Η Βουλή διαλύεται σήμερα ή αύριο με την προκήρυξη εκλογών και η οκτάμηνη θητεία της θα μείνει στην ιστορία για πολλούς λόγους. Eνας από αυτούς είναι και η παρουσία της προέδρου της, Ζωής Κωνσταντοπούλου. Θα τη θυμόμαστε για έναν κυρίως λόγο: για την υποβάθμιση του θεσμικού ρόλου του ΠτΒ. Το τρίτο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης, οκτώ μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή της κ. Κωνσταντοπούλου, με 235 ψήφους, δεν είναι το ίδιο. Στραπατσαρισμένο, εξουθενωμένο, παραμορφωμένο, από έναν λόγο επιθετικό και ακραία διχαστικό, εμφυλιοπολεμικό, που προκαλούσε διαλυτικές εντάσεις, εξουδετερώνοντας κάθε πνεύμα συναίνεσης και διαλλακτικότητας. «Eχουμε κοινοβουλευτικό βίο 200 ετών, δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια πράγματα», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, αναφερόμενος σε πρωτοφανείς κινήσεις και συμπεριφορές, που δεν προβλέπονται σε κανένα Σύνταγμα και σε κανέναν Κανονισμό Βουλής.
Στη διάρκεια αυτού του οκταμήνου οι διάλογοι και οι μονόλογοι στους οποίους πρωταγωνίστησε η κ. Κωνσταντοπούλου δηλώνουν τη μία και μόνη έγνοια της: πώς η άποψή της να είναι κυρίαρχη, εμμονικά μοναδική, επιβεβλημένη με κάθε τρόπο. Το κοινοβουλευτικό σώμα ήταν εχθρός που έπρεπε να ταπεινωθεί, με συμπεριφορά απαξιωτική, χλευαστική, ανορθολογική.
Σημασία δεν έχει η πολιτική της πορεία από εδώ και πέρα. Αν θα ηγηθεί κόμματος ή όχι, αν θα συνεχίσει να διεκδικεί την αυτοπροβολή της πάση θυσία ή θα εξασθενήσει ως ένα από τα πολλά συμπτώματα της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας. Σημασία έχει ότι αποχωρώντας από τη θέση της ΠτΒ αφήνει τον θεσμό τραυματισμένο. Θα μπορούσαμε εύκολα να μιλήσουμε για παρωδία, για γραφικότητα, για αριστοφανική κωμωδία που δεν οδηγεί σε τρανταχτά γέλια αλλά σε βαθιά μελαγχολία. Oμως οι περιγραφές βοηθούν, ίσως, μόνο στην εκτόνωση της έντασης. Δεν εξαλείφουν τα ίχνη.
Ο,τι καταγράφηκε στον δημόσιο βίο από κλήσεις και αντεγκλήσεις, χαρακτηρισμούς κυβερνητικών παραγόντων από το ίδιο της το κόμμα, δικές της αντιδράσεις και απαιτήσεις που υποβάθμιζαν τον ρόλο της Βουλής, δηλώσεις και αντι-δηλώσεις, χαρακτηρισμούς που δημοσιοποιήθηκαν και άλλους που υπονοήθηκαν, συνθέτουν ένα (ακόμη) πορτρέτο παρακμής τόσο της έννοιας της πολιτικής όσο και της έννοιας της εξουσίας. Στον απολογισμό θα πρέπει να προστεθεί και η ακραία υποτίμηση του καναλιού της Βουλής, το οποίο επί των ημερών της κ. Κωνσταντοπούλου μεταλλάχθηκε σε μηχανισμό προσωπικής προβολής και προπαγάνδας.
Η νέα Βουλή που θα προκύψει θα ανακυκλώσει εν πολλοίς το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Λίγες θα είναι οι «νέες» παρουσίες και, ίσως, όχι προς το καλύτερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Βασίλης Λεβέντης ενδέχεται να είναι το «καινούργιο» που θα προστεθεί. Η ελληνική κρίση έχει βαθιές ρίζες και πλοκάμια. Δεκαετίες πλαστής ευμάρειας, επίπλαστης πραγματικότητας, απάθειας, αδράνειας και διαρκούς απαξίωσης των θεσμών. Oπως είπε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή τηλεοπτική συνέντευξή του στον ALPHA: «Η εξέλιξη είναι στενάχωρη αλλά όχι απροσδόκητη». Μπορεί να αναφερόταν στον εσωκομματικό εμφύλιο, ήχησε όμως σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.