Δέκα χρόνια μετά το «Apocalypto», την πιο φιλόδοξη ταινία του, ο Μελ Γκίμπσον επιστρέφει ως σκηνοθέτης με το βιογραφικό δράμα «Αντιρρησίας συνείδησης» (***): ηρωικό έπος, με κεντρικό πρόσωπο ένα στρατιώτη που άφησε τ’ όπλο του και ρίχτηκε στον πόλεμο με τη Βίβλο στο χέρι. Η πίστη στην πατρίδα (και στον Θεό) κάνει τον ήρωα και όχι η ικανότητά του στο σημάδι. Αυτό αποφαίνεται ο πάντα υπερβολικός (και χριστιανός) Γκίμπσον, ο οποίος μας αφηγείται την ιστορία του υπαρκτού Ντέσμοντ Τ. Ντος από τη Βιρτζίνια.
Οταν η Αμερική μπήκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ντος αγνόησε τη συμβουλή του πατέρα του (που δεν είχε ακόμη ξεπεράσει τα ψυχολογικά τραύματα από τη συμμετοχή του στον προηγούμενο πόλεμο) και κατατάχθηκε εθελοντής στον στρατό με σκοπό να σταλεί στη μάχη ως νοσοκόμος. Οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις (ήταν μέλος μιας αίρεσης που τα μέλη της τηρούσαν απαρέγκλιτα τις Δέκα Εντολές) όμως δεν του επέτρεπαν να κρατήσει όπλο ούτε για αστείο.
Στο κέντρο νεοσυλλέκτων έζησε το πρώτο του μαρτύριο: χλευάστηκε μέχρι το στρατοδικείο. Η Δικαιοσύνη άργησε, στάθηκε όμως με το μέρος του. Στον πόλεμο, στο σφαγείο της Οκινάουα, όπου τελικά στάλθηκε ο Ντος με ειδικότητα του τραυματιοφορέα, ανέβηκε τον Γολγοθά του. Εκεί κατάφερε να σώσει 75 ζωές. Ηταν ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης που πήρε μετάλλιο τιμής στην ιστορία του αμερικανικού στρατού. Φαινομενικά, ο «Αντιρρησίας συνείδησης» είναι μια αντιπολεμική ελεγεία, στην πραγματικότητα δεν διαφέρει από ένα τυπικό αμερικανικό πολεμικό δράμα με έναν ξεχωριστό (λόγω πίστης) ήρωα. Ο Γκίμπσον θολώνει τα νερά στη μεγάλης διάρκειας σκηνή της μάχης του Ντος με τον θάνατο στο ύψωμα της Οκινάουα, όπου διεξήχθη μία από τις πιο πολύνεκρες μάχες του Ειρηνικού. Αυτό το κομμάτι της ταινίας είναι σοκαριστικό, αλλά και πιο εντυπωσιακό από τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν». Ο Σπίλμπεργκ θέλησε να αποτυπώσει στις εικόνες του κι ένα σχόλιο για την παράλογη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο άνθρωπος. Ο Γκίμπσον αρκείται στην ωμότητα του πολέμου.
Το «Φως ανάμεσα στους ωκεανούς» (***), από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μ. Λ. Στέντμαν, μεταφέρθηκε στην οθόνη από τον Ντέρεκ Σιαφράνς. Καλογυρισμένη ταινία, προσεγμένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά και άτολμη· ακαδημαϊκή. Ο Σιαφράνς, ο οποίος μας είχε εντυπωσιάσει με το «Blue Valentine» πριν από μερικά χρόνια, έχασε την ευκαιρία να ξεφύγει από το βιβλίο ανανεώνοντας το μελόδραμα.
Λίγο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας βετεράνος, φαροφύλακας σε ερημονήσι, ζει ήσυχα με τη γυναίκα του. Το ζευγάρι θέλει να αποκτήσει παιδί, η σύζυγος όμως συνεχώς αποβάλλει το έμβρυο. Μια μέρα, μια ακυβέρνητη βάρκα θα προσεγγίσει την ακτή, μεταφέρει ένα μωρό κι έναν νεκρό άντρα. Το ζευγάρι θα κρατήσει το παιδί, δηλώνοντάς το ως δικό του στις Αρχές. Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Αλίσια Βικάντερ, Ρέιτσελ Βάις.
Ο «Θάνατος στο Σαράγεβο» (*** ½), αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη ταινία από τον Ντάνις Τάνοβιτς, είναι εμπνευσμένος από το θεατρικό έργο «Hotel Εurope» του Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Το Σαράγεβο προετοιμάζεται για μια εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για τα 100 χρόνια από τη δολοφονία του αρχιδούκα Φραντς Φέρντιναντ, που θα λάβει χώρα σε κεντρικό ξενοδοχείο, συνδεδεμένο με τη νεότερη ιστορία της πόλης. Στην ταράτσα του, μια δημοσιογράφος συνομιλεί έντονα με ένα Σέρβο, απόγονο του φονιά. Στο υπόγειο, όπου οι απλήρωτοι εργαζόμενοι ετοιμάζονται για απεργία, εκτυλίσσεται ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, στο οποίο εμπλέκονται και μαφιόζοι. Στη βασιλική σουίτα, ένας Γάλλος επίσημος προβάρει την ομιλία του για το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Οι παράλληλες ιστορίες συγκλίνουν.