Ηταν τέτοιες ημέρες πριν από ακριβώς ένα χρόνο που υφαινόταν και ξηλωνόταν (ναι, σχεδόν ταυτόχρονα) το αφήγημα του «success story»: η επιτυχημένη έξοδος στις αγορές, η στατιστική επιβεβαίωση ότι η ύφεση είχε πιάσει «ταβάνι» και η αίσθηση στην «αγορά» ότι «κάτι, επιτέλους, αρχίζει και κινείται», αλλά και η αντίστροφη μέτρηση για τις ευρωεκλογές και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που θα κλόνιζε τον μεταρρυθμιστικό οίστρο της κυβέρνησης Σαμαρά και θα οδηγούσε στον ανασχηματισμό ελεγχόμενου πανικού τον Ιούνιο του 2014.
Κανείς δεν γνωρίζει τι θα είχε συμβεί στη χώρα αν ο τέως πρωθυπουργός αγνοούσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και προχωρούσε μπροστά χωρίς συμβιβασμούς και τακτικισμούς. Ομως, με «αν» δεν γράφεται η Ιστορία και το μόνο σίγουρο είναι ότι το περασμένο Σάββατο συμπληρώθηκαν τρεις μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου βέβαιο είναι ότι το μάθημα δεν έγινε πάθημα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η εικόνα που εξακολουθεί να δίνει η Ν.Δ. είναι πολλές φορές ιδεολογικά άνιση: «ακολουθεί» με διαφορά φάσης την κυβερνητική ρητορική, καταγγέλλοντας τη διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, τη δημαγωγία και τη μεταρρυθμιστική της απροθυμία.
Αλλά αρκεί αυτό; Η «φιλολογία» για τις συντάξεις είναι χαρακτηριστική. Η αξιωματική αντιπολίτευση αποφεύγει να υπερασπιστεί τη μείωση των επικουρικών συντάξεων αποσιωπώντας το αυτονόητο: χωρίς την, προσωρινή έστω, μείωσή τους, είτε θα χρεοκοπήσουν τα Ταμεία είτε σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν καθόλου επικουρικές συντάξεις. Στο ζήτημα των πρόωρων συντάξεων τα περιθώρια άσκησης πιο δυναμικής αντιπολίτευσης μεγαλώνουν: οι πρόωρες συντάξεις είναι ένα αναχρονιστικό καθεστώς από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε γιατί υπονομεύει με τον πιο διαβρωτικό και άμεσο τρόπο το δικαίωμα των νεότερων γενιών να έχουν σύνταξη όταν με το καλό φτάσει εκείνη η ώρα. Ακόμα και στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, που θεωρητικά θα έπρεπε να είχε στείλει τους βουλευτές της Ν.Δ. στα… κάγκελα, επικρατεί ασυνήθιστη ηρεμία.
Καταλαβαίνει κανείς ότι σε ένα περιβάλλον όπου ο δημόσιος λόγος έχει μετατοπιστεί σε οριακά σενάρια (π.χ. στη δυνατότητα του κράτους να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον επόμενο μήνα), ο αντιπολιτευτικός λόγος για τα «επιμέρους» να αδυνατίζει. Ούτε είναι εύκολο για έναν πολιτικό να μιλήσει για μείωση στις συντάξεις.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας είναι ευρύτερο. Ξεκινάει από την κορυφή και την αδυναμία του τέως πρωθυπουργού να συνθηκολογήσει με την ιδέα της διαδοχής του από ένα περισσότερο άφθαρτο πολιτικά πρόσωπο και πάει πολύ πίσω, στον ιδεολογικό ευνουχισμό του συντηρητικού χώρου ήδη από την εποχή της μονοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ.
Αλά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι καταδικασμένο να εκπροσωπήσει άμεσα ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού λαού που δεν πιστεύει όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες και αισθάνεται άστεγο και μετέωρο. Ακροατήριο υπάρχει, κόμμα δεν υπάρχει.