Εχουμε γνωρίσει… αρκετούς Ζιντάν: τον ήρεμο και μεθοδικό «μαέστρο» που οδηγούσε τους συμπαίκτες του μέσα στο γήπεδο, τον ντροπαλό αθλητή που έσκυβε το κεφάλι μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και απέφευγε τις συνεντεύξεις, τον οξύθυμο τύπο που αποβλήθηκε 14 φορές σε μια καριέρα που ολοκληρώθηκε με μια αντιαθλητική κουτουλιά στον τελικό ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Την περασμένη εβδομάδα γνωρίσαμε άλλον έναν: τον Ζιντάν προπονητή, με κοστούμι, να δίνει οδηγίες στους ποδοσφαιριστές του. Πώς θα είναι αυτός ο καινούργιος Ζιντάν; Αγνωστο. Στο ντεμπούτο του, πάντως, στην άκρη του πάγκου της αγαπημένης του Ρεάλ, επικράτησε πανεύκολα της αδύναμης Ντεπορτίβο.
Ο 43χρονος Γάλλος προκρίθηκε από τον Φλορεντίνο Πέρεθ ως η ενδεδειγμένη λύση για τη «βασίλισσα» μετά την απομάκρυνση του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος, στην εξάμηνη παραμονή του στη Μαδρίτη, επιβεβαίωσε όσους πίστευαν ότι δεν μπορούσε να αντέξει τις απαιτήσεις του κλαμπ. Στοχοποιήθηκε από τον Τύπο, δυσαρέστησε τον κόσμο, «έχασε» τα αποδυτήρια. Η επιλογή του, πέρυσι το καλοκαίρι, ήταν λανθασμένη. Για να σωθεί η χρονιά, ο Ζιντάν άφησε άρον άρον τις ακαδημίες του συλλόγου και προβιβάστηκε σε προπονητή της πρώτης ομάδας. Γιατί, όμως, ο Ζιντάν; Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά brands στον κόσμο να επιλέξει έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινος δεν είχε ούτε καν άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του προπονητή;
Η απάντηση είναι προφανής: γιατί είναι ο Ζιντάν. Σε μια προ μηνών συνέντευξή του στο France Football είπε ότι «πρέπει να ξέρεις πώς να λες στους παίκτες κάποια πράγματα που δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν». Κι αν υπάρχει ένας άνθρωπος να μπορεί να πει στον Ρονάλντο, στον Μπέιλ και στους λοιπούς αστέρες της ομάδας «πράγματα που δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν», αυτός είναι ο Ζιντάν. Η ικανότητά του να είναι σεβαστός μέσα στα αποδυτήρια, αλλά και από τον κόσμο της Ρεάλ, είναι ένα προσόν που δεν διαθέτουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο. Αλλωστε, αυτό είναι ό,τι συνήθως λείπει από τα πανάκριβα ρόστερ της μαδριλένικης ομάδας: ένας άνθρωπος να επιβάλλει την πειθαρχία σε ποδοσφαιριστές που πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι. Ενας άνθρωπος που υπήρξε καλύτερός τους.
Ο τζόκεϊ και το άλογο
Ο κανόνας λέει ότι οι παίκτες εμπιστεύονται περισσότερο όποιον έχει βρεθεί στη θέση τους και έχει διαπρέψει εντός του αγωνιστικού χώρου. Ο Σέρχιο Ράμος αγνόησε κάποτε τις οδηγίες του Ζοζέ Μουρίνιο, κρίνοντας ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με έναν άνθρωπο που δεν έχει παίξει ποτέ του μπάλα. Ο Πορτογάλος έχει τεθεί κι άλλες φορές «κατηγορούμενος» για τον ίδιο λόγο. Σε μια αναμέτρηση της Τσέλσι κόντρα στην Μπαρτσελόνα το 2005, παραδέχτηκε ότι το βιογραφικό του είναι φτωχό σε σύγκριση με εκείνο του αντιπάλου του, Φρανκ Ράικαρντ. «Η ιστορία του είναι φανταστική, η δική μου είναι μηδενική», είχε πει, «αλλά αυτός δεν έχει κανέναν τίτλο ως προπονητής, ενώ εγώ έχω κερδίσει αρκετούς».
Ο Μουρίνιο, φυσικά, δεν είναι ο μόνος. Ο Αρσέν Βενγκέρ υπήρξε ένας ασήμαντος ημιεπαγγελματίας, ενώ ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, αν και δεν έπαιξε ποτέ, έφτασε να κατακτήσει με τη Βραζιλία ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Ιταλός Αρίγκο Σάκι, ο οποίος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως… πωλητής παπουτσιών και στην πορεία εξελίχθηκε σε έναν από τους ιστορικά σοφότερους ανθρώπους του αθλήματος. Σε αυτόν ανήκει και η περίφημη ατάκα: «Για να γίνεις τζόκεϊ, δεν είναι απαραίτητο να έχεις υπάρξει άλογο».
Ετσι κι αλλιώς, η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από παραδείγματα πολύ σπουδαίων παικτών που απέτυχαν παταγωδώς να αντεπεξέλθουν όταν μεταφέρθηκαν στην άκρη του πάγκου. Από τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Λόταρ Ματέους μέχρι τον Ρουντ Γκούλιτ και τον Χρίστο Στόιτσκοφ. Από τους πολύ μεγάλους, του επιπέδου του Ζιντάν, μόνο ο Γιόχαν Κρόιφ είχε αντίστοιχα σπουδαία καριέρα και με τις δυο του ιδιότητες.
Ο Ζιζού, βέβαια, δεν είναι απλώς ένας από τους κορυφαίους του αθλήματος, αλλά είναι συγχρόνως ένας θρύλος για την ίδια τη Ρεάλ, ένα περήφανο μέλος της μαδριλένικης οικογένειας, αγαπητός και αποδεκτός από το απαιτητικό κοινό του Μπερναμπέου. Στο πρόσωπό του ο Πέρεθ βλέπει τον δικό του Γκουαρντιόλα, τον δικό του Λουίς Ενρίκε, έναν άνθρωπο δηλαδή που θα «μεγαλώσει» μέσα από τις επιτυχίες της ομάδας. Αυτή, ωστόσο, είναι μια πολύ επιπόλαιη σκέψη. Το μοντέλο της Μπαρτσελόνα είναι χτισμένο με πολύ ισχυρά θεμέλια και δεν βασίζεται παρά μόνο για τις τελικές πινελιές στο πρόσωπο που βρίσκεται στον πάγκο της. Υποθέτουμε ότι ο Ζιντάν το γνωρίζει.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο και για την ομάδα και για τον ίδιο, αλλά συγχρόνως είναι το πιο ενδιαφέρον πρότζεκτ της φετινής σεζόν. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχει ανάγκη τον Ζιντάν και θα είναι ωραίο να τον κερδίσει πίσω από αυτό το καινούργιο πόστο. Για τον ίδιο, βέβαια, το μεγαλύτερο στοίχημα ίσως είναι να βοηθήσει στην πρόοδο και στην καθιέρωση ενός 20χρονου χαφ που προπονείται πλέον με την πρώτη ομάδα: ο Εντσο Φερναντέζ διάλεξε το επίθετο της μητέρας του για να αντέξει το βάρος της πατρικής κληρονομιάς, αλλά αυτό που ισχύει πλέον είναι ότι ο μεγάλος γιος του Ζιντάν, για να παίξει στη Ρεάλ, αρκεί απλώς να πείσει τον μπαμπά του.
