Δεν είμαι νομικός και ως εκ τούτου δεν μπορώ να αντιληφθώ την κομψότητα της διατύπωσης: «Ποινές φυλάκισης 110 ετών, εκ των οποίων εκτιτέα μόνον τα πέντε, που ούτε αυτά θα τα εκτίσουν όσοι καταδικάσθηκαν». Θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον μπορεί να υποβάλει τη διατύπωση στη βάσανο της κοινής λογικής και να με βοηθήσει και μένα τον άσχετο να την καταλάβω. Δυστυχώς, δεν ζει ο Ιονέσκο. Εξι χρόνια μετά το ομαδικό έγκλημα με τους 104 νεκρούς και τους δεν ξέρω πόσους εγκαυματίες, έξι χρόνια μετά την καταστροφή ενός υπέροχου προαστίου της Αθήνας, όσοι θεωρήθηκαν ένοχοι καταδικάσθηκαν σε πρόστιμο. Ελαφρώς πιο βαρύ από αυτό που θα πληρώσουν όσοι δεν συνδέσουν εγκαίρως τα POS με τις ταμειακές μηχανές. Η Δικαιοσύνη απαιτεί τον σεβασμό μας. Ομως ο σεβασμός δεν είναι χρίσμα. Τον κερδίζεις με τη συμπεριφορά σου. Oποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να μπει στη θέση των οικείων των θυμάτων και όσων επέζησαν υποκρίνεται. «Ο εσωτερικός πυρήνας των αξιών μου δεν μου επιτρέπει να χαίρομαι», δήλωσε η κ. Δούρου, πρ. περιφερειάρχης, κοινώς μία εκ των υπευθύνων για την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού την ημέρα εκείνη. Ομως, ακόμη κι αν παρακάμψω τα ηλεκτρόνια των αξιών της και πάλι αναγκάζομαι να προστρέξω στην κοινή λογική. Τι εννοεί ότι δεν χαίρεται για την αθώωσή της; Εννοεί ότι θα έπρεπε να έχει καταδικασθεί για να χαρεί; Αν η δίκη γίνει σε δεύτερο βαθμό το δικαστήριο θα πρέπει να λάβει υπόψη του την επιθυμία της για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν δικαιούται να αφήσει να τη βασανίζει η σύγκρουση με τον εσωτερικό πυρήνα των αξιών της.
Για να πω κι εγώ μια κοινοτοπία. Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται όσοι ξέρουν ότι από την αμέλειά τους, την ανικανότητά τους και τη βλακεία τους έχασαν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι. Φοβούμαι πως κοιμούνται καλύτερα από όσους έχασαν τους δικούς τους και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα καρβουνιασμένα πτώματα των παιδιών τους. Απ’ αυτό δεν γλιτώνεις για μια ολόκληρη ζωή. Αυτοί έχασαν τον ύπνο τους, τη θεραπεία της συνείδησης. Για να μην παρεξηγηθώ, την ίδια απορία έχω και για τα Τέμπη.
Η δημοκρατία αποφάσισε για το έγκλημα στο Μάτι. Εστειλε στην ευχή τους τότε κυβερνώντες. Τώρα αποφάσισε και η Δικαιοσύνη. Χωρίς να λάβει υπόψη της ότι πέρα από τις δικονομικές προδιαγραφές υπάρχει και μια διάσταση, χωρίς την οποία η κοινωνική ζωή μετατρέπεται σε χαοτική δοκιμασία. Είναι η διάσταση της ηθικής. Ξεκινάει απ’ την απλή εμπορική πίστη στις καθημερινές συναλλαγές και φτάνει έως τη δικαιοσύνη. Αυτή έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίσει το κάλπικο από το γνήσιο νόμισμα. Και στην περίπτωση αυτή το γνήσιο νόμισμα ορίζουν όσοι έχασαν τον ύπνο τους μετά το έγκλημα. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει δικαστής που θα μου πει ότι άλλο ο ποινικός κώδικας και άλλο η ηθική του αξία.