Τα ρεκόρ παραγωγής πόντων, συγκομιδής ριμπάουντ και ασίστ καταρρίπτονται με μεγάλη συχνότητα στο φετινό πρωτάθλημα του ΝΒΑ και προκαλούν δέος και θαυμασμό για τα κατορθώματα «εξωγήινων» παικτών, αλλά ο αντίλογος στην υπερπροσφορά θεάματος, αφορά την εξατομίκευση που είναι αντίθετη με το DNA του μπάσκετ που είναι ομαδικό άθλημα.
Μπορεί στο πέρασμα των δεκαετιών η δομή του ΝΒΑ να διαφημίζει και να διαφημίζεται από τους μεγάλους σταρ που αγωνίζονται στο αμερικανικό πρωτάθλημα και οι συγκεκριμένοι παίκτες να είναι «μύθοι» για τα επιτεύγματά τους, αλλά πόσο ρεαλιστικό είναι το μπάσκετ που παίζεται στις ΗΠΑ, όταν ένας και μόνο παίκτης είναι «μηχανή» παραγωγής πόντων και μετατρέπει τον αγώνα σε «οne man show» (σόου του ενός), με την… ανοχή αντιπάλων και την αρωγή των συμπαικτών του;
Οσο εντυπωσιακό και αν είναι το θέαμα που πρόσφερε ο Τζέιμς Χάρντεν, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν παρήγαγε 87 (53 πόντους και 17 ασίστ) από τους 111 πόντους του αγώνα των Χιούστον Ρόκετς με τους Νιου Γιορκ Νικς, ισόποσα κουραστικό και βαρετό είναι να παρακολουθούν οι θεατές και οι τηλεθεατές, έναν και μόνο παίκτη να παίζει εναντίον πέντε. Να κερδίζει το ριμπάουντ (16 στον συγκεκριμένο αγώνα), να «ξεχύνεται» στον αιφνιδιασμό και να «καρφώνει» την μπάλα, ανενόχλητος, σαν οι αντίπαλοι παίκτες να κάνουν… «Mannequin Challenge» (στέκονται σε θέση αγάλματος) και παράλληλα να μην υπάρχει καμία παρέμβαση προπονητικής τακτικής.
Aντίθετα, η λογική της υπερπροσφοράς θεάματος υπαγορεύει στους αντίπαλους παίκτες να μην ανακόπτουν με φάουλ τις επελάσεις του Τζέιμς Χάρντεν, του Λεμπρόν, του Κέβιν Ντουράντ, του Τζίμι Μπάτλερ, του δικού μας Γιάννη Αντετοκούνμπο και των παικτών που απαρτίζουν την «ελίτ» του ΝΒΑ, ώστε το παιχνίδι να μη σταματά για σκοπιμότητες και οι φίλαθλοι να εκστασιάζονται από το… ανενόχλητο σόου.
Το ζητούμενο, όμως, παραμένει αν η ικανοποίηση του φιλοθεάμονος κοινού προέρχεται περισσότερο και καλύτερα από τις επιδόσεις του ενός παίκτη που μονοπωλεί το ενδιαφέρον στην έκβαση των αγώνων ή από τις συνεργασίες των πέντε, την ομαδικότητα, τον αμυντικό εγωισμό για το κλέψιμο, το κόψιμο της μπάλας και την πρόκληση του λάθους, τις προπονητικές επιλογές και τα «τρικ» των πάγκων που μπορεί να γίνουν…
Στο φετινό αμερικανικό πρωτάθλημα καταρρίπτονται ρεκόρ… δεκαετιών και ελάχιστα φαίνεται ότι είναι, ακόμα, απλησίαστα: Οι 100 πόντοι του Γουίλτ Τσάμπερλεϊν (Μάρτιος 1962) με τη φανέλα των Φιλαδέλφεια Ουόριορς, κόντρα στους Νιου Γιορκ Νικς (τον πλησίασε ο Κόμπε Μπράιαντ με 81 πόντους σε αγώνα των Λέικερς το 2006), τα 55 ριμπάουντ του ίδιου «θρύλου» (Νοέμβριος 1960) και το νταμπλ τριμπλ-νταμπλ, πάλι από τον Τσάμπερλεϊν (Φεβρουάριος 1968) που έφτασε όχι μόνο σε διψήφιο αριθμό τριών στατιστικών κατηγοριών, αλλά ξεπέρασε και τη δεύτερη αριθμητική δεκάδα (22 πόντοι, 25 ριμπάουντ, 21 ασίστ).
Στη φετινή περίοδο, μέχρι τώρα, ούτε ένας ούτε δύο, αλλά οκτώ παίκτες έχουν ήδη «σπάσει» το φράγμα των 50 πόντων σ’ έναν αγώνα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται ως «μηχανές» καλαθιών, διαθέτοντας εξαιρετική τεχνική και αθλητικά προσόντα, αλλά ταυτόχρονα είναι σύνηθες φαινόμενο, ειδικά, στην κανονική διάρκεια του ΝΒΑ, οι άμυνες των ομάδων να είναι χαλαρές, σε σημείο που οι παίκτες να δείχνουν ότι έχουν… τυπική διάταξη, μέχρι την ολοκλήρωση της αντίπαλης άμυνας.
Η εμπέδωση της επιθετικής νοοτροπίας από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, έχει προκαλέσει επάξια και ρεαλιστικά τον μεγάλο θαυμασμό για τον Ελληνα σταρ στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής και φυσικά στην Ελλάδα.
Σε αυτή την κατεύθυνση, οι ομάδες του ΝΒΑ που συγκεντρώνουν τους περισσότερους σταρ της επίθεσης, παρά αμυντικούς «εξολοθρευτές», θέτουν υποψηφιότητα για την κατάκτηση του τίτλου. Ακόμα και ο «ιπτάμενος» Μάικλ Τζόρνταν που είχε μέσο όρο 30 πόντους σε 15 πρωταθλήματα του ΝΒΑ, ήταν τόσο ξεχωριστός μέσα από την ομαδικότητα των Σικάγο Μπουλς, με τους Κούκοτς, Πίπεν, Ρόντμαν, Κερ, Αρμστρονγκ και Κάρτερ.
Ο ρόλος των συμπαικτών στο ΝΒΑ φθίνει συγκριτικά με τους πρωταγωνιστές των ομάδων. Οι περισσότεροι προπονητές, εφόσον έχουν βρει τον ηγέτη, είτε από μεταγραφή είτε από την ανάδειξή του μέσα από την ομάδα (περίπτωση Αντετοκούνμπο), δουλεύουν με γνώμονα να τον βοηθήσουν οι συμπαίκτες του για να φτάσει στην κορύφωση της απόδοσής του και να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη. Η εσωτερική σύγκριση των περισσοτέρων ομάδων του ΝΒΑ καταλήγει στη διαπίστωση ότι η ποιοτική διαφορά του σταρ από την πλειονότητα των συμπαικτών του, είναι ανασταλτική για τη βελτίωση της ομαδικότητας, με «ρολίστες» που δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους…