Θεωρητικά, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να τελεί σε καθεστώς χειμερίας νάρκης. Πρώτοι μήνες μιας κυβέρνησης που προέρχεται από τη (ριζοσπαστική) Αριστερά και η λογική λέει ότι τα συνδικάτα θα επέλεγαν στάση αναμονής. Εν μέρει, το κάνουν. Αλλά όχι όλοι.
Περίμενα με ενδιαφέρον την αντίδραση του προέδρου της ΠΟΕ-ΟΤΑ, Θέμη Μπαλασόπουλου, στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την υποχρεωτική μεταφορά των ταμειακών διαθέσιμων στην Τράπεζα της Ελλάδος. Στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν τον κ. Μπαλασόπουλο υπενθυμίζω ότι είναι ο άνθρωπος που οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου έχουμε συνδέσει με μαραθώνιες απεργίες στον τομέα της καθαριότητας και τους γνωστούς τόνους σκουπιδιών έξω από τα σπίτια μας. Συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, που έχει προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται ένα από τα πιο δυναμικά και θερμόαιμα πρόσωπα στην ιστορία της Αυτοδιοίκησης. Εκεί, λοιπόν, που θα περίμενε κανείς από τον κ. Θέμη Μπαλασόπουλο να διατηρήσει στο θέμα που δημιουργήθηκε μια «διακριτική» στάση, προκειμένου να μη στεναχωρήσει τους συντρόφους του στη νέα του κομματική στέγη, ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ εμφανίστηκε όπως ακριβώς τον θυμόμαστε: οξύς και λάβρος (κατά του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Δημήτρη Μάρδα), σήκωσε αμέσως τη σημαία της επανάστασης προτείνοντας την πιο ριζοσπαστική λύση, το κλείσιμο των δήμων.
Εντυπωσιακή από αυτήν την άποψη είναι και η χθεσινή ανακοίνωση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος: επιτίθεται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, ανάμεσα σε άλλα, όχι γιατί η τελευταία οδηγεί την ελληνική Εκπαίδευση σε θεσμικό Μεσαίωνα, αλλά «για τη συνέχιση της ισχύος πλήθους διατάξεων που σχετίζονται με την αξιολόγηση». Δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα γέλια ή τα κλάματα ή και τα δύο μαζί.
Το ίδιο και το αυτό ισχύει διαβάζοντας το δελτίο Τύπου της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως, που «θορυβημένη» από την εξαιρετική δραστηριότητα του «Διαζώματος», που ίδρυσε ο Σταύρος Μπένος για την αναστήλωση αρχαίων θεάτρων με ιδιωτικές δωρεές και χορηγίες, σπεύδει να «προειδοποιήσει» το υπουργείο Πολιτισμού: «Οι συνεργίες –συνεργασίες, τη δεδομένη στιγμή, σχετικά με δράσεις σε Αρχαία Θέατρα κ.τ.λ., από τη ΜΚΟ “Διάζωμα”, μαζί με τη συμμετοχή χορηγών-εταιρειών–, θα θέλαμε να ρωτήσουμε τα ποσά που αναφέρονται ότι θα απορροφηθούν μέσω του ΕΣΠΑ πώς ακριβώς θα τα χρησιμοποιήσουν;». Εδώ το «κόλπο» είναι παλιό και δοκιμασμένο. Εφόσον δεν υπάρχει τίποτα απολύτως στον ορίζοντα και η συνεργασία ανάμεσα σε «Διάζωμα» και κράτος παραμένει έως σήμερα άριστη, επιστρατεύεται η ακραία ιδεοληψία για να καλλιεργηθεί αόριστη «ανησυχία»: ποιοι να είναι, άραγε, αυτοί οι παράξενοι «χορηγοί» και οι καταχθόνιες «εταιρείες» που θέλουν να ενισχύσουν οικονομικά πολιτιστικά έργα και δράσεις; Κι αν το κάνουν, τι ζητούν σε αντάλλαγμα;
Ωστόσο, από τη σύντομη, αυτή, επίδειξη ανορθολογισμού, μπορεί να προκύψει ένα μικρό κέρδος: να αντιληφθούν οι κυβερνώντες (τελευταίοι προνομιακοί συνομιλητές των πλέον εγωπαθών συνδικαλιστικών φορέων) ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα, αν δεν σπάσουν εγκαίρως οι «δεσμοί αίματος» με ορισμένους από τους πιο οπισθοδρομικούς και βουλιμικούς θύλακες στην ελληνική κοινωνία.