Κρισιμότατες για τη λειτουργία του ΟΛΠ Α.Ε. ως ιδιωτικής επιχείρησης, σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας και επενδύσεων και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων και λειτουργίας, ήταν οι παρεμβάσεις που αρχικά έκανε η κυβέρνηση στον κυρωτικό νόμο.
Η Cosco τις είχε χαρακτηρίσει «απόπειρα του υπουργείου Ναυτιλίας να υποκαταστήσει πλήρως τη διοίκηση του ΟΛΠ, να καταστήσει με οριζόντιες διατάξεις του κατατεθέντος νομοσχεδίου ανενεργό σχεδόν το σύνολο των διατάξεων της σύμβασης παραχώρησης και να τροποποιήσει διά νόμου τη συναφθείσα συμφωνία για την αγοραπωλησία του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ Α.Ε.». Τα επτά σημεία που «διόρθωσε» η κυβέρνηση και είχε επισημάνει η Cosco πως έλειπαν με βάση τα όσα είχαν συμφωνηθεί είναι τα εξής:
Πρώτον, επανήλθε το άρθρο 5 για τα εργασιακά όπως ήταν στο συμφωνημένο σχέδιο κυρωτικού νόμου, στο οποίο περιγράφεται το δικαίωμα του ΟΛΠ Α.Ε. να εκδώσει νέους κανονισμούς της εταιρείας.
Δεύτερον, επανήλθε η υποχρέωση της δημόσιας διοίκησης να αποκρίνεται εντός χρονικού διαστήματος 90 ημερών για τη χορήγηση έγκρισης μετά την υποβολή σχετικών μελετών. Ζήτημα κρίσιμο για την ολοκλήρωση των επενδύσεων που θέλει να «τρέξει» η Cosco, αφού, μεταξύ άλλων, σχετίζονται και με το δικαίωμά της να αποκτήσει και το υπόλοιπο 16% της ΟΛΠ, πέραν του 51% που θα αποκτήσει άμεσα.
Τρίτον, επαναδιατυπώθηκε το δικαίωμα του ιδιωτικοποιημένου ΟΛΠ να λαμβάνει υπ’ όψιν, κατά την εφαρμογή τιμολογιακών πολιτικών, την αποτελεσματική εμπορική λειτουργία και την ανταγωνιστικότητα του λιμένα Πειραιώς ως έχει δικαίωμα και υποχρέωση κάθε εταιρική διακυβέρνηση.
Τέταρτον, αποκαταστάθηκε η ρητή αναφορά περί μη υποχρέωσης του ΟΛΠ Α.Ε. να ακολουθεί, μετά την ιδιωτικοποίηση, τις τυπικές διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων αλλά να μπορεί να λειτουργεί ως ιδιωτική εταιρεία.
Πέμπτον, «θεραπεύτηκε» το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί με το δικαίωμα του ελληνικού Δημοσίου να εκδίδει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής, καθώς έπαψαν να είναι εφαρμοστέες οι διατάξεις του κώδικα δήμων και κοινοτήτων, όπως είχε αρχικά αναφερθεί στο νομοσχέδιο, στα ζητήματα υποδομών που ανήκουν απευθείας στο ελληνικό Δημόσιο. Θέμα το οποίο, εάν δεν ξεκαθαριζόταν, θα οδηγούσε σε αμφίβολης κατάληξης διελκυστίνδες και σε περιπέτειες την ιδωτικοποιούμενη εταιρεία.
Εκτον, επανήλθε το δικαίωμα του διαιτητικού δικαστηρίου να επιλέγει τον εφαρμοστέο κατά την κρίση του κανόνα κατά την εκδίκαση συγκεκριμένης διαφοράς μεταξύ των συμβαλλομένων μερών.
Εβδομον, αποκαταστάθηκε η ισχύς της σύμβασης παραχώρησης μεταξύ ΟΛΠ και Δημοσίου έναντι άλλων συμβάσεων, μέσω ρητής αναφοράς περί υπεροχής της.
Καθίσταται σαφές πως, χωρίς τις διορθώσεις αυτές, η Cosco θα έπρεπε να λειτουργήσει τον ΟΛΠ ως ένα εταιρικό μόρφωμα που πιθανώς να θύμιζε περισσότερο δημόσια παρά ιδιωτική επιχείρηση.