Η επιστροφή του Κώστα Κουφού στην Εθνική ομάδα μπάσκετ, ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, «καταργεί» τη… μοναξιά του Γιάννη Μπουρούση στη νευραλγική θέση του σέντερ και προσδίδει δύναμη και εμπειρία από τον ομογενή παίκτη που νιώθει ότι δεν έλειψε ούτε μια ημέρα από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ο Κουφός συναντήθηκε τρεις φορές με τον Φ. Κατσικάρη στις ΗΠΑ, τήρησε τη δέσμευση της επιστροφής του και «στρατεύθηκε» στην προσπάθεια της Εθνικής για τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ και της εξασφάλισης συμμετοχής στο προολυμπιακό τουρνουά, τον Ιούλιο του 2016, ώστε να υπάρχει δικαίωμα πρόκρισης στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Οι όποιες παρεξηγήσεις είχαν δημιουργηθεί, την τελευταία τριετία, ανήκουν στο παρελθόν, όχι μόνο χρονικά, αλλά και ουσιαστικά στις σχέσεις του Κουφού με τον προπονητή της Εθνικής και όλους τους συμπαίκτες του.
«Προσωπικά, νιώθω ότι δεν έλειψα από την Εθνική. Για διαφορετικούς λόγους, δεν ήμουν παρών στα τρία τελευταία χρόνια, αλλά ποτέ δεν “έκλεισα” και δεν μου “έκλεισαν” την πόρτα της Εθνικής. Ενιωθα και νιώθω πολύ περήφανος που είμαι Ελληνοαμερικανός και βρίσκομαι εδώ, ενώ ξέρω πόσο σημαντική είναι για κάθε παίκτη να έχει επιτυχίες με την Εθνική ομάδα της χώρας του, ανεξαρτήτως της πορείας που έχει κάνει με την ομάδα του. Στο σπίτι μου, έχω σε περίοπτη θέση, το αργυρό μετάλλιο που πήραμε με την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του 2009» λέει στην «Κ», ο Ελληνας σέντερ και πριν ακούσει την πρώτη ερώτηση, δίνει συνέχεια στην τελευταία φράση του: «Εξι χρόνια μετά, θέλω πάλι να φτάσει στα μετάλλια, η Εθνική ομάδα και γιατί όχι να έχει ψηλότερη θέση στο βάθρο. Εχουμε στο πλευρό μας, την πλειονότητα των θετικών προδιαγραφών: Ποιότητα, εμπειρία και οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ο σωστός συνδυασμός των τριών, αυτών στοιχειών και η ανάλογη διαχείριση από τους προπονητές, καθιστούν την ελληνική ομάδα στις πέντε υποψήφιες για τα τρία μετάλλια. Πρέπει, όμως, να αποδείξουμε σε κάθε παιχνίδι ότι αξίζουμε να φτάσουμε ψηλά και να ελαχιστοποιήσουμε τον παράγοντα δικών μας λαθών. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να είμαστε τυχεροί, αλλά ούτε και άτυχοι. Από το μυαλό και τα χέρια μας, θα κριθεί η πορεία μας στον όμιλο και στην τελική φάση».
– Ποιος είναι ο ρεαλιστικός στόχος της Εθνικής και ποιο το «όνειρό» της ή πρόκειται για ταυτόσημες έννοιες;
–Ρεαλιστικός στόχος είναι η διεκδίκηση ενός μεταλλίου. Πρέπει να παίξουμε κάθε παιχνίδι σαν να είναι το τελευταίο για τον στόχο μας. Με την ίδια συγκέντρωση και αποφασιστικότητα και έχοντας την καλύτερη δυνατή απόδοση. Δεν υπάρχουν εύκολοι αντίπαλοι. Θεωρητικά, υπάρχουν κατώτεροι και ανώτεροι αντίπαλοι από την Ελλάδα, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να τους νικήσουμε όλους, εφόσον «δαγκώνουμε» στην άμυνα και στα ριμπάουντ. Η επιθετική «χημεία» θα βρεθεί, γιατί υπάρχει ατομικό ταλέντο και εμπειρία και πρέπει να εφαρμόσουμε σωστά τις εντολές του προπονητή για να πιστοποιήσουμε την ομαδικότητα του παιχνιδιού και τη διάρκεια του ρυθμού μας. Σίγουρα, θέλουμε να κερδίσουμε το δικαίωμα συμμετοχής στο Προολυμπιακό τουρνουά για να διεκδικήσουμε πρόκριση στους Ολυμπιακούς, αλλά θα «κυνηγήσουμε» αυτόν τον στόχο, αν ηττηθούμε στον προημιτελικό. Η «πυξίδα» μας θα δείχνει μετάλλιο.
– Στο περσινό Παγκόσμιο, η Εθνική πέτυχε 5 νίκες στον όμιλο, αλλά ηττήθηκε στον πρώτο νοκ άουτ αγώνα από τη Σερβία. Αν και δεν απουσίαζες, ανησυχείς για τα παιχνίδια που «ζεις» μόνο αν νικήσεις; Χρειάζεται διαφορετική ψυχολογική διαχείριση;
– Κατ’ αρχήν, είναι αυτονόητη προτίμηση, αν χάσουμε σε κάποιο παιχνίδι, να συμβεί στον όμιλο και όχι στην τελική φάση, στην οποία προχωράς μόνο με νίκες. Υπάρχει μεγάλη πίεση στα συγκεκριμένα παιχνίδια, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να «πεθάνουμε» από υπερβολικό άγχος. Θα είμαστε πολύ «σκληροί» στην τελική φάση. Μεγάλο πλεονέκτημα το ταλέντο μας, αλλά πρέπει να παίξουμε και με σκοπιμότητα για να νικήσουμε, αν βρεθούμε σε κακή μέρα. Χρειάζεται καλή μελέτη κάθε αντιπάλου, δυνατή άμυνα και σταθερή ψυχολογία, ακόμα κι αν βρεθούμε πίσω στο σκορ. Οι Αμερικανοί λένε «ζήσε πριν πεθάνεις» κι αυτό πρέπει να κάνουμε. Να «ζήσουμε» ή ακριβέστερα να επιβιώσουμε και κόντρα σε καλύτερες ομάδες.