Οι οδύνες μιας πολύχρονης ομηρίας

Οι οδύνες μιας πολύχρονης ομηρίας

3' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο​​ι Ελληνες είμαστε εξουθενωμένοι και απελπισμένοι. Τα επτά χρόνια της κρίσης μετριούνται στην ανεργία και σε κλειστές επιχειρήσεις, στις χαμένες περιουσίες, στην έλλειψη επενδύσεων, στη μετανάστευση νέων. Μετριούνται στη δημοσκόπηση που βρήκε ότι εννέα στους δέκα από εμάς πιστεύουμε ότι «τα πράγματα κινούνται προς τη λάθος κατεύθυνση». Πέραν αυτού, όμως, μετριέται στο γεγονός ότι οι μισοί μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με λιγότερα από 800 ευρώ μεικτά τον μήνα, ποσό που ήταν το κατώτατο όριο το 2012, ενώ ένας στους τέσσερις νέους εργαζομένους προσλαμβάνεται με ευέλικτες μορφές εργασίας και αμείβεται με λιγότερα από 500 ευρώ μεικτά. Σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων, 1,73 εκατομμύρια εργάζονται και αυτοί είναι οι μισθοί τους.

Πώς θα μπορέσουν με αυτά τα ποσά, με την ανασφάλεια που συνοδεύει τέτοιες αμοιβές, οι νέοι να χτίσουν όνειρα, να μεγαλώσουν παιδιά, να θεμελιώσουν το μέλλον τους, να στηρίξουν τους γονείς τους στα γεράματα, να κρατήσουν ζωντανό το πνεύμα αυτού του λαού; Εως πότε θα μπορεί το κράτος να αυξάνει τους φόρους χωρίς να τσακίσει τους εναπομείναντες εργαζομένους –μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες– αναγκάζοντάς τους να αναζητήσουν εργασία εκτός συστήματος, χωρίς αυτοί και οι εργοδότες να πληρώνουν φόρους και εισφορές; Ενώ ένα στα δύο νοικοκυριά βασίζεται σε μία σύνταξη για το εισόδημά του, οι συντάξεις μειώνονται συνεχώς και, όπως διαμορφώνονται οι μισθοί, κάποια στιγμή οι σημερινές συντάξεις θα είναι γλυκιά ανάμνηση.

Σε παλαιότερες εποχές, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού βασιζόταν στη γεωργία, και αυτό σήμαινε ότι αυτοί και πολλοί άλλοι μπορούσαν να στηριχθούν στα προϊόντα της γης. Ενώ ο κόσμος απομακρύνθηκε από την ύπαιθρο, για τέσσερις δεκαετίες και οι γεωργοί και οι κάτοικοι των πόλεων συνήθισαν σε πιο εύκολο χρήμα – σε επιδοτήσεις, σε δάνεια, στα δώρα και τις σπατάλες του κράτους και των κυβερνήσεων. Ξαφνικά βρεθήκαμε στον αέρα – χωρίς παραγωγή, με χρέη αντί για χρήματα. Στην αρχή της κρίσης μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι, παρ’ όλα τα προβλήματα της χρεοκοπίας, η χώρα είχε σημειώσει σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια, σε υποδομές, στην εκπαίδευση, στην προσωπική περιουσία και τις αποταμιεύσεις, στο γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (την Ευρωζώνη), μεταξύ των χωρών με τον υψηλότερο δείκτη ευημερίας στον κόσμο. Οσο συνεχίζονταν η κρίση και η αβεβαιότητα, υποτιμήθηκαν όλα μας τα επιτεύγματα – οι περιουσίες εξαϋλώθηκαν, τα χρέη διογκώθηκαν, οι μορφωμένοι είναι άνεργοι, δουλεύουν για λιγοστά χρήματα ή ξενιτεύονται.

Η ευημερία αυτή, είτε δανεική είτε προϊόν προσωπικού μόχθου και ρίσκου, έκρυβε μεγάλα ρήγματα στην κοινωνία (τα οποία φανερώθηκαν όταν η λίμνη του πλούτου στέρεψε), αλλά είχε και μια πιο επικίνδυνη συνέπεια: ναρκωμένοι από τις επιτυχίες μας, σίγουροι ότι θα πηγαίναμε από θρίαμβο σε θρίαμβο, ξεχάσαμε τον βασικό κανόνα της επιβίωσης. Δεν βλέπαμε τους κινδύνους, δεν εξελισσόμασταν ώστε να τους αντιμετωπίσουμε. Οταν έσκασε η διεθνής κρίση στις ΗΠΑ, το 2008, η κυβέρνησή μας κόμπαζε ότι δεν μας φόβιζε τίποτα επειδή η καταχρεωμένη ελληνική οικονομία ήταν «θωρακισμένη». Ατρόμητοι βρεθήκαμε στον βυθό, απορώντας, περιμένοντας τη βοήθεια ξένων για να πάρουμε ανάσες.

Ως εδώ, η Ιστορία δεν θα ήταν πρωτόγνωρη για εμάς, με τη χώρα να μετράει έξι χρεοκοπίες πριν απ’ αυτήν. Η διαφορά τώρα είναι ότι, ως μέλος της Ευρωζώνης, η Ελλάδα έπρεπε να συμφωνήσει με τους εταίρους-πιστωτές για τα επόμενα βήματα, αναλαμβάνοντας να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και λιτότητα σε αντάλλαγμα για νέα δάνεια. Η τριβή μεταξύ ελληνικών και ξένων κυβερνήσεων, η ένταση που διέλυσε το δικομματικό σύστημα εντός Ελλάδας, οι κωλυσιεργίες στην εφαρμογή προγραμμάτων και τα απανωτά λάθη στον σχεδιασμό της διάσωσης οδήγησαν σε κρίση χωρίς τέλος. Ενώ οι καιροί είναι επικίνδυνοι για κάθε χώρα, η απελπισία που προκαλεί η ατελείωτη ομηρία στην Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον καθένα μας και για τη χώρα.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για το πρόβλημά μας. Και όσο το διεθνές πλαίσιο κλονίζεται από την ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ και από τις φυγόκεντρες δυναμικές στην Ευρώπη, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. και ένα πρόγραμμα θωράκισης της Ενωσης. Οι εσωτερικές έριδες σε κάθε χώρα, όμως, εμποδίζουν τις κυβερνήσεις να πάρουν ρίσκα για το κοινό καλό. Στην Ελλάδα βλέπουμε το κόστος της εμμονής σε λάθη. Επειδή θα το μάθουν, με τη σειρά τους, και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, καιρός είναι να καταλάβουμε ότι, εάν δεν επιχειρήσουμε εμείς την έξοδό μας από την κρίση, η μοίρα μας θα είναι σκληρή και αναπόφευκτη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή