Δεν επρόκειτο καν για εφιάλτη. Ηταν μία άνευρη προεκλογική αναμέτρηση, δίχως πολιτικό διακύβευμα, αφού όποια κυβέρνηση και εάν προκύψει αύριο θα πρέπει να εφαρμόσει ένα οικτρό Μνημόνιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υπό τον κ. Αλέξη Τσίπρα και υπερψήφισαν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Αυτή ακριβώς η έλλειψη διαφορετικών προγραμμάτων, ο καταθλιπτικός μονόδρομος, εξέθρεψε μία εντονότατη –άνευ αντικειμένου– ρητορική αντιπαράθεση.
Θεωρητικώς η έκφραση της «λαϊκής ετυμηγορίας» –για τρίτη φορά σε ένα οκτάμηνο– θα άρει την πολιτική αστάθεια και κάποια κυβέρνηση «μικρού συνασπισμού» με κορμό τη Ν.Δ. ή τον ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψει τελικώς. Το πρόβλημα, όμως, της Ελλάδος δεν είναι η έλλειψη πολιτικής σταθερότητος, όσο και εάν ηχεί παράδοξο, αλλά η αδυναμία, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, μίας εκ θεμελίων αναδιαρθρώσεως της οικονομικής πολιτικής που επιβαλλόταν από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ το 1981 και στο ενιαίο νόμισμα το 2002.
Πολιτική αστάθεια ταλάνιζε την Ελλάδα από το τέλος του φρικτού εμφυλίου πολέμου. Ο πρόωρος θάνατος του Αλέξανδρου Παπάγου υπήρξε η απαρχή μίας νέας ασταθείας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, διάδοχος του Στρατάρχη στην πρωθυπουργία, διέλυσε τον Ελληνικό Συναγερμό. Ιδρυσε την ΕΡΕ, από την οποία απεχώρησαν ο Γεώργιος Ράλλης, ο Παναγιώτης Παπαληγούρας και άλλα επιφανή στελέχη.
Επήλθε επανένωση της ΕΡΕ, αλλά από το 1961 η αντιπαράθεση του Γεωργίου Παπανδρέου με τον Καραμανλή προσέλαβε διάσταση θανατηφόρο. Βίαιες διαδηλώσεις οικοδόμων συγκλόνιζαν την Αθήνα, άγονη αντιπαράθεση του Καραμανλή με τα Ανάκτορα, παραίτηση και απόσυρσή του στο Παρίσι. Κατέκτησε την εξουσία το 1963 η Ενωση Κέντρου αλλά διεσπάσθη τον Ιούλιο του 1965 και ακολούθησαν βραχύβιες κυβερνήσεις «αποστατών». Καθημερινές διαδηλώσεις ανά την επικράτεια, και επεβλήθη τελικώς δικτατορία των Συνταγματαρχών. Εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο, μετά την εγκληματική απόπειρα ανατροπής του Μακαρίου από τον Δ. Ιωαννίδη, και κατέρρευσε το δικτατορικό καθεστώς και επανήλθε εκ Παρισίων ο Καραμανλής και εγένετο μεταπολίτευση.
Ολα αυτά τα τρομακτικά γεγονότα ελάχιστα επηρέασαν την ελληνική οικονομία. Ο λόγος ήταν ότι από το 1953 η Ελλάς είχε συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, που σταθερά και με τις απαραίτητες προσαρμογές ακολουθούσαν με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία όλες οι κυβερνήσεις.
Το οικονομικό εκείνο μοντέλο αναπτύξεως έκλεισε κάποτε τον κύκλο του. Το πρόβλημα ανεδείχθη όταν ξεκίνησε η περιπέτεια της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδος. Τεράστιες κοινοτικές εισροές σπαταλήθηκαν αντί να χρησιμοποιηθούν για την αναδιάρθρωση της οικονομίας. Η βιομηχανία και η αγροτική παραγωγή κατέρρευσαν. Η ένταξη στο ευρώ οδήγησε σε αλόγιστο δανεισμό. Η σάρωση του οικονομικού μοντέλου που όφειλε να είχε συντελεσθεί σταδιακώς στη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε τρία χρόνια.
Και ενώ ο σπαραγμός των διαφόρων παρατάξεων βρισκόταν σε εξέλιξη στη χώρα μας, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έφερε προς συζήτηση στο Eurogroup σχέδιο χρεοκοπίας μίας χώρας εντός της Ευρωζώνης. Ας μην πλανώμεθα. Ο νικητής των εκλογών είναι φορέας απασφαλισμένης βόμβας. Ουαί τω νικητή, από μιαν άποψη. Απλώς υποπτευόμεθα ότι ο κ. Τσίπρας προτίθεται να αποδράσει.
Νέος είναι, μπορεί να αναμένει. Ή αυτό τουλάχιστον νομίζει.
