Mια πολύ διαδεδομένη έκφραση στη Βραζιλία είναι το «Jeitinho brasileiro», το οποίο μπορεί να αποδοθεί ελεύθερα ως «ο βραζιλιάνικος τρόπος για να γίνεται μια δουλειά». Ενας τρόπος συχνά δημιουργικός, αλλά μάλλον ανορθόδοξος και εκτός κανόνων, μια αυθόρμητη και πρακτική μέθοδος επιβίωσης, ένας συνδυασμός πονηριάς και ικανότητας όταν δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται συνήθως σε ζητήματα καθημερινής φύσης, αλλά μπορεί και να λειτουργήσει ως γενική στάση ζωής. Αν, τελικά, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στις 5 Αυγούστου είναι τα πάντα έτοιμα και αν, 17 μέρες αργότερα, στο τέλος των Αγώνων, αποδειχτεί ότι όλα πήγαν καλά, θα μιλάμε για ένα θρίαμβο του «Jeitinho brasilero».
Από την άλλη, υπάρχει και ο βραζιλιάνικος τρόπος ζωής, το τυπικό πρότυπο αισιοδοξίας και εξωστρέφειας, που υπήρξε ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο της πρότασης του Ρίο για την ανάληψη των Αγώνων. Στα επιχειρήματα των Βραζιλιάνων υπερτονίστηκε η αλέγρα ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του Ρίο και το γεγονός ότι οι Αγώνες θα ισοδυναμούν με μια μεγάλη γιορτή, μια λατινοαμερικανική εμπειρία που θα συντροφεύει για πάντα τους αθλητές αλλά και τους επισκέπτες. Ενα από τα συνοδευτικά βίντεο της τελικής πρότασης για την ανάληψη των Αγώνων είχε τον τίτλο «Passion» και ήταν μια ολιγόλεπτη σειρά εικόνων μιας πόλης γεμάτης ενέργεια, κέφι, ζωή.
Τον Οκτώβριο του 2009, έπειτα από ψηφοφορία των μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, το Ρίο επιλέχτηκε (πάνω από τη Μαδρίτη, το Σικάγο και το Τόκιο) ως η διοργανώτρια πόλη των 31ων Ολυμπιακών Αγώνων, των πρώτων που θα φιλοξενηθούν στη Νότια Αμερική. «Ολοι όσοι πίστευαν ότι δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε τη χώρα τώρα θα μάθουν ότι μπορούμε να διοργανώσουμε και Ολυμπιακούς Αγώνες», δήλωσε τότε δακρυσμένος ο πρόεδρος Λούλα Ντα Σίλβα. «Ο κόσμος αναγνώρισε ότι έχει έρθει η ώρα της Βραζιλίας». Ο ίδιος, βέβαια, δεν θα ηγείται της χώρας του όταν η Ολυμπιακή φλόγα φτάσει στο στάδιο Μαρακανά. Ούτε βέβαια και η διάδοχός του, Ντίλμα Ρούσεφ, η οποία καθαιρέθηκε από το αξίωμά της πριν από λίγο καιρό. Η μεγάλη γιορτή της Βραζιλίας θα βρει τη χώρα με υπηρεσιακό πρόεδρο τον Μισέλ Τέμερ, εν μέσω μιας ισχυρής πολιτικής κρίσης και με τους πολίτες να ξεχειλίζουν από αγανάκτηση.
Αλλωστε, με τους Ολυμπιακούς του Ρίο ισχύει το ίδιο που παρατηρήθηκε και προ διετίας με τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, με τον ενθουσιασμό του ντόπιου πληθυσμού να είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη είναι ότι η χώρα αναγκάζεται να κάνει μεγάλες θυσίες για να ολοκληρώσει τα έργα, τα οποία σήμερα, ενάμιση μήνα πριν από την επίσημη έναρξη, δεν έχουν ολοκληρωθεί. Η χώρα έχει δαπανήσει (κατά προσέγγιση) περισσότερα από 10 δισ. δολάρια, σημαντικό μέρος των οποίων επενδύθηκαν σε έργα υποδομών που θα βοηθήσουν και θα ομορφύνουν την πόλη, ωστόσο οι άμεσες ανάγκες (ιατρική περίθαλψη, αντιμετώπιση της εγκληματικότητας κ.ά.) παραμένουν στο περιθώριο.
Οι Βραζιλιάνοι περιμένουν μισό εκατομμύριο επισκέπτες που θα δώσουν στην οικονομία της χώρας μια μεγάλη ανάσα, ωστόσο αυτήν τη στιγμή το 35% των εισιτηρίων παραμένουν απούλητα, γεγονός που ίσως οφείλεται στην ανησυχία που έχει προκαλέσει ο ιός Ζίκα. Ο φόβος ενδέχεται να αφήσει ένα ποσοστό επισκεπτών στο σπίτι τους, ενώ τον ίδιο προβληματισμό μοιράζονται και οι ίδιοι οι αθλητές: είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Ισπανού μπασκετμπολίστα Πάου Γκασόλ ότι εξαιτίας του ιού σκέφτεται να μην εμφανιστεί στο Ρίο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, βέβαια, έδωσε την έγκρισή του για τη διεξαγωγή των Αγώνων, καθώς κρίθηκε στατιστικά αδιάφορο το ενδεχόμενο να μολυνθεί οποιοσδήποτε από τον ιό, ειδικά σε μια περίοδο που στη χώρα θα είναι χειμώνας και άρα δεν θα υπάρχουν κουνούπια για να τον μεταδώσουν.