Οσοι ενηλικιώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και ήθελαν να σπουδάσουν ντιζάιν βρίσκονταν σε ένα τοπίο που είχε ήδη ξεπεράσει τον ναρκισσισμό των χρόνων του ’80 που κινήθηκε με έμφαση είτε προς το νεο-μπαρόκ είτε προς τη νεο-αρ ντεκό. Ολο αυτό το σκηνικό, κουρασμένο ήδη έπειτα από 10-12 χρόνια κατάχρησης και υπερεξάντλησης, καλούσε για ανανέωση. Το καλό (για πολλούς, ίσως, αρνητικό) των χρόνων που ακολούθησαν ήταν η απελευθέρωση από κεντρικούς κορμούς στυλιστικών επιταγών και η διάδοση αισθητικών «μονοκαλλιεργειών». Χώρες όπως η Σουηδία, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Ολλανδία, το Ισραήλ, η Ιταλία, η Νορβηγία, η Αγγλία ή η Ισπανία τροφοδότησαν τη διεθνή συζήτηση για το ντιζάιν με νέες προσωπικότητες, κάθε μία από τις οποίες είχε άλλη ατζέντα.
Αυτή η πανσπερμία και ο υβριδισμός που φούντωσε μετά το 2000 έδωσε στον κόσμο του ντιζάιν πρόσωπα που χτίζουν αυτόνομους κόσμους, όπως ο Ολλανδός Μάαρτεν Μπάας. Ο 37χρονος Μπάας απέκτησε φήμη για σειρές που αγόρασαν μεγάλες εταιρείες. Παρά την όποια μαζικότητα, τα έπιπλα του Μάαρτεν Μπάας κατασκευάζονται χειρωνακτικά και προκύπτουν μέσα από την παρατήρηση του φυτικού κόσμου (με υποδόριες αναφορές στην αρ νουβό) αλλά και την καταγωγική σχέση με ένα σκοτεινό τοπίο φαντασίας με γκόθικ και γκροτέσκ στοιχεία. Από τον συνδυασμό των δύο γεννήθηκε η πιο διάσημη ίσως σειρά του, η «Smoke», που διαδόθηκε παγκοσμίως και αγοράστηκε από μουσεία και συλλέκτες. Ο Μπάας αντλεί από τον αισθητικό κόσμο του μπαρόκ αλλά τον «καίει», τον υπονομεύει καθώς τον εξυμνεί, τον ακυρώνει καθώς του χαρίζει αθανασία.
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τον Μάαρτεν Μπάας, όπως και άλλους της γενιάς του, είναι η άρνηση των ορίων ανάμεσα στη ζωγραφική, στη μόδα, στη γαστρονομία, στην αρχιτεκτονική. Αναζητεί αποστάγματα και ιζήματα αποδεσμεύοντας τη φαντασία του ώστε να γεννήσει υβρίδια με μορφές και συμπλέγματα που θα μπορούσαν να είναι το σχέδιο σε μία γραβάτα, το μπορ σε ένα καπέλο, το πιάτο με τους μεγάλους αστακούς, η στέψη ενός εικονοκλαστικού ουρανοξύστη ή η κορνίζα ενός Ρούμπενς ή ενός Μαγκρίτ. Ολον αυτόν τον αφρό, ενίοτε πλούσιο και πληθωρικό, τον «ξυρίζει», τον περνάει από φούρνους, κλίβανους και τομογράφους της φαντασίας, και παράγει κάτι εντελώς αυτόφωτο. Ο κόσμος του ντιζάιν είναι γεμάτος τέτοιες προσωπικότητες.