Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας είναι οδυνηρές για την ίδια, αλλά και για τη χώρα, λόγω του θεσμικού της ρόλου ως αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, επιτρέπουν στην κυβέρνηση, εάν φυσικά θέλει και μπορεί, να «τρέξει» μερικά δύσκολα μέτρα. Αρκεί να κατανοήσει ότι η προώθησή τους είναι αναπόφευκτη και πως όσο πιο σύντομα υλοποιηθούν τόσο το καλύτερο.
Παρά το αναμφίβολα δυσμενές περιβάλλον, ο πρωθυπουργός έχει ένα απρόσμενα μεγάλο περιθώριο κινήσεων. Το ερώτημα είναι κατά πόσον θα αδράξει την ευκαιρία.
Το καλοκαίρι υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Ηταν μια δύσκολη επιλογή. Περιλαμβάνει μεγάλες υποχωρήσεις από τις μη ρεαλιστικές εξαγγελίες και τις παραπλανητικές προεκλογικές υποσχέσεις του παρελθόντος. Το κόστος των ανεύθυνων καθυστερήσεων και παλινδρομήσεων της περιόδου Βαρουφάκη απεδείχθη τεράστιο. Ομως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι, έστω και την ύστατη ώρα, ο κ. Τσίπρας αντελήφθη το διακύβευμα και υπέγραψε μια συμφωνία με τους εταίρους. Η χώρα δεν βγήκε από το ευρώ, εξασφάλισε την αναγκαία χρηματοδότηση και μια δεύτερη ευκαιρία.
Το πρόγραμμα είναι εμπροσθοβαρές και απαιτεί βαθιές και πολλές τομές. Τρόπος αποφυγής των μεταρρυθμίσεων αυτών, που περιλαμβάνουν και σημαντικές μειώσεις συντάξεων, όπως και μισθών στο Δημόσιο, και γενικά περιορισμό κεκτημένων, δεν υπάρχει. Αφού το κατανοήσει αυτό η κυβέρνηση, οφείλει να ολοκληρώσει τα πάντα το συντομότερο, εκμεταλλευόμενη τον κυκεώνα στη Ν.Δ. και την ανυπαρξία εναλλακτικής επιλογής.
Από το μισθολόγιο του Δημοσίου και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ μέχρι το ασφαλιστικό και τη φορολόγηση των αγροτών, τα μέτρα είναι πολλά και δύσκολα. Αλλά δεν μπορούν να αποφευχθούν. Και όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Να περάσουν τα προαπαιτούμενα και να ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μήπως υπάρξουν κάποιες επενδύσεις, αρχίσουν, έστω και διστακτικά, να επιστρέφουν καταθέσεις και εισέλθει η χώρα σε μια πιο ευοίωνη τροχιά.
Τα δεδομένα της οικονομίας και η ανυπαρξία της Νέας Δημοκρατίας οριοθετούν το πλαίσιο εντός του οποίου ο πρωθυπουργός έχει κάποια περιθώρια κινήσεων που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε. Οι καθυστερήσεις και η συνεχής αναζήτηση εναλλακτικών και ισοδυνάμων απειλούν να εγκλωβίσουν για άλλη μια φορά τη χώρα σε αδιέξοδο. Ο Αλέξης Τσίπρας, στην απήχηση του οποίου εξακολουθεί να οφείλει το κόμμα του την πρωτοκαθεδρία στην πολιτική σκηνή, πρέπει να τολμήσει. Να τρέξει. Μήπως και προλάβει.
Με δεδομένες τις πολλές και μεγάλες αγκυλώσεις, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η οικονομία θα αρχίσει να καλπάζει. Αλλά η χωρίς άλλες χρονοτριβές ταχεία ολοκλήρωση των δύσκολων αλλαγών είναι η προϋπόθεση για να μπορεί να ελπίζει ο κ. Τσίπρας ότι θα υπάρξει ανάκαμψη, έγκαιρα. Αλλιώς, τόσο ο ίδιος όσο, δυστυχώς, και η χώρα κινδυνεύουν με κατάρρευση.