Υπάρχει περίπτωση να είναι και το παρκάρισμα ρατσιστικό; Εξαρτάται από το πόσο αντιρατσιστής είναι κάποιος. Για το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) του κ. Παναγιώτη Δημητρά, η άθλια πρακτική (ακόμη και αστυνομικών) να παρκάρουν στα πεζοδρόμια είναι «ρατσιστικές σταθμεύσεις οχημάτων ΕΛ.ΑΣ. σε οδηγό όδευσης τυφλών» και «πρόκληση διακρίσεων εις βάρος των τυφλών, πράξεις που τιμωρούνται από τον Ν. 927/79», δηλαδή τον αντιρατσιστικό νόμο.
Ο κ. Δημητράς κατέθεσε επίσης μήνυση κατά της συγγραφέως κ. Σώτης Τριανταφύλλου «για τον ψευδή ισχυρισμό πως δήθεν “ο Μάρκο Πόλο [είπε πως] φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι”». Η λανθασμένη αυτή φράση υπάρχει σε ένα άρθρο του 2015. Βεβαίως το λάθος είναι λάθος, αλλά μπορεί να είναι και ρατσισμός και δη ποινικά κολάσιμος, ασχέτως εάν εντάσσεται σε κείμενα πολεμικής κατά μιας θρησκείας, όπως είναι τα κείμενα της κ. Σώτης Τριανταφύλλου;
Εχουμε ασχοληθεί πολλάκις με το καθεστώς της ανελευθερίας του λόγου στη χώρα μας. Ο νόμος, αλλά και το πεζοδρόμιο, τιμωρούν περισσότερο εκείνους που μιλούν από εκείνους που πράττουν. Υπήρξαν βιαιοπραγίες «επαναστατών» κατά «αντιπάλων», που αθωώθηκαν στο πλαίσιο της «μη ποινικοποίησης των αγώνων», αλλά σπανίως τη γλιτώνει κάποιος που θα πει μια κουβέντα παραπάνω. Είναι κοινή πεποίθηση αυτό που ασπάζεται ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Δημήτρης Χριστόπουλος: «Ο ανθρώπινος λόγος μπορεί να προσβάλει, και μάλιστα να προκαλέσει οδύνες, ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι οι πράξεις» («Βήμα» 18.1.2015).
Μόνο που αυτή η προσέγγιση έχει πάρα πολλά προβλήματα. Αν και οι περισσότεροι «πληγωνόμαστε» από έναν κακό λόγο –υπάρχουν και οι χοντρόπετσοι ή αναίσθητοι– η αποκαλούμενη «λεκτική βία» δεν είναι… ακριβής επιστήμη. Οι πράξεις έχουν εμφανή αποτελέσματα και τιμωρούνται ανάλογα με την καταφανή βλάβη: υλικές ζημίες, ελαφρά σωματική βλάβη, βαριά σωματική βλάβη, δολοφονία κ.ά. Το άλγος που μπορεί να προξενήσει ο λόγος δεν μπορεί καν να διαπιστωθεί. Μπορεί, δηλαδή, κάποιος να υποκριθεί την «οδύνη» μόνο και μόνο για να φιμώσει τον συνομιλητή του.
Το κυριότερο όμως είναι άλλο. Αν αρχίσουμε να μετράμε τον λόγο ανάλογα με τις πιθανές συνέπειες που έχει, τότε πρέπει όλοι να το βουλώσουμε. Επειδή δεν μπορούμε να προϋπολογίσουμε το αποτέλεσμα, πρέπει να τους φιμώσουμε όλους διότι ακόμη και μια παρεξηγημένη κουβέντα, ή ένα λάθος, μπορεί να «πληγώσει» πολλούς. Για παράδειγμα, αυτό το συγκεκριμένο άρθρο μπορεί να προκαλέσει άλγος στον κ. Χριστόπουλο και οδύνη στον κ. Δημητρά· εξαρτάται πόσο ευαίσθητοι είναι. Συνεπώς, δεν πρέπει να δημοσιευτεί; Οι θρησκείες (του Ολυμπιακού συμπεριλαμβανομένου) πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο, επειδή για κάποιους είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους; Μπορούμε να προσβάλουμε το ΠΑΣΟΚ αδιαφορώντας για τον πόνο που θα προκαλέσει σε εκείνο τον ένθερμο οπαδό που λέει «μόνο ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει τίποτε άλλο»; Τέλος, μπορούμε σ’ αυτήν τη χώρα να τιμωρούμε το παράνομο παρκάρισμα ως τέτοιο και όχι σαν ρατσιστικό έγκλημα;
Στο κάτω κάτω της γραφής, τα επί των πεζοδρομίων αυτοκίνητα εμποδίζουν εξίσου τους τυφλούς και όσους έχουν την όρασή τους. Αν αναχθούν όλα στον ρατσισμό, στο τέλος τίποτε δεν θα θεωρείται ρατσιστικό.