποδειχθούν «παιδιά των λουλουδιών», που θα δημιουργήσουν το ιδεατό πανεπιστήμιο-παράδεισο;
Οσο για την κατάργηση των διατάξεων περί «αιώνιων» φοιτητών και την επαναφορά όσων διεγράφησαν, πόσες δόσεις λαϊκισμού πρέπει να αντέξει η ελληνική κοινωνία; Σε ποιο άλλο εκπαιδευτικό σύστημα δεν ορίζονται πλαίσια εντός των οποίων μπορεί να αποκτηθεί ο τίτλος σπουδών; Ποιος σημερινός γονιός δεν θα γελά με την επιστροφή των άσωτων φοιτητών, ίσως και πρώην συμφοιτητών του; Οι 50άρηδες έχουν φοιτήσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο τα χρόνια της μεγάλης, δανεικής ευμάρειας της χώρας και γνωρίζουν για ποιους λόγους οι φοιτητές περνούσαν στην… αιωνιότητα.
Ο κ. Μπαλτάς οφείλει στην ιστορία του και στη νεολαία της Ελλάδας (λοξοκοιτώντας ίσως και προς τους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς που έχουν αγανακτήσει με τους «φοιτητοπατέρες») να επανεξετάσει όσα εξήγγειλε χθες και να προχωρήσει σ’ έναν ανοιχτό διάλογο για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ. Οι φοιτητές έρχονται στο πανεπιστήμιο για να ακούσουν τον επιστημονικό λόγο και όχι τον ιδεοληπτικό λόγο των κομμάτων της εξουσίας. Η ηγεσία του υπουργείου ας δράσει με πνεύμα ρεαλισμού και ευθύνης. Ας μη συνεχίσει το πανεπιστήμιο να πληρώνει τις αθλιότητες των Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε Συριζαίικη εκδοχή.