Οχι ότι όλα όσα ζήσαμε μέχρι τώρα ήταν εύκολα. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και πάνω από όλους ο λαός έχουν βιώσει ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, χαμένο στην κινούμενη άμμο της αβεβαιότητας, της σύγχυσης και των απειλητικών διλημμάτων.
Αλλά όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνεχείς επικοινωνίες και συναντήσεις με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Γιουνκέρ, όσο σκληρά και αν ήταν το ένα μετά το άλλο τα Eurogroup, όπως και οι επανειλημμένες σύνοδοι κορυφής της Ευρωζώνης, με αποκορύφωμα αυτή της 12ης Ιουλίου, όσο άβολα και αν ένιωσε ο πρωθυπουργός, όσο κουραστικές και επίπονες και αν ήταν οι συζητήσεις και οι ψηφοφορίες στις αρμόδιες επιτροπές και στην ολομέλεια της Βουλής, για τα προαπαιτούμενα και το μνημόνιο, είναι βέβαιο ότι πολύ πιο δύσκολα θα είναι αυτά που έπονται.
Για τους πολίτες είναι άλλο πράγμα να παρακολουθούν τις αντεγκλήσεις βουλευτών, υπουργών και αρχηγών κομμάτων, τις κατηγορίες, τις υποσχέσεις, τις δεσμεύσεις, και άλλο να βιώνουν τα μέτρα που ψηφίζονται.
Είτε πιστεύει κανείς στην αναγκαιότητα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είτε όχι, είναι βέβαιο ότι όλοι δυσφορούν για τις αυξήσεις των φόρων που έρχονται και οι οποίες το μόνο που δεν πρόκειται να κάνουν είναι να φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Μέχρι τώρα, λοιπόν, ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του απολάμβαναν την αίσθηση ισχύος και την προβολή που έρχεται με την εξουσία, αλλά δεν κυβερνούσαν. Οι κινήσεις τους εξαντλούνταν στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, για τις οποίες πολλά μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτό δεν είναι το αντικείμενο της σημερινής στήλης.
Σήμερα, ύστερα από ακριβώς επτά μήνες στην εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καλείται να αρχίσει να νομοθετεί όχι με βάση ουτοπικές επιθυμίες, αλλά πραγματικά δεδομένα, και να εφαρμόζει όχι εύκολα φιλολαϊκά μέτρα, που όλοι θα ήθελαν να εφαρμόσουν, αλλά τα δύσκολα αντιλαϊκά που επιβάλλουν οι συνθήκες.
Οι ιδεοληψίες της αντιπολίτευσης πρέπει να αντικατασταθούν από τον ρεαλισμό της εξουσίας. Το άλλοθι της ουσιαστικής κυβερνητικής απραξίας ελέω διαπραγμάτευσης τελείωσε. Με την υπογραφή της συμφωνίας και την υπερψήφισή της από το ελληνικό αλλά και τα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, περνάμε στο επόμενο κεφάλαιο. Εχουμε το τρίτο μνημόνιο και πρέπει να εφαρμοστεί.
Ο διαστρεβλωτικός και χυδαίος διχασμός σε κακούς«μνημονιακούς» και καλούς «αντιμνημονιακούς» τελείωσε με την ένταξη στο στρατόπεδο των πρώτων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του καλούνται να επιδείξουν διαχειριστικές ικανότητες και αποτελεσματικότητα. Με απλά λόγια, καλούνται να κυβερνήσουν. Για την επίτευξη του εθνικού στόχου απαιτούνται τεχνοκρατική επάρκεια, εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία, όπως φυσικά και εργατικότητα. Μέχρι τώρα τα τρία πρώτα απουσιάζουν. Το τελευταίο οφείλει κανείς να το αναγνωρίσει στον πρωθυπουργό, στον (σημερινό) υπουργό Οικονομικών, όπως και σε κάποιους κυβερνητικούς ιθύνοντες.
Ομως, για να επιτύχει το εγχείρημα –που σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολο– θα πρέπει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, τουλάχιστον αυτοί που χειρίζονται τους κρίσιμους τομείς, να πιστέψουν σε αυτό που καλούνται να κάνουν. Διότι, εάν αντιδρούν και προσπαθούν να καθυστερήσουν, να αλλοιώσουν και τελικά να μην εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί, το μόνο που θα επιτύχουν θα είναι να οδηγήσουν και αυτήν την ύστατη προσπάθεια και τελευταία ευκαιρία σε αδιέξοδο.
Για να κυβερνηθεί η χώρα χρειάζεται να τελειώσει η αβεβαιότητα. Να αποφασίσει ο πρωθυπουργός πώς θα διαχειριστεί το πολιτικό αλλά και πρακτικό πρόβλημα που υπάρχει με την κυβερνητική πλειοψηφία. Το βέβαιο είναι ότι το επόμενο διάστημα θα πρέπει να εφαρμοστούν επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα και να προωθηθούν τολμηρές για την ελληνική πραγματικότητα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το πολιτικό, οικονομικό και κατ’ επέκταση κοινωνικό διακύβευμα είναι μεγάλο. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να το διαχειριστεί μόνος του.
