Η διοικητική λειτουργία του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μας δείχνει εξ αρχής δύο βασικές κατευθύνσεις. Πρώτον, ότι δεν υπάρχει στοιχείο ευχάριστου αιφνιδιασμού.
Αλλωστε, δεν αναμενόταν κάτι τέτοιο. Και δεύτερον, ότι απουσιάζει οποιαδήποτε διάθεση αιμοδοσίας αυτού του Κέντρου – που ήρθε να συμβολίσει τις δυνατότητες της χώρας – με κάτι νέο, με ένα όραμα το οποίo έστω και συμβολικά θα μπορούσαν να εκφράσουν πρόσωπα άφθαρτα ή εκτός κομματικού περιβάλλοντος. Η επιλογή του Γιώργου Κιμούλη στη θέση του προέδρου στο ΔΣ του ΚΠΙΣΝ ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη, αν και έφτασε στον διοικητικό θώκο, ως επιλογή ήδη φθαρμένη, τσαλακωμένη στη βορά των κοινωνικών δικτύων. Εκεί, η πρόθεση επιλογής του Γιώργου Κιμούλη είχε συσπειρώσει τον αντικυβερνητικό αντίλογο, είχε γίνει «ανέκδοτο», είχε κουρελιαστεί πριν ακόμη επιβεβαιωθεί.
Παρά ταύτα, υπήρξε η επιλογή του Υπουργείου Οικονομικών. Ασχέτως του τρόπου που θα επιλέξει να κινηθεί ο Γιώργος Κιμούλης, ανεξαρτήτως των προσωπικών του φιλοδοξιών ή της διοικητικής του ικανότητας, η τοποθέτησή του δηλώνει ένα ύφος άσκησης εξουσίας εκ μέρους όσων τον επέλεξαν αλλά και εκ μέρους του ιδίου που αποδέχθηκε την πρόταση. Αποκαλύπτεται επίσης η πρόθεση για επιβίωση και επιβράβευση κριτηρίων που βρίσκονται σε αντίθετο πόλο από τις υπερτοπικές και σαφώς υπερκομματικές προδιαγραφές του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Η επιλογή του Νίκου Μανωλόπουλου με τη μακρά εμπειρία από την οικονομική διαχείριση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ως τη λύση της συνεργασίας το 2013 ), στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση ανακατεύει την τράπουλα με τον δικό της ιδιόρρυθμο τρόπο, με μείξη παλαιών υλικών και ανασχεδιασμό δικτύων υποστήριξης. Εγραφε η «Αυγή» στις 8 Νοεμβρίου 2013: «Η αποπομπή του Νίκου Μανωλόπουλου από το Μέγαρο Μουσικής μπορεί για μερικούς να ήταν αναμενόμενη, ωστόσο είναι εκδεικτική της μετά Λαμπράκη εποχής, που βρίσκει τον οργανισμό με γιγαντωμένες δανειακές υποχρώσεις και ανυπαρξία της στήριξης που του επιφύλασσαν οι προ κρίσης κυβερνήσεις».
Σε κάθε περίπτωση, το επταμελές ΔΣ έχει την αποστολή να τιμήσει τόσο την μοναδική αυτή δωρεά όσο και να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών των Ελλήνων πολιτών. Με ευθύνη, όμως, της κυβέρνησης, η αρχή είναι κατώτερη της δυναμικής του εγχειρήματος. Η επιμονή του Υπουργείου Οικονομικών να σφραγίσει την σύνθεση του ΔΣ με μία αύρα παλαιάς και κουρασμένης Ελλάδας ακριβώς στο ξεκίνημα του πιο ελπιδοφόρου Κέντρου Πολιτισμού που έγινε ποτέ στη χώρα δείχνει τόσο την αδυναμία ανάγνωσης και κατανόησης του εγχειρήματος όσο και την στενότητα των αντιλήψεών του. Δεν εκπλήσσει, φυσικά. Αλλά δεν μπορεί και να ενθουσιάσει. Περισσότερο προκαλεί κόπωση και απογοήτευση. Μας είχε προϊδεάσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη διάρκεια της τελετής παράδοσης του ΚΠΙΣΝ στο ελληνικό δημόσιο. Μια νέα, παλιά αρχή για το ΚΠΙΣΝ.