Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών εμφορείται από μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία, το εκλογικό σώμα ψήφισε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε ψηφίσει τον Ιανουάριο, σαν δηλαδή να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα τους τελευταίους οχτώ μήνες, σαν να μην είχαν καμιά σημασία οι ψεύτικες υποσχέσεις, οι ερασιτεχνισμοί, η αλαζονεία, η κακοδιοίκηση και κυρίως η οικονομική καταστροφή που αντικατέστησε μια πρόβλεψη ανάπτυξης 3% για φέτος με μια ύφεση αντίστοιχου μεγέθους, χώρια ένα νέο βαρύ μνημόνιο που αλλιώς δεν χρειαζόταν. Οπως λέει και το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Από την άλλη, το εκλογικό σώμα επικρότησε τη στροφή προς τον ρεαλισμό και την ευρωπαϊκή επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, θέτοντας εκτός Βουλής τους νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και την ανεκδιήγητη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ουσιαστικά, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που στηρίζει το ευρώ έχει τώρα την πλήρη της εκπροσώπηση στη Βουλή. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός πως το πολιτικό σύστημα φαίνεται να ξαναβρίσκει την ισορροπία του μετά τη μεγάλη ανατροπή του Μαΐου 2012, καθώς οι φυγόκεντρες δυνάμεις υποχωρούν και ένα νέο δικομματικό σύστημα ξαναχτίζεται σιγά-σιγά με άξονα το κέντρο και, το κυριότερο, στη βάση οικονομικών πολιτικών μηδενικού ελλείμματος. Σε μια φράση, ο ελληνικός λαός επικρότησε πανηγυρικά το Καστελλόριζο του Αλέξη Τσίπρα. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Η εξέλιξη αυτή είναι μεν θετική, αλλά έχει δύο αρνητικές πλευρές. Αφενός είχε τεράστιο οικονομικό κόστος (που δεν έχει διαφανεί ακόμη) και αφετέρου θα κοστίσει ακόμη περισσότερο στην ελληνική κοινωνία, καθώς είναι σίγουρο πως δεν θα λείψουν ιδεοληπτικές πολιτικές σε ευαίσθητους χώρους όπως π.χ. η παιδεία, με τεράστιο κόστος για το μέλλον.
Από ’δω και πέρα, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να υλοποιήσει τα μέτρα που υποσχέθηκε στους δανειστές και να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Για να το πω διαφορετικά, το εκλογικό σώμα μπορεί μεν να είχε υπερψηφίσει τον Γιώργο Παπανδρέου αν γίνονταν εκλογές τον Ιούνιο 2010, αλλά αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως θα επικροτούσε τις ανακολουθίες του, τις παλινωδίες του και την κακή διαχείριση που ακολούθησαν. Αν η καινούργια κυβέρνηση συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς, θα αποτύχει. Στο εναλλακτικό εφιαλτικό σενάριο, θα συνεχίσει μεν να κυβερνά αλλά θα κληθεί πλέον να διαχειριστεί μια μόνιμη φτωχοποίηση της χώρας με εργαλεία της την πόλωση και την κατανομή της μιζέριας. Η μεταπολίτευση έληξε οριστικά και πλέον κατευθυνόμαστε ή σε κάτι καλύτερο ή σε κάτι πολύ χειρότερο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών αφορά βεβαίως και την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό που φάνηκε είναι πως με μια σχετικά αξιοπρεπή ηγεσία, το κόμμα αυτό κατάφερε να πετύχει τη μεταστροφή του αρνητικού γι’ αυτό ρεύματος που είχε συσσωρεύσει ο Αντώνης Σαμαράς. Το μέλλον λοιπόν για τη Ν.Δ. δεν μπορεί να είναι άλλο από το άνοιγμα σε καινούργιες ιδέες και νέους και αξιόλογους ανθρώπους, κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ώς τώρα. Η αποτυχία του Ποταμιού, ενός κόμματος που πραγματικά κατάφερε να συγκεντρώσει εξαιρετικά αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό, δεν δείχνει πως οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν έχουν απήχηση, αλλά πως δύσκολα μπορούν να βρουν την απήχηση που τους αναλογεί εκτός οργανωμένων κομμάτων με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Αυτό λοιπόν είναι το στοίχημα τόσο για τη Νέα Δημοκρατία, όσο και για το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η ελληνική κοινωνία και που δυσκολεύεται να ακουστεί ευρύτερα.
*Καθηγητής στο πανεπιστήμιο Yale.