«Να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς». Η παράδοξη για τους αμύητους φράση του αείμνηστου καθηγητή Ιωάννη Δρακόπουλου είχε αγαθή, επιστημονική αφετηρία. Εκρουε κώδωνα αφύπνισης για την καλύτερη κατά το δυνατόν αντιμετώπιση του φοβερού φυσικού φαινομένου. Ωστόσο, εκείνες τις ώρες η ψυχραιμία ποδοπατείται από τον πάνδημο φόβο. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Ηταν Φεβρουάριος του 1981 όταν η χθόνια υπερδύναμη από τις Αλκυονίδες νήσους έσειε την πρωτεύουσα, θυμίζοντάς μας πόσο σημαντικό είναι το γαλήνιο ξημέρωμα. Ο τρόμος από το απρόβλεπτο επαναλήφθηκε στον σεισμό της Πάρνηθας, Σεπτέμβριος 1999, με τις αγοραίες φήμες για επικείμενη μεγαλύτερη καταστροφή να διαδίδονται με ταχύτητα κυμάτων. Η αλληλεγγύη και η πηγαία χαρά από την ανάσυρση εγκλωβισμένων ζώντων φώτιζαν την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής.
Στο ζύγι της Ιστορίας, κι εκτός πεδίου θεομηνιών, αυτή η αξία εκμηδενίζεται όπως τα χαρτονομίσματα σε καιρό αχαλίνωτου πληθωρισμού. Χθες, ήταν η 73η επέτειος της D-Day, της συμμαχικής απόβασης στη Νορμανδία, του πλέον σύνθετου πολεμικού εγχειρήματος που είχε δει έως τότε η ανθρωπότητα, προανάκρουσμα κατάρρευσης του ναζισμού. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα τον αριθμό των νεκρών, που άφησε πίσω του ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στ’ απανταχού πεδία; Το μεσοδιάστημα από τον Αρμαγεδδώνα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μόλις είκοσι χρόνια και τότε η «λογική» καθησύχαζε πως ύστερα από τέτοιο κακό δεν θα ξαναρχόταν ανάλογο κακό. Ελάχιστοι διέβλεπαν ότι η ειρήνη πορευόταν με πήλινα πόδια. Ας αφήσουμε τους ειδικούς να μας διαφωτίζουν(;) για την τροχιά των πραγμάτων κι ας ξεδιπλώσουμε τον παγκόσμιο χάρτη με ερμηνευτικά εργαλεία τα τύμπανα της επικαιρότητας. Δεν απαιτείται φαντασία. Οι εστίες που μπορεί ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσουν το μοιραίο είναι πολλές –ποιο αδύνατον δεν είναι δυνατόν;–, οι βρυχηθμοί πανίσχυρων ή κατά φαντασίαν άτρωτων δίνουν και παίρνουν, τα κατά τόπους ανθρωποσφαγεία (π.χ. Συρία) αδυνατούν να αφομοιώσουν την ευρύτερη υπόγεια δυναμική.
Τα τυφλά μακελέματα των αγριμιών στο όνομα του δικού τους θεού είναι η προμετωπίδα του παγκόσμιου φρενοκομείου. Η κατίσχυση του φόβου, η καχυποψία ρίζωσαν βαθιά. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Από τις σύντονες καταδίκες, τις προσευχές, τα μηνύματα συμπαράστασης μετά τη νέα σφαγή του Λονδίνου ξεχώρισε ο λόγος του χαρισματικού Πάπα Φραγκίσκου: «Το (Aγιο) Πνεύμα ας χαρίσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Ας επουλώσει τις πληγές του πολέμου και της τρομοκρατίας». Σαν κορυφαία παρέμβαση πραγματισμού διαχύθηκε στην υφήλιο αυτή η επίκληση του Αχρονου.