Είναι πολλοί στο ΠΑΣΟΚ που ζουν στη δεκαετία του ’80. Οχι μόνο διότι τότε είχαν μεγαλεία, τα μόνα που μπορούν να περιφέρουν, αλλά διότι την προ τριακονταετίας πολιτική ανάλυση έμαθαν και μ’ αυτήν πορεύονται μέχρις εσχάτων. Επομένως βλέπουν τη βασική διαιρετική τομή σήμερα στην κοινωνία μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς κι ελπίζουν ότι θα πολεμάνε τις νύχτες στα κάστρα με την ομορφούλα (της νιότης τους) αγκαλιά.
Το πρόβλημα είναι πως, ακόμη και αν παρέμενε μέχρι σήμερα κυρίαρχη αυτή η διαιρετική τομή, καλόν είναι όσοι θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό να την υποβαθμίσουν. Κι αυτό διότι μετά το χουνέρι που κάνει στον τόπο η κυβερνώσα Αριστερά, δεν υπάρχει Αριστερά που θα τη βγάλει καθαρή από τη μήνιν όλων εκείνων των πολιτών που διαψεύσθηκαν. Μετά τη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η Αριστερά, κάθε έκφανση της Αριστεράς, θα είναι σαν τη Δεξιά της μεταπολίτευσης. Ντροπιασμένη…
Αδίκως; Βεβαίως· όσο άδικη ήταν για την πληθυντική Δεξιά και η μεταπολίτευση. Μην ξεχνάμε ότι όλοι σχεδόν οι δεξιοί πολιτικοί ήταν ενάντια στη δικτατορία. Οι μόνες εφημερίδες που έκλεισαν την 21η Απριλίου 1967, ως έμπρακτη διαμαρτυρία στη χούντα των Συνταγματαρχών, ήταν οι δεξιές «Καθημερινή» και «Μεσημβρινή». Κι όμως! Η Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της «έφταιγε και για τη χούντα».
Βεβαίως η διαιρετική τομή Δεξιάς – Αριστερά υπάρχει και θα υπάρχει στις κοινωνίες, μόνο που στην Ελλάδα μετά την εννιάχρονη ύφεση και τη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα παραμείνει δευτερεύουσα τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια, μέχρι την ώρα δηλαδή που θα ξαναϋπάρξει πλεόνασμα για να μοιραστεί. Με τα ελλείμματα που συνεχίζει να παράγει η χώρα, η μόνη διαιρετική τομή είναι μεταξύ ψευτών και εμφρόνων. Συνεπώς αυτό που προέχει σήμερα είναι να σταματήσει η καταστροφή που έχει προκαλέσει ο λαϊκισμός στη χώρα, να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά και να προκόψει ο τόπος και οι άνθρωποί του.
Γι’ αυτό και η διαιρετική τομή τα επόμενα χρόνια θα είναι μεταξύ εκείνων που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση, θα βάλουν δηλαδή πλάτη στην ανάταξη του τόπου, κι εκείνων που την εμποδίζουν. Μεταξύ πραγματιστών και αιθεροβαμόνων. Μεταξύ όσων θέλουν να μπει τάξη και των άλλων που ισχυρίζονται ότι ένας άλλος τόπος (ένθα απέδρα πάσα οδύνη, κόπος και στεναγμός) είναι εφικτός. Μεταξύ εκσυγχρονιστών (υπό την ευρεία έννοια) και λαϊκιστών. Αν σταματήσει η κατρακύλα, αναταχθεί η οικονομία, δημιουργηθούν πλεονάσματα, μπορούμε να τσακωθούμε για τον διαμοιρασμό τους, δηλαδή να δημιουργηθεί και πάλι η διαιρετική τομή Αριστεράς – Δεξιάς. Οποιος μιλάει για αριστερές λύσεις στη φτώχεια είναι αφελής ή είναι μπαταχτσής. Οι πρώτοι έφυγαν, οι δεύτεροι κυβερνάνε…
Ολα δείχνουν ότι απαιτείται να δημιουργηθεί ένα μέτωπο προκοπής για να ξεκολλήσει η χώρα από την κρίση. Να κάνουμε επιτέλους την επανάσταση του αυτονόητου, να αρχίσουν να λειτουργούν οι θεσμοί, να πάρει μπρος η οικονομία, να ξαναγίνουμε έστω στοιχειωδώς ευρωπαϊκή χώρα κι όχι περίγελως της οικουμένης με Greek Statistics, «Frozen Wars», «εκμετάλλευση υδατανθράκων στο Αιγαίο» και άλλα τερπνά αλλά εξόχως ζημιογόνα για τη χώρα.
Αφού πετύχουμε μια στοιχειώδη κανονικότητα και δεν θα μπορούν κάποια καλόπαιδα να καίνε, ανενόχλητα, τρόλεϊ στο κέντρο της Αθήνας, τότε μπορούμε να συζητήσουμε κι όλα τ’ άλλα. Και για το προτσές της Ιστορίας και για τον ιστορικό ρόλο της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Κάθε πράγμα στον καιρό του…