εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαλυθούν κάποιοι μύθοι σε σχέση με τον αμερικανικό ρόλο στην ελληνική κρίση, και πόσο δεδομένος είναι αυτός. Διότι παρά τις εντυπώσεις που δημιουργούνται στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Τραμπ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα θελήσει να αναλάβει κάποιο ρόλο, ή ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Η απερχόμενη αμερικανική κυβέρνηση είχε καταλήξει στην άποψη ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι συνυφασμένη με τη γεωπολιτική σταθερότητα που θεωρούσε ότι χρειάζεται στη χώρα, και ότι η παραμονή της στην Ευρωζώνη ήταν απαραίτητη ώστε να αποτραπεί μία διάδοση της αστάθειας από τη Μέση Ανατολή. Αυτή η θέση διαμορφώθηκε μέσα από την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης και καθοδηγήθηκε από τον Λευκό Οίκο, που είχε αναθέσει την ευθύνη της παρακολούθησής της στο υπουργείο Οικονομικών. Οπως το έθεσε στην αποτίμηση της δικής του θητείας ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου, δούλεψε μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του προγράμματός του στην Ελλάδα, ώστε να εξασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα της χώρας. Σύμφωνα με το σημείωμα του κ. Λιου, με τον τρόπο αυτό διασφάλισε τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και την Ουκρανία.
Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει την ίδια αντίληψη για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, ή αν θεωρεί την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας σημαντική για την προστασία τους. Με βάση προηγούμενες δηλώσεις του, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο: Σε αυτές, θεωρούσε την Ελλάδα αποκλειστικά ευρωπαϊκό ζήτημα, για το οποίο πρέπει να επιληφθεί η Γερμανία. Αυτή η θέση πιθανώς να αλλάξει όταν ενημερωθεί, και καθώς θα διαμορφώνει την πολιτική του ως πρόεδρος των ΗΠΑ για το θέμα. Πέρα από την προφανή ανάγκη να ενημερωθεί επαρκώς και καταλλήλως για τις ελληνικές θέσεις, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που επίσης θα την επηρεάσουν. Ενας από αυτούς (που κάνει μάλιστα κυβερνητικούς παράγοντες να μιλούν περί επιθυμίας του να φύγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Ελλάδα, κάτι που πάντως δεν επιβεβαιώνεται) είναι η προεκλογική αντιπάθεια που επέδειξε προς τους διεθνείς οργανισμούς και τον ρόλο τους. Αυτό όμως περισσότερο είχε στόχο τα Ηνωμένα Εθνη παρά το ΔΝΤ, απέναντι στο οποίο δεν είναι σαφές τι θέση θα κρατήσει, και σίγουρα δεν θα αποτελέσει άμεση προτεραιότητά του. Και σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να παραγνωρίζει κανείς τις ιδεολογικές θέσεις του κόμματος του οποίου ηγείται: Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει σαφώς πιο συντηρητικές θέσεις από εκείνες της απερχόμενης αμερικανικής κυβέρνησης (και ίσως και του ίδιου του κ. Τραμπ) στα ζητήματα της εξυπηρέτησης του χρέους και της χαλάρωσης της λιτότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παρελθόν ο αντιπρόεδρος του κ. Τραμπ, Μάικ Πενς, είχε ταχθεί εναντίον του ελληνικού προγράμματος στο Κογκρέσο.
Καθώς λοιπόν είναι πιθανή μία μείωση της προσοχής του Λευκού Οίκου στην πορεία της ελληνικής κρίσης, ή ίσως και μία αλλαγή πολιτικής, αυτό ίσως επιβεβαιώσει κάποιους άλλους «μύθους»: Κυρίως, την πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το ευρώ ανταγωνιστικά και την Ε.Ε. με υποτιμητική αδιαφορία. Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί αναλυτές και παράγοντες της Wall Street που είχαν και έχουν αμφιβολίες για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτή η θέση δεν επικράτησε στον Λευκό Οίκο μέχρι σήμερα, αλλά ο επόμενος πρόεδρος δείχνει μικρή σημασία στην Ευρώπη. Και αυτό, την ώρα που στρατηγικοί αναλυτές αμερικανικών τραπεζών εξακολουθούν να βλέπουν ως έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για το 2017 την αποσύνθεση της Ευρωζώνης. Ακόμη και αν αυτή δεν έρθει απότομα, με ένα ατύχημα στην Ελλάδα ή σε μία από τις χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης που θα έχουν εφέτος εκλογικές αναμετρήσεις, θεωρούν ότι αυτή είναι μία τάση που ήδη εξελίσσεται σε αργή κίνηση. Και η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση δεν είναι πολύ πιθανό να προσπαθήσει να τη σταματήσει.