Να κηρυχθεί διατηρητέος ο «Λεωνίδας»

Να κηρυχθεί διατηρητέος ο «Λεωνίδας»

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μία φορά είχα βρει μια καρέκλα να καθίσω σ’ ένα τεράστιο τραπέζι στου «Λεωνίδα» στο Λυγουριό, προσκεκλημένος κάποιου φίλου που ήταν κι αυτός προσκεκλημένος κάποιας ηθοποιού. Αισθανόμουν σαν τον Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι», αλλά τουλάχιστον είχα πετύχει στον στόχο μου. Δεν θυμάμαι να έγινε κάποια συζήτηση για την παράσταση. Ούτως ή άλλως, στο τραπέζι ήταν συγκεντρωμένος ο θίασος, από τους πρωταγωνιστές ώς τον χορό και τα κοντάρια, και ως εκ τούτου ήταν δεδομένο ότι η παράσταση ήταν εξαιρετική, αν όχι μοναδική, ιδιαιτέρως πρωτότυπη, ανεπιφυλάκτως ενδιαφέρουσα.

Εκτοτε δεν έτυχε να ξαναπάω. Ακουγα όμως δεξιά κι αριστερά στις παρέες τι έγινε στου «Λεωνίδα», ποιος τσακώθηκε με ποιον, ποια εμφανίστηκε με ποιον. Οσο περνούσαν τα χρόνια σταμάτησα, λόγω βαρεμάρας, να πηγαίνω σε παραστάσεις στην Επίδαυρο. Παρότι είμαι βέβαιος πως έχασα πολλές «καλές δουλειές», όπως τις αποκαλούν οι θεατράνθρωποι, και το αρχαίο δράμα εξακολουθεί να με συγκινεί, προτιμώ να το πλησιάζω ως αναγνώστης στην ησυχία του γραφείου μου. Πέστε το εμμονή ή παραξενιά. Γιατί έχω την εντύπωση ότι τις περισσότερες φορές οι ηθοποιοί δεν καταλαβαίνουν τι λένε; Και γιατί με ενοχλεί ο ναρκισσισμός του ανθρώπου ο οποίος απαγγέλλει Σοφοκλή και συμπεριφέρεται επί σκηνής σαν να είναι αυτός το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και όχι ο Σοφοκλής; Και μιλάει σαν να έγραψε ο ίδιος τον Αίαντα; Οσο πιο σπουδαία τα λόγια, τόσο σπουδαιότερος αισθάνεται και ο ίδιος.

Δεν είχα την τύχη να δω τους «παλιούς», αυτούς που φρόντιζαν να υπηρετήσουν το κείμενο πάνω απ’ όλα και όχι τις δικές τους αντιλήψεις περί θεάτρου, οι οποίες κρίνονταν στου «Λεωνίδα». Ναι, όσο το σκέφτομαι, δεν έχει άδικο η κυρία Κονιόρδου. Η ταβέρνα πρέπει να κηρυχθεί διατηρητέος χώρος μνήμης, από τις καρέκλες ώς τα τηγάνια και τα κεφτεδάκια. Διότι αυτή εκφράζει μια ολόκληρη εποχή των Επιδαυρίων, την εποχή της θεατροπαρέας, την εποχή που οδήγησε στον σημερινό αποκλεισμό και μαρασμό τους. Για σκεφθείτε ότι έχουμε στη διάθεσή μας το ωραιότερο θέατρο του κόσμου, μέσα σε ένα μοναδικό τοπίο και καταφέραμε να παίζουμε στο μεταξύ μας. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια, με νέα μετάφραση που θυμίζει την προηγούμενη, σκηνοθετικά ευρήματα και ερμηνείες που καταγράφονται ως πρωτότυπα στου «Λεωνίδα». Και το κοινό συρρέει μόνον όταν εμφανίζεται κάποιος τηλεοπτικός κωμικός για να κακοποιήσει τον δόλιο τον Αριστοφάνη.

Να κηρυχθεί διατηρητέος ο «Λεωνίδας». Και αυτή η εποχή των Επιδαυρίων να περάσει στο παρελθόν. Και ας σταματήσουν για κάνα δυο χρόνια, ώσπου κάποιοι να επινοήσουν τρόπους να τα βγάλουν από την απομόνωσή τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή