Κάπου έξω από την Κόρινθο, σχεδόν παραλλήλως της διώρυγας, υπάρχουν ακόμη και σήμερα ορατά τα ίχνη της αρχαίας διόλκου. Ηταν ένα τεχνολογικό θαύμα της προκλασικής εποχής, ένα πέτρινο μονοπάτι πάνω στο οποίο έσερναν τα πλοία από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό Κόλπο, έτσι ώστε να αποφύγουν τον μακρύ και επικίνδυνο γύρο της Πελοποννήσου. Η χερσαία μεταφορά των πλοίων ήταν δύσκολη, επίπονη (υπάρχει ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ των Θ. Π. Τάσιου, Ν. Μήκα, και Γ. Πολύζου για το θέμα) και φυσικά πολύ ακριβή. Οι ιδιοκτήτες των μηχανημάτων πάνω στα οποία φορτώνονταν τα πλοία κέρδιζαν πολλά από τη «διίσθμιση»· κανείς δεν ξέρει πόσα, αλλά όπως αφηγείται ο κ. Θ. Π. Τάσιος στο ντοκιμαντέρ «Δίολκος», τα διόδια ήταν «ακριβούτσικα, απ’ ό,τι φαίνεται».
Σκέψεις για διάνοιξη μιας διώρυγας στην περιοχή υπήρξαν πολλές, αλλά μόνο ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Νέρων, το 66 μ.Χ., επιχείρησε το όγδοο θαύμα της αρχαιότητας και μάλιστα προχώρησε κανάλι σε μήκος 3,3 χιλιομέτρων. Δεν το ολοκλήρωσε ποτέ, διότι η πολιτική κατάσταση στη Ρώμη επέσπευσε την επιστροφή του, αλλά ενδιαφέρον έχουν οι φήμες και οι ψίθυροι που συνόδεψαν την απαρχή του θαύματος. «Μερικοί Ελληνες αντιμετώπισαν το έργο με δυσπιστία», γράφει ο Philipp Vandenberg στη βιογραφία του Νέρωνα (εκδ. Κονιδιάρη). «Θεώρησαν ότι η διώρυγα έδειχνε περιφρόνηση απέναντι στους θεούς, που στο σημείο εκείνο είχαν θελήσει μια στενή λωρίδα γης και όχι θάλασσας. Πίσω από τις υποτιθέμενες θρησκευτικές επιφυλάξεις, αποδείχθηκε σύντομα ότι κρυβόταν η τακτική ενός ισχυρού λόμπι εμπόρων, στους οποίους η δίολκος απέφερε τεράστια κέρδη (σ.σ.: αλλά και ιερέων που φοβήθηκαν ότι με τη διάνοιξη του Ισθμού θα έχαναν τα πλούσια δώρα και αφιερώματα των εμπόρων, που δεν θα είχαν πια λόγο να περνούν από την Κόρινθο). Οι αντίπαλοι μάλιστα ιδιοκτήτες ολκών διέδωσαν τη φήμη πως Αιγύπτιοι τοπογράφοι είχαν διαπιστώσει πριν από χρόνια μια σημαντική διαφορά στάθμης ανάμεσα στις δύο θάλασσες, εκατέρωθεν του ισθμού, και μετά τη διόρυξη η μία θάλασσα θα χυνόταν στην άλλη με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η χώρα». Τελικώς η διώρυγα άνοιξε το 1893 και, φυσικά, ουδείς καταποντισμός συνέβη…
Θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Τα ίδια επιχειρήματα περί λιμών, λοιμών, σεισμών, καταποντισμών δεν ακούμε για κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας; Οι ιερείς του κυρίαρχου αριστερού δόγματος και οι έμποροι που έχουν επενδεδυμένα στη σημερινή αντιπαραγωγική δομή φωνασκούν διαρκώς για τους… τρομακτικούς κινδύνους που ελλοχεύουν από την απελευθέρωση της αγοράς: κόσμος θα φαρμακωθεί, αν τα Ντεπόν πωλούνται και στα σούπερ μάρκετ· μωρά θα χαθούν, αν το βρεφικό γάλα φύγει από τα φαρμακεία· οικογένειες θα διαλυθούν, αν επιτραπεί σε κάποιους καταστηματάρχες –όσοι θέλουν, βρε αδελφέ!– να ανοίγουν τα μαγαζιά τους την Κυριακή. Πόσο διαφέρει η κινδυνολογία του κ. Κώστα Ησυχου, ο οποίος (πριν γίνει υπουργός διέπρεψε ως συνδικαλιστής της Πολιτικής Αεροπορίας) το 2005 ισχυριζόταν ότι θα καταστραφούν οι αερομεταφορές λόγω απελευθέρωσης, από την κινδυνολογία των Αιγυπτίων σαμάνων ότι θα πλημμύριζε η χώρα εάν ανοιγόταν η διώρυγα της Κορίνθου; Πόσα είχαμε ακούσει για τον κίνδυνο της απελευθέρωσης των τηλεπικοινωνιών την εποχή που παρακαλούσαμε να έχουμε τηλέφωνο πέντε χρόνια μετά την αίτηση, ενώ τώρα οι ίδιες οι εταιρείες μάς παρακαλάνε να μας συνδέσουν;
Η κινδυνολογία είναι το έσχατο επιχείρημα όσων σιτίζονται –πολιτικώς και οικονομικώς– από τις σημερινές στρεβλές δομές. Δυστυχώς, πολλάκις οι υπόλοιποι την καταπίνουμε αμάσητη και πληρώνουμε αδρά…