Η Ελλάδα την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, η μετεμφυλιακή Ελλάδα και τα τραύματά της. Είναι το πλαίσιο πάνω στο οποίο ο Γιάννης Χουβαρδάς επέλεξε να παρουσιάσει την «Ορέστεια» του Αισχύλου, με έναρξη από τα Επιδαύρια την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο (περίπου 13.000 θεατές).
Επτά τραγούδια γραμμένα λίγο πριν από το 1940 και έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60 πλαισίωσαν τη δράση, αντικαθιστώντας μεγάλα μέρη των χορικών, τα οποία ωστόσο αποτελούν διακριτικό του Αισχύλου. Ενδεικτικά, το «Τι κι αν χαθείς» του Χαιρόπουλου υπονόησε την άλωση της Τροίας, την ίδια στιγμή που η φλόγα-μήνυμα της νίκης των Ελλήνων αναβόσβηνε πάνω στα δέντρα της Επιδαύρου και ο Κήρυκας, επιβιώσας της δίνης του πολέμου, εμφανίζεται στην Ορχήστρα για να προαναγγείλει την επιστροφή του Αγαμέμνονα. Και ο μύθος ξετυλίγεται με τη δολοφονία του βασιλιά από την Κλυταιμνήστρα, την εκδίκηση από τον Ορέστη που δολοφονεί τη μητέρα του και τη λύτρωσή του από το μαρτύριο των Ερινύων μέσω της θεσμικής απόφασης της Αθηνάς, η οποία ιδρύει το δικαστήριο του Αρείου Πάγου (μέλη του ήταν άτομα από την περιοχή της Επιδαύρου, ως σύνδεση με τη σύγχρονη Ελλάδα).
Η «Ορέστεια» του Γιάννη Χουβαρδά κρίνεται σημαντική κατάθεση για την ερμηνεία του αρχαίου δράματος μέσα από σύγχρονες οπτικές, καθώς πυροδότησε αντίθετες απόψεις σχετικά με το εάν η ιδέα του «έδεσε» αρμονικά με τον άξονα της αισχύλειας τριλογίας. Με γοητευτική και λειτουργική εικόνα (σκηνικά Εύα Μανιδάκη, φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος), η παράσταση θα ταίριαζε σε κλειστό χώρο, ενώ πολλά στοιχεία της έμειναν μετέωρα (π.χ. μέθυσος ο Αγαμέμνονας, ολίγον οδαλίσκη η Κασσάνδρα, «κουνελάκι» η Πυθία, με καταματωμένη ποδιά και πασούμια η Κλυταιμνήστρα). Από την άλλη, υπάρχουν αναλογίες με τον «Θίασο» του Θ. Αγγελόπουλου (είχε βασισθεί στον ίδιο μύθο), ενώ «συνομιλεί» με το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» που ανέβασε ο Γ. Χουβαρδάς το 2014.
Η παράσταση υπηρετήθηκε από σύνολο σημαντικών ηθοποιών, με τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Νίκο Κουρή να αποδεικνύουν τη στέρεα ενασχόλησή τους με το αρχαίο δράμα. Πρώτη όλων η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, υπηρέτησε την άποψη Χουβαρδά, καταφέρνοντας (η μόνη) να εισπράξει αδιαπραγμάτευτα μπράβο.