Οι πάντες –σύμμαχοι και εταίροι, αντίπαλοι και εχθροί– παρακολουθούν με προβληματισμό, και συχνά εκνευρισμό, την πρωτόγνωρη σύγχυση και αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θέλει ο Ντόναλντ Τραμπ. Ισως στην πιο δύσκολη θέση βρίσκονται οι Αμερικανοί διπλωμάτες. Στη συντριπτική πλειονότητα διεθνιστές, από τη φύση του αντικειμένου, είτε είναι συντηρητικοί δεξιοί είτε φιλελεύθεροι κεντροαριστεροί, οι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τόσο στα κεντρικά γραφεία στο Φόγκι Μπότομ όσο και στις πρεσβείες, δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Βρίσκονται στο σκοτάδι, παρότι έχουν περάσει ένας μήνας από την ανάληψη της εξουσίας και τρεις από την εκλογή Τραμπ. Η τελευταία διάσταση έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αφού σκοπός της τόσο μακράς περιόδου μεταβίβασης είναι ακριβώς η αποφυγή του κενού της εξουσίας, που στην περίπτωση της υπερδύναμης καθίσταται εστία επικίνδυνης παγκόσμιας σύγχυσης. Η μεγαλύτερη οικονομία και ισχυρότερη πολιτικοστρατιωτική οντότητα δεν μπορεί να κινείται χωρίς πυξίδα, με αγενείς τηλεφωνικές επικοινωνίες και προεδρικά διατάγματα αμφιβόλου νομιμότητος. Στη μοναδική υπερδύναμη δεν επιτρέπονται κενά και αβεβαιότητα. Στο μεν οικονομικό πεδίο πλήττονται οι εμπορικές δράσεις και δυσκολεύουν οι επενδυτικοί σχεδιασμοί όλων, στο δε γεωπολιτικό, μπορεί κάποιοι να επιχειρήσουν να «δοκιμάσουν» την απουσία προγραμματισμού στην Ουάσιγκτον. Οι κίνδυνοι της αποσταθεροποίησης αφορούν και την Ελλάδα, ιδιαίτερα το Αιγαίο.
Οι Αμερικανοί διπλωμάτες βρίσκονται σε απόγνωση, βιώνοντας πρωτοφανή κατάσταση. Τα υψηλόβαθμα στελέχη που «τρέχουν» τον μηχανισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχουν παραιτηθεί. Αρμόδιοι αξιωματούχοι σε καίριες θέσεις δεν έχουν διοριστεί. Οι πρεσβείες δεν έχουν οδηγίες. Η υπηρεσία δημόσιας ενημέρωσης υπολειτουργεί. Δεν γίνονται μπρίφινγκ. Δεν χαράσσεται εξωτερική πολιτική. Την ίδια ώρα, στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου αποκλείονται στρατηγοί, αλλά συμμετέχουν ακραίοι ιδεολόγοι, φίλοι του προέδρου, χωρίς αναγκαίες γνώσεις και εμπειρία. Πολλοί πρέσβεις καλούνται να αυτοσχεδιάσουν, ακολουθώντας το διπλωματικό, εμπειρικό, ενίοτε και το πατριωτικό τους ένστικτο. Πολλοί εξ αυτών ανησυχούν, άλλοι αγανακτούν, υπάρχουν και αρκετοί που ντρέπονται. Και καλά σε πρεσβείες –της Αθήνας είναι μία εξ αυτών– όπου επικεφαλής είναι καταξιωμένος διπλωμάτης καριέρας και διαθέτει διαύλους επικοινωνίας με τις επιτροπές του Κογκρέσου και το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον. Αλλά τι γίνεται αλλού; Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχυσης, η οποία μπορεί να προκαλέσει τεράστια προβλήματα, είναι ο αυτοανακηρυχθείς ως επόμενος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ε.Ε., ο οποίος, πριν καν διοριστεί, επικρίνει χώρες, «υποτιμά» νομίσματα, αγνοεί κανόνες, βάλλει κατά της ευρωαμερικανικής συνεργασίας, βασικού πυλώνα εύρυθμης λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος, και στην πορεία απειλεί να βυθίσει την Ελλάδα στην άβυσσο της χρεοκοπίας. Η αμερικανική διπλωματία δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι.