Πρώτη ανάμνηση: ο σεισμός των Αλκυονίδων, τον Φεβρουάριο του 1981. Ολη η οικογένεια βλέπαμε με κομμένη την ανάσα στην ΕΡΤ το «Φως του Αυγερινού»· ο γιος του Λουκή και της Φιλιώς γεννιόταν εκείνο το βράδυ, πώς να το χάσεις; Κι έπειτα το… χρονοντούλαπο (ένας από τους πολλούς νεολογισμούς που λάνσαρε εκείνα τα χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου) ανοίγει και εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου.
Ινδικές φούστες. Πάνινες τσάντες με κονκάρδες. Στα πάρτι να χοροπηδάμε με το «Enola Gay» και να χορεύουμε μπλουζ με Scorpions. Eφηβικά φλερτ. Ραντεβού μπροστά στο υποβρύχιο Παπανικολής και βόλτα στο Πασαλιμάνι χεράκι χεράκι. Αντε, και κανένα φιλί στα πεταχτά. Τηλεφωνήματα από τηλεφωνικό θάλαμο. Λευκώματα. «Αγάπη είναι…» Τσιτάτα και υπονοούμενα. «Εγώ δε γνώρισα ουρανούς», η Χαρούλα στο ραδιόφωνο. Ενενηντάρες κασέτες TDK με ξένα τραγούδια – παραγγελία στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς. «Γαμώτο, δεν χώρεσε όλο το “Urgent”…» Τα «Ζεστά ποτά» των Κατσιμιχαίων και το «The Joshua Tree» των U2 σε βινύλιο. Χοντρές μάλλινες γκέτες και πουλόβερ με βάτες. Σατέν πουκάμισα. Στρας παντού. Μαλλιά χαίτη. Κλερόλ Χέρμπαλ. Η πρώτη μου «φόρμα» (έφυγα από το κομμωτήριο κλαίγοντας). Παπούτσια Abibas (φτηνή απομίμηση των Adidas για εμάς τα φτωχαδάκια). Σχολικές εκδρομές στη Στενή Ευβοίας και στο Λουτράκι. Fofico, γκοφρέτες Κουκουρούκου και καραμέλες CERTS.
Το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο ολοκαίνουργιο ΟΑΚΑ με την Μπενφίκα. Νίκη 1-0, με γκολ του Αναστόπουλου. (Ακόμη έχω το εισιτήριο.) Αρης-ΠΑΟΚ στο μπάσκετ. Μαλλιοτραβήγματα με τη Γιούλη· εκείνη Παοκτζού, εγώ Αριανή. Τα «Πέτρινα Χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη στο Αττικόν του Πειραιά, «Οι φίλες» στον Ατταλο της Νέας Σμύρνης. Να κλαίμε με την Ελευθερία και στα δύο. Μαθήματα οδήγησης με το Opel Kadett του μπαμπά. Σάββατα στο φροντιστήριο. Συντακτικό και γραμματική της αρχαίας ελληνικής. Ανώμαλα ρήματα. Αγγέλλω, ήγγελλον, αγγελώ, ήγγειλα, ήγγελκα, ηγγέλκειν. Αιτιατική για κίνηση, δοτική για στάση. Λατινικά. Η κλίση του βοηθητικού sum. Sum, es, est, sumus, estis, sunt. Πανελλήνιες. Τρίτη Δέσμη. Θέμα έκθεσης: «Υποθέστε ότι με την επιτυχία σας στις εξετάσεις αναγκάζεστε, για το χρονικό διάστημα των σπουδών σας, να μετοικήσετε και να βρεθείτε μακριά από το οικείο περιβάλλον σας. Αν σας δινόταν η δυνατότητα να δημιουργήσετε έναν κύκλο ανθρώπων, μέσα στον οποίο θα θέλατε να ζείτε, κυρίως τον εξωσπουδαστικό χρόνο σας, σε ποια κριτήρια θα βασίζατε την επιλογή των προσώπων που θα συγκροτούσαν το νέο περιβάλλον σας;». Βαθμός: 17,5. Κλασική Φιλολογία. Oχι μακριά από το οικείο περιβάλλον – μέσα σ’ αυτό. Πιο μέσα δεν γινόταν: Φιλοσοφική Αθήνας.
Τα αμφιθέατρα της Νομικής κι έπειτα του Ζωγράφου. Λεωφορείο 222. Παρτίδες τάβλι στο καφενείο απέναντι από το Χημείο, στη Σόλωνος. Ατέλειωτες κουβέντες στις καφετέριες της οδού Μασσαλίας. Βιβλία με αφιέρωση. «Εγχειρίδιο ευθανασίας» του Τάσου Λειβαδίτη. «Το όνομα του ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο. Λατινικά 8ου εξαμήνου. Προφορική εξέταση. Από τι πέθανε ο Βιργίλιος; Ποιο επίγραμμα χάραξαν στον τάφο του; «Πέρασα, πάω για πτυχίο». Ντοσιέ με άρθρα κομμένα από εφημερίδες. «Εγώ θα γίνω δημοσιογράφος!» Πακέτα Ντελόρ. Η Αθήνα γεμάτη κρεπερί. Ξενύχτια με την Κατερίνα στον «Δον Κιχώτη» στο Μικρολίμανο, πίνοντας Β-52. Ο πρώτος μου υπολογιστής. Δισκέτες 8 ιντσών. Ελεύθερη ραδιοφωνία. Βάρδια 16.00-21.00 στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Σύνταξη και εκφώνηση δελτίου ειδήσεων. «Εγινα δημοσιογράφος!»
Η λίστα μπορεί να μεγαλώσει πολύ ακόμα. Ολα τα θυμάμαι από τα ’80s. Χρυσή δεκαετία για πολλούς, χαμένη για άλλους –η Ιστορία θα αποφανθεί–, ήταν τα χρόνια που άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου, να αποκτώ εφόδια αλλά και να ονειρεύομαι. Ισως ήμουν υπερβολικά ρομαντική –αφελής, αν θέλετε–, αλλά τότε πίστευα ότι όλα μπορούσα να τα καταφέρω. Κι ό,τι πέτυχα τελικά στον ρομαντισμό εκείνης της εποχής οφείλεται – σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό και πάντα θα τη νοσταλγώ… ■