Περίπου 10.000 θεατές ταξίδεψαν το διήμερο Παρασκευή και Σάββατο της περασμένης εβδομάδας μέχρι την Επίδαυρο, για να δουν την προτελευταία φετινή παράσταση των Επιδαυρίων. Ηταν η σειρά του «Προμηθέα Δεσμώτη», της τραγωδίας του Αισχύλου, που σκηνοθέτησε ο Κώστας Φιλίππογλου, στη δεύτερη κάθοδό του στο αργολικό θέατρο.
Βασικός πρωταγωνιστής, και φέτος, η μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Ο Κώστας Φιλίππογλου ξεκίνησε την αφήγηση του Αισχύλου με μια άλλη αφήγηση, από τη «Θεογονία» του Ησίοδου. Και δύο ηθοποιοί, που συνομιλούν με μπεκετικούς ήρωες, ο Γεράσιμος Γεννατάς και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, αναλαμβάνουν, δημιουργώντας ένα πολύ δεμένο δίδυμο, να κάνουν πιο γήινη όλην αυτή την αλλόκοτη ιστορία.
Γενικά, η παράσταση του Κώστα Φιλίππογλου βασίστηκε ιδιαίτερα στην κίνηση (πώς αλλιώς άλλωστε, αφού ο καλός σκηνοθέτης υπηρετεί και διδάσκει το σωματικό θέατρο εδώ και χρόνια). Στην παράσταση, για την κίνηση των ηθοποιών, που αποδείχθηκε ιδιαιτέρως αρμονική, φρόντισε η Φρόσω Κορρού, και τις οδηγίες ακολούθησαν πιστά όλοι οι ηθοποιοί.
Μετά τους δύο μπεκετικούς ήρωες, και μετά την είσοδο στον κόσμο του Προμηθέα, ακολούθησε η σκηνή μιας σταύρωσης. Ηταν ένα μαύρο ανθρώπινο ομοίωμα που καρφώνεται σ’ έναν λευκό τοίχο (τα σκηνικά του Κένη ΜακΛέλαν, από τους μόνιμους συνεργάτες του Κώστα Φιλίππογλου). Είναι η στιγμή που σταυρώνεται ο Τιτάνας Προμηθέας στον βράχο. Είναι η στιγμή που ο Ηφαιστος (Γεράσιμος Γεννατάς) λυγίζει και απολογείται για την πράξη του στον Προμηθέα, αφού… εκτελεί εντολές. Εξίσου τρυφερά φέρεται προς τον Προμηθέα ο χορός των Ωκεανίδων και ο Ωκεανός (πάλι ο Γεράσιμος Γεννατάς σε έναν ακόμη ρόλο). Η μουσική των Lost Bodies (σταθεροί συνεργάτες του Κ. Φιλίππογλου επίσης) υποστήριξε τις στιγμές της παράστασης. Μια παράσταση που άφησε ικανοποιημένο το κοινό που την είδε, αφού προσέγγισε με πρωτοτυπία και τρυφερότητα την πάλη του ανθρώπου απέναντι στις βουλές των ισχυρών. Και ίσως η πιο εύγλωττη σκηνή να ήταν στο τέλος, με τους δύο μπεκετικούς κλόουν πάλι, που θλίβονται για το τέλος της παράστασης (για το τέλος γενικά), αλλά τελικά δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Γιατί αυτό ξέρουν μόνο να κάνουν. Μια υπόσχεση από τους ανθρώπους του θεάτρου που αφορά πολλούς.
