Εφυγε από τη ζωή στα 77 του χρόνια ο Μάικλ Τσιμίνο, Ιταλοαμερικανός σκηνοθέτης, φιλόδοξος και μεγαλομανής, που όμως δεν δικαίωσε τις προσδοκίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ο θάνατός του έγινε γνωστός τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής. Η καριέρα του απογειώθηκε με τον «Ελαφοκυνηγό» για να γκρεμιστεί με πάταγο λίγο μετά εξαιτίας της «Πύλης της Δύσεως», της πιο εντυπωσιακής ίσως… αποτυχίας στην ιστορία του Χόλιγουντ. Η ταινία απέβη μοιραία και για το στούντιο της United Artists,που χρεοκόπησε και πουλήθηκε στην MGM.
Ο Τσιμίνο γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1939· σπούδασε εικαστικές τέχνες, αλλά μεταπήδησε στον κινηματογράφο με την ιδιότητα του σεναριογράφου, μετά τη σύντομη τριβή του με τη διαφήμιση ως σκηνοθέτη. Κομβικής σημασίας ήταν η γνωριμία του με τον Κλιντ Ισγουντ, το 1973, στη δεύτερη περιπέτεια του Βρώμικου Χάρι, το σενάριο της οποίας ήταν δικό του.
Το 1974 το ένστικτο του Ιστγουντ τον οδήγησε στο να εμπιστευτεί τη «Μεγάλη ληστεία της Μοντάνα» στον οίστρο του Τσιμίνο, που αναζητούσε ευκαιρία για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Η ταινία, που έχει επιρροές από το γουέστερν και την αστυνομική περιπέτεια, παραμένει ένα από τα ομορφότερα ρόουντ μούβι εκείνης εποχής. Ο Τσιμίνο αναζητούσε μια χαμένη εικόνα της Αμερικής με αφορμή μια ιστορία ενηλικίωσης: ένας νεαρός τυχοδιώκτης (Τζεφ Μπρίτζες), τυπικός χολιγουντιανός αντιήρωας, που τριγυρίζει άσκοπα εδώ και εκεί, θα ωριμάσει ζώντας μια περιπέτεια δίπλα σε έναν αναχρονιστικό ήρωα, πρώην κατάδικο (Ιστγουντ).
Το 1978 ήταν η χρονιά του Τσιμίνο. Ο «Ελαφοκυνηγός» του (πέντε Οσκαρ, ανάμεσά τους αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας) τον καθιέρωσε στην πρώτη γραμμή των νεωτεριστών δημιουργών (Κόπολα, Σκορσέζε, Φρίντκιν, Ολτμαν κ.ά.) που άλλαζαν το Χόλιγουντ. Ενας βετεράνος του Βιετνάμ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), που μόλις έχει επιστρέψει στις ΗΠΑ, γίνεται ψυχολογικό ράκος παρακολουθώντας κρυφά τις προετοιμασίες που γίνονται στην ιδιαίτερη πατρίδα του για την υποδοχή του ως ήρωα πολέμου.
Ελεύθερη πτώση
Το 1980 η «Πύλη της Δύσης», που ίσως ήρθε η στιγμή να την επανεκτιμήσουμε, ήταν σαν ελεύθερη πτώση από ουρανοξύστη για τον Τσιμίνο. Το στούντιο, που τον είχε εμπιστευτεί απόλυτα, άρχισε να ανησυχεί όταν ο προϋπολογισμός της ταινίας από 7 εκατομμύρια δολάρια έφτασε τα 44 εκατομμύρια (ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής). Η ανησυχία έγινε πανικός, όταν ο σκηνοθέτης παρουσίασε στους παραγωγούς μια κόπια περίπου πέντεμισι ωρών. Αμέσως πήραν τον έλεγχο του μοντάζ, προσπαθώντας να φέρουν στις αίθουσες μια ταινία που να έχει λογική διάρκεια αλλά και στοιχειώδη συνοχή. Στα ταμεία απέφερε μόλις 3,4 εκατομμύρια δολάρια και έγινε ο «Τιτανικός» της United Artists. Ακολούθησαν η «Χρονιά του δράκου» (1985), ο «Σικελός» (1987), οι «Ωρες αγωνίας» (1990) και το πολύ ενδιαφέρον «The Sunchaser» (1996).
Ο Μάικλ Τσιμίνο, που θα μπορούσες να τον πεις και εχθρικό με τον Τύπο, κράτησε μέχρι το τέλος την ιδιωτική του ζωή πίσω από ένα πέπλο μυστηρίου.