Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης βρέθηκα στην περιοχή του Αγίου Παύλου, την παλιά αθηναϊκή συνοικία, κοντά στην Πλατεία Καραϊσκάκη. Συγχέονται τα όρια με το Μεταξουργείο και ορισμένοι δρόμοι, όπως η οδός Μαιζώνος, όπου πάρκαρα, διατηρούν μία αύρα από το χθες. Αλλά το «σήμερα» είναι ισχυρότερο, γιατί η ξεχασμένη αυτή περιοχή, πέντε λεπτά από την Ομόνοια συμπυκνώνει το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας. Προορισμός μου ήταν η Στέγη Μάρκου Δραγούμη, ένα παλιό σπίτι που επισκευάστηκε και άνοιξε ως εστία πνευματικών εκδηλώσεων σε μια γειτονιά με πολλά προβλήματα. Ηταν οι μέρες που τα σκουπίδια σχημάτιζαν ακόμη σωρούς και μόλις βγήκα από το αυτοκίνητο αντίκρισα ένα λόφο με απορρίμματα σε αποσύνθεση να απλώνονται πατημένα από οχήματα σε όλο το οδόστρωμα. Η αποφορά ήταν ισχυρή.
Συλλογίστηκα τους κατοίκους. Είχα λίγο χρόνο στη διάθεσή μου και έτσι έκανα μια βόλτα στη γειτονιά. Μου έκανε εντύπωση η ερημιά παρότι ήταν 7.30 το βράδυ, τα πολλά κενά σπίτια, οι βουβές πολυκατοικίες και τα ελάχιστα αυτοκίνητα εν κινήσει. Μπορεί να έτυχε αλλά έχω ξαναπερπατήσει στους ίδιους δρόμους και πάντα είχα την αίσθηση ότι η κάποτε γοητευτική γειτονιά βρισκόταν σε υποχώρηση. Είναι μία ακόμη περιοχή σε πλήρη απαξίωση. Θυμήθηκα την αντίστοιχη εντύπωση που μου είχε κάνει ένα κομμάτι της Ανω Κυψέλης, στα μικρά στενά της, με κλειστά σπίτια και ρημαγμένα πεζοδρόμια. Αλλά, η Μαιζώνος και η Φαβιέρου και οι γύρω δρόμοι κοντά στα ξενοδοχεία της Πλατείας Καραϊσκάκη, κοντά στο Εθνικό Θέατρο, στην καρδιά μιας ιστορικής, αστικής συνοικίας της Αθήνας, έστελναν με σαφήνεια το μήνυμα της κοινωνικής αποσυναρμολόγησης.
Ξαφνικά, καθώς περπατούσα σε εκείνους τους δρόμους, με τη ζέστη πηχτή, με τα απορρίμματα βουνό, με τα ξεχαρβαλωμένα νεοκλασικά σε ένα περιβάλλον που οι λεξιλάγνοι θα ονόμαζαν «δυστοπικό», ένιωσα τον κίνδυνο αυτής της κοινωνικής κατάρρευσης. Ηταν ολοφάνερη η απουσία οποιασδήποτε θεσμικής πρόνοιας όπως και η παράδοση μιας ιστορικής συνοικίας σε διαβρωτικές συνθήκες. Αν περπατούσα, θα είχα φτάσει στην Ομόνοια σε δέκα λεπτά και σε άλλα δέκα θα ήμουν στο Σύνταγμα. Η κατάρρευση των συνοικιών, που συντηρούσαν άλλοτε τον κοινωνικό ιστό, είναι το μείζον πρόβλημα. Το θυμήθηκα και πάλι προχθές τη νύχτα που διέσχιζα την Πατησίων, αποκλεισμένη στην ακτίνα γύρω από το Πολυτεχνείο.