Με τη φωτογραφία ασχολείται από μικρός. «Από 10 χρονών, και αν θέλεις το πιστεύεις, η αγωνία ήταν η ίδια, είναι η ιστορία με τον χρόνο, το πώς αιχμαλωτίζεις τον χρόνο». Η αγάπη για το ασπρόμαυρο φιλμ γεννήθηκε εξίσου νωρίς, όταν ο έφηβος Νίκος Αλιάγας ανακάλυπτε τεράστιες μορφές της ιστορίας της φωτογραφίας, όπως ο Γιόζεφ Κουντέλκα ή ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο. Ομως το πραγματικό «κου ντε φουντρ» συνέβη με τον Ντέιβιντ Μπέιλι, τον φωτογράφο που αποτύπωσε με τον φακό του τη μουσική επανάσταση των sixties. «Την πρώτη φορά που είδα φωτογραφία του Μπέιλι, νομίζω ήταν των Στόουνς, τρελάθηκα. Αυτό που μου αρέσει στη δουλειά του είναι η διάσταση του χρόνου. Ο Μπέιλι φωτογραφίζει ξανά και ξανά τα μοντέλα του σε απόσταση δεκαετιών.
Τις προάλλες φωτογράφισε ξανά τον Τζακ Νίκολσον κι έχει ενδιαφέρον να πίσω και να δεις άλλα πορτρέτα του ίδιου ανθρώπου πριν από 20 ή 30 χρόνια. Να παρατηρήσεις το βλέμμα, τη στάση… «Το ασπρόμαυρο φιλμ έχει ένα μυστήριο και αισθάνομαι να με αφορά. Μιλώντας γενικά, θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει η φωτογραφία όταν βγάζει “ανθρωπιά”, το σταριλίκι του άλλου δεν με απασχολεί. Ναι, στην αρχή μπορεί να πόζαρα μαζί με τον σταρ, αλλά κάποια στιγμή όλο αυτό έκανε τον κύκλο του και δεν μου αρκούσε. Τα πορτρέτα για τα οποία μιλάμε σήμερα ξεκίνησαν πριν από περίπου 10 χρόνια, παράλληλα με την εκρηκτική ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης flickr, twitter και instagram. Ηταν και είναι καθαρά χόμπι και δεν έχει καμία εμπορική διάσταση. Το προσόν ήταν ότι με ήξεραν από την τηλεόραση, παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι ήταν διστακτικοί. Με τον καιρό κέρδισα την εμπιστοσύνη τους, καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε καμία πρόθεση να τους θίξω ή να τους προσβάλω ή πολύ περισσότερο να τους εκμεταλλευτώ. Επειδή είμαι καλός ακροατής, μιλάνε, ανοίγονται. Τους ρωτάω ανοιχτά για τη ζωή τους, δεν κάνω κουτσομπολιό. Συνηθίζω να τους ζητάω να κοιτούν στον καθρέφτη στο καμαρίνι τους και να τους ρωτάω τι βλέπουν. Αυτό τους κάνει πιο “εσωτερικούς”, πιο έτοιμους να τολμήσουν κάτι λιγότερο συμβατικό. Το σημαντικό είναι να αισθανθούν ασφάλεια. Οταν αισθανθούν ασφαλείς, θα μιλήσουν, θα αφεθούν. Αυτό που ίσως δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος είναι πόσο γρήγορα γίνονται αυτές οι λήψεις, μιλάμε για 2-3 λήψεις. Πάντως, ομολογώ, έχω φτάσει στο σημείο να έχω περισσότερο άγχος για το αν καταφέρω να βγάλω τη φωτογραφία μου παρά για την ίδια τη συνέντευξη που είναι το βασικό αντικείμενο της δουλειάς μου. Σιγά-σιγά, όχι μόνο δεν έχω πια ιδιαίτερη δυσκολία να τους πείσω να τους φωτογραφίσω, αλλά πολλές φορές μού το ζητάνε και οι ίδιοι. Κάπως έτσι προέκυψε και η σταθερή συνεργασία με το περιοδικό Paris-Match: μου ζήτησαν μια εβδομαδιαία στήλη με ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο και τη μικρή του ιστορία. Η στήλη έχει τίτλο “Μέσα στον φακό του Νίκου Αλιάγα”». Σήμερα, η συγκομιδή του (που δεν περιορίζεται μόνο σε σταρ, φωτογραφίζει και ανωνύμους στο ίδιο πνεύμα) μετριέται σε χιλιάδες πορτρέτα. Στο παρόν κείμενο το «Κ» παρουσιάζει ένα ελάχιστο δείγμα, με τον Νίκο Αλιάγα να θυμάται το παρασκήνιο αυτών των μοναδικών συναντήσεων.