Συναντήσαμε την Ιταλίδα ηθοποιό λίγο πριν η ταινία «SPECTRE» βγει στις ελληνικές αίθουσες. Και μας μίλησε για όλα: για τη συνεργασία της με τον Ντάνιελ Κρεγκ, για την ομορφιά, για τις κόρες της, αλλά και για το πού συναντά τους πιο συναρπαστικούς άνδρες!
Με το που μπήκε στο δωμάτιο, μου θύμισε ένα από τα πιο όμορφα πορτρέτα του Φρανσίσκο Γκόγια, εκείνο της μαυροντυμένης ηθοποιού Antonia Zarate, που είχα δει στην υπέροχη έκθεση της National Gallery μόλις το προηγούμενο απόγευμα. Ναι, αναμφίβολα θα είχε κι εκείνη ποζάρει για τον Ισπανό ζωγράφο αν ζούσαν την ίδια εποχή. Με μακρύ μαύρο φόρεμα (με μακριά μανίκια και σεμνό ντεκολτέ), μαύρο καλσόν και μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, μια χρυσή ζώνη στην απίστευτα λεπτή μέση της, χωρίς κανένα απολύτως κόσμημα (ούτε καν ρολόι) και ελαφρώς μακιγιαρισμένη (μολύβι ματιών, μάσκαρα και μπορντό κραγιόν, ταιριαστό με το βερνίκι νυχιών της), ήταν πράγματι εντυπωσιακή. ∆εν την περίμενα έτσι, για να είμαι ειλικρινής. Τη φανταζόμουν πιο χυμώδη και πιο «σπασμένη».
Οχι ότι δεν έχει ρυτίδες. Εχει. Είναι, άλλωστε, 51 ετών και δεν έχει κάνει πλαστικές επεμβάσεις. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπό της -γύρω από τα μάτια και το στόμα, στα χέρια και στο λαιμό-, αλλά η λάμψη που εκπέμπει η Μόνικα Μπελούτσι είναι τέτοια, που δεν τα προσέχεις καν. Ενα βροντερό «ουάου» ξέφυγε από τον Βέλγο συνάδελφο μόλις την αντίκρισε και οι υπόλοιποι πέντε που βρισκόμασταν γύρω από το τραπέζι σκάσαμε στα γέλια. «Χαίρομαι που σας βρίσκω σε τόσο καλή διάθεση», είπε χαμογελώντας η Ιταλίδα σταρ. Και κάθισε μαζί μας. «Λοιπόν, τι θέλετε να μάθετε που δεν το ξέρετε ήδη;» «Το θέμα είναι τι θέλετε εσείς να πείτε από όσα δεν έχετε ήδη πει», της πέταξα το μπαλάκι. ∆εύτερος κύκλος γέλιων.
Ναι, η Μόνικα είχε κέφια εκείνο το πρωινό. Αλλά γιατί να μην έχει; Επειτα από ένα οδυνηρό διαζύγιο με τον Βενσάν Κασέλ, φαίνεται να έχει βρει την ηρεμία της και να απολαμβάνει την καθημερινότητά της στο Παρίσι, όπου έχει μονίμως εγκατασταθεί με τις δύο κόρες της: την 11χρονη Ντέβα και την 5χρονη Λεονί. «Η μόνη σταθερά στη ζωή μου είναι οι κόρες μου», θα μας πει. «Ετσι είμαστε εμείς οι Ιταλοί: τα παιδιά μας είναι το παν. Ολα τα άλλα έπονται».
Η καριέρα της, από την άλλη, δεν έχει παρουσιάσει το παραμικρό ίχνος καμπής. Ηδη στις καναδέζικες αίθουσες παίζεται η ταινία «Ville Marie», όπου υποδύεται μια μεσήλικη ηθοποιό, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Επίσης, θα πρωταγωνιστεί στη νέα, πολυαναμενόμενη ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, «On the milky road», που γυρίζεται αυτόν τον καιρό και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016. Και, φυσικά, υπάρχει το «SPECTRE». Ενα ντελίριο προκλήθηκε στα μίντια με το που ανακοινώθηκε η συμμετοχή της στο 24ο φιλμ της σειράς Τζέιμς Μποντ. Ενα Βond girl μεγαλύτερο σε ηλικία από τον ίδιο τον 007; Πώς θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου ρόλου;
∆εν εκπλαγήκατε κι εσείς στην αρχή με την πρόταση του Σαμ Μέντες;
Πράγματι, ξαφνιάστηκα. Συναντηθήκαμε στο Λονδίνο και μου πρότεινε το ρόλο. «Τι δουλειά έχω εγώ σε μια ταινία Μποντ, σ’ αυτή την ηλικία;» του είπα. «Μα, μια γυναίκα της ηλικίας σου θέλω να υποδυθείς, δεν σου ζητώ να παίξεις το κοριτσάκι», μου εξήγησε. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, λοιπόν. Κι όταν διάβασα το σενάριο, συνειδητοποίησα ότι είχα τη σπάνια ευκαιρία να στείλω ένα μήνυμα σχεδόν επαναστατικό: πως μια γυναίκα, ακόμη και με ατέλειες, μπορεί να είναι επιθυμητή – και στη ζωή, και στο σινεμά. Πως η θηλυκότητα πηγάζει από μέσα μας, δεν εξαρτάται από την εξωτερική μας εμφάνιση και μόνο.
Η κινηματογραφική βιομηχανία το έχει πάρει αυτό το μήνυμα;
Εξαρτάται για ποιο κομμάτι της μιλάμε. ∆εν είμαι ηθοποιός του Χόλιγουντ, δεν έχω ζήσει ποτέ εκεί, αλλά ξέρω πώς αντιμετωπίζει ο αμερικανικός κινηματογράφος τις γυναίκες μετά την ηλικία των 50, των 60 ή των 70. Οι περισσότερες δεν βρίσκουν αξιόλογους ρόλους να παίξουν, παρά μόνο περιφερειακούς. Μένουν στο περιθώριο, μολονότι έχουν πολλά να προσφέρουν: εξυπνάδα, ταλέντο, ευαισθησία και πάνω απ’ όλα εμπειρία. Στην Ευρώπη είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εχουμε σπουδαίες ηθοποιούς, όπως η Κατρίν Ντενέβ, η Τζούντι Ντεντς, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που εξακολουθούν να μας χαρίζουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Μιλάτε για την ομορφιά σαν να είναι… κατάρα. Στη δική σας καριέρα δεν έπαιξε τον σημαντικότερο, ίσως, ρόλο;
∆εν θα το έλεγα. Στην αρχή, ναι. Οταν εργαζόμουν ως μανεκέν και ο σκηνοθέτης Ντίνο Ρίζι με πρόσεξε, προφανώς αυτό έγινε λόγω του φιζίκ μου. Αλλά στη συνέχεια προσπάθησα πολύ σκληρά να βελτιωθώ. ∆ούλεψα εντατικά πάνω στην υποκριτική, έμαθα γλώσσες. Η ομορφιά είναι πρόβλημα όταν στηρίζεσαι αποκλειστικά σ’ αυτήν. Κι όταν η ομορφιά της νιότης φεύγει, μένει η εσωτερική ομορφιά, που συχνά είναι πολύ πιο καθηλωτική. Αλλωστε, μπορεί να είσαι είκοσι ετών με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά και να δείχνεις γριά, γιατί μέσα σου δεν έχεις ενέργεια!
Περιμέναμε να είναι μεγαλύτερος ο ρόλος σας στο «SPECTRE»…
Μερικές φορές δεν χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να εκφράσεις αυτό που θέλεις. Κι η Λουτσία Σκιάρα είπε αυτά που έπρεπε να πει. Ερχεται από το παρελθόν, από έναν κόσμο στον οποίο οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν, ούτε καν να μιλούν. Μεγαλύτερο προτέρημά τους θεωρείται η σιωπή. Οι άνδρες έχουν τον έλεγχο των πάντων. Το ότι στην ταινία φοράει μαύρα δεν είναι τυχαίο: έρχεται από το σκοτάδι. Αντιθέτως, η Μάντεν (Λεά Σεϊντού) φοράει άσπρα γιατί εκπροσωπεί το μέλλον. Γι’ αυτό και ο Μποντ τη χρειάζεται.
Πώς φαντάζεστε το μέλλον της Λουτσία; Το φιλμ δεν μας το αποκαλύπτει…
Μα, είναι ελεύθερη πια! Αν ο Μποντ δεν βρισκόταν στο δρόμο της, θα είχε πεθάνει. Εκείνος είναι που τη σώζει, που της δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Τη φαντάζομαι κάπου εκτός Ιταλίας, λοιπόν, να έχει αρχίσει μια νέα ζωή. Και να μη φοράει μαύρα πια…
Πώς κύλησε η συνεργασία σας με τον Ντάνιελ Κρεγκ;
Αψογα. Και δεν το λέω επειδή έτσι απαιτεί το «πρωτόκολλο». Τον σέβομαι πολύ ως ηθοποιό. Είναι ο καλύτερος Μποντ της νέας εποχής. Μπορεί να δείχνει σκληρός και απειλητικός, και ταυτόχρονα τρυφερός και ντελικάτος.
Συναντάτε πολλούς τέτοιους άνδρες στην πραγματική ζωή;
Κάθε μέρα!
Αλήθεια; Πού;
Στην τέχνη! Εκεί συμβαίνουν πάντα τα καλύτερα. Σε βιβλία, πίνακες και ταινίες. Μέσα από μια ταινία πολλές φορές παίρνω απαντήσεις σε ερωτήματα που με βασανίζουν στη ζωή μου. Αλλά, για να μη σας αποθαρρύνω, ένας ήρωας μπορεί να κρύβεται μέσα σε κάθε άνδρα.
Είναι αλήθεια ότι είχατε περάσει από οντισιόν το 1997 για να γίνετε Bond girl δίπλα στον Πιρς Μπρόσναν στο φιλμ «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει»;
Ναι, πράγματι, με είχαν δοκιμάσει, αλλά προφανώς οι παραγωγοί είχαν τότε κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους (σημ.: επέλεξαν την Τέρι Χάτσερ). ∆εν στενοχωριέμαι γι’ αυτό. Αλλωστε, αν είχα παίξει σε ταινία του Μποντ τότε, δεν θα ήμουν εδώ τώρα!