Εάν πιστέψουμε την κυβερνητική εκπρόσωπο κ. Ολγα Γεροβασίλη, η απόφαση του Eurogroup μόνο καλά φέρνει στη χώρα. Μίλησε για «σημαντική μέρα για την Ελλάδα», προσθέτοντας ότι «ο φαύλος κύκλος της αβεβαιότητας και της ύφεσης κλείνει και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εξόδου της χώρας στις αγορές».
Στο ίδιο κλίμα αισιοδοξίας ήταν και ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χθες για τα αποτελέσματα που πρόσφατου Eurogroup: «Για πρώτη φορά υπάρχει επίσημη αναγνώριση από το Eurogroup και τους θεσμούς ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο». Παραδέχθηκε ότι η ρύθμιση για το χρέος δεν βοηθά αυτή τη στιγμή τους φτωχούς πολίτες, ωστόσο «η επιτυχία θα φανεί σε βάθος χρόνου».
Αυτή η βεβιασμένη προσπάθεια αναστροφής του κλίματος, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη ότι ήρθε η ώρα να χαμογελάσουμε γιατί τα πράγματα θα πηγαίνουν προς το καλύτερο, θυμίζει κάπως τον Τζούλιαν Μπαρνς στον «Αχό της εποχής». Στην, εξαιρετική, μυθιστορηματική αναδιήγηση της ζωής του Ρώσου συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς, που όφειλε να επιβιώσει υπό το σταλινικό καθεστώς, υπάρχει ένα, ανάμεσα στα πολλά σημεία, ενδεικτικά της πραγματικότητας στην τότε ΕΣΣΔ. Οταν ερχόταν η Πρωτοχρονιά, λοιπόν, ο συνθέτης, που δεν πίστεψε ποτέ στα μεγάλα λόγια των ηγετών του Κόμματος για συνεχή καλυτέρευση της ζωής στην ΕΣΣΔ, δήλωνε σκωπτικά: «Ας ευχηθούμε ότι τα πράγματα δεν θα καλυτερεύσουν κι άλλο!». Κάπως έτσι εισπράττουμε το γεμάτο υποσχέσεις μέλλον μας, ύστερα από ψηφίσεις επώδυνων νομοσχεδίων και αξιολογήσεις προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής.
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνο σε παρατεταμένη κρίση αλλά και σε παρακμή. Οσο κι αν η σύνδεση φαίνεται αναπόφευκτη δεν είναι· αρκεί η πολιτική ηγεσία να μην έχει ως μόνο κίνητρο τη διατήρηση της εξουσίας. Χρειάζεται, δηλαδή, η κυβέρνηση της χώρας να δημιουργεί προοπτική με πραγματικά δεδομένα και όχι με τεχνάσματα και τεχνητές αναπνοές. Οι ιστορικοί θα αποφασίσουν αν αυτός ο περίφημος «κύκλος της Μεταπολίτευσης» κλείνει ή όχι με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ένα τρίτο μνημόνιο ή θα σέρνεται για χρόνια ακόμη σε μια όλο και πιο παραμορφωμένη συνέχεια. Το βέβαιο είναι ότι ζούμε στην εποχή κατά την οποία η ουσία έχει πλήρως εξοβελιστεί από τον πολιτικό λόγο. Η κοινωνία, από την πλευρά της, συντονισμένη στην ίδια συχνότητα, έχει εξορίσει τους στόχους, όχι μόνο μακροπρόθεσμους αλλά και βραχυπρόθεσμους, συρρικνωμένη στην αγωνία του επιούσιου. Ολες οι δυνάμεις συγκεντρώνονται στους λογαριασμούς της κάθε μέρας. Κάθε «εξόρμηση» έχει όλο και μικρότερο όλο και χαμηλότερο στόχο. Οι συζητήσεις πάνω στην εθνική πολιτική παραπέμπουν στην προ 30ετίας και πλέον, περιγραφή του Παναγιώτη Κονδύλη: «…Στο επίκεντρό τους (σ.σ.: των συζητήσεων) βρίσκονται περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες σκέψεις και γνώμες για το ποια τροπή θα πάρει αυτή ή εκείνη η συγκεκριμένη εξέλιξη και για το αν αυτή ή εκείνη η ενέργεια ενδείκνυται ή όχι, πράγμα που συχνότατα οδηγεί στη γνωστή και προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία. Δεν θίγεται όμως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικής προβληματικής: ποια είναι η ταυτότητα και η οντότητα του πολιτικού υποκειμένου, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και το μέλλον του οποίου γίνεται λόγος; Πιο συγκεκριμένα: ποια είναι η σημερινή φυσιογνωμία της Ελλάδας και τι προκύπτει απ’ αυτήν ως προς την ικανότητά της να ασκήσει εθνική πολιτική μέσα στις σημερινές πλανητικές συνθήκες; Η εσωτερική αποσύνθεση, την οποία κανείς αφήνει να προχωρήσει όσο δεν φαίνεται ν’ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, του στερεί τα απαιτούμενα μέσα και περιθώρια ελιγμών όταν η ανάγκη σφίγγει». Το απόσπασμα, αποκομμένο, μοιάζει έωλο. Θυμίζει όμως ότι τίποτα δεν προχώρησε. Για την ακρίβεια, προχώρησε κάτι: εξαντλήθηκαν τα όποια «περιθώρια ελιγμών». Και, πλέον, μόνον «η ανάγκη» επιβάλλει τους όρους της.