Επίκουρος, Μητρόδωρος, Λουκρήτιος, Βολταίρος. Φιλόσοφοι –καλύτερα: προστάτες της ίμερου της ζωής και σαρκαστές του θανάτου–, οι οποίοι πάσχισαν, αν και δεν τα πήγαν πολύ καλά, να περιορίσουν τον φόβο απέναντι στο τέλος. «Ο,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Κι ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά», έγραφε ο Αθηναίος ιδρυτής της σχολής του Κήπου. Τα ονόματα –πόσω μάλλον τα έργα– των ως άνω στοχαστών είναι μετά βίας γνώριμα στην καθ’ ημάς Δύση. Αμφιβάλλω ότι οι άφοβοι μπρος στο τέρμα της ζωής τζιχαντιστές έχουν ιδέα περί ων ο λόγος, αλλά εκείνοι έχουν τον λόγο του Μωάμεθ, διά των «ισαποστόλων» του, φορέων της άνωθεν αληθείας: Πεθάνετε, και ο Παράδεισος σάς περιμένει εν χορδαίς και οργάνω. (Σημειωτέον, αρχαίες και χριστιανικές διδασκαλίες δεν κατάφεραν να μας ντύσουν με την εξάρτυση της αφοβίας – μας υποσχέθηκαν χαρίεσσα ζωή, ταπεινή αλλά όχι καταφρονεμένη, προϋπόθεση Παραδείσου.)
Οι τζιχαντιστές δεν φοβούνται να πεθάνουν. Οι στρατιώτες ενός θεού παραγνωρισμένου, με αποστόλους που μεταφράζουν το γράμμα του μόνο όταν εκείνο αφορά τον θάνατο των αλλοπίστων, ως τιμωρία, και τον δικό τους, ως επιβράβευση. Εχουν λάβει την υπόσχεση του Παραδείσου· ο κλειδοκράτωρ του δικού τους χλοερού τόπου τούς αναμένει χαμογελαστός και ευχαριστημένος. Ή, εν πάση περιπτώσει, έτσι τους έχουν κάνει να νομίζουν. Με αυτιά και μάτια ποτισμένα με αίμα, που ξεδιψάει τον πόθο της εκκαθάρισης των απίστων, κραδαίνουν μάχαιρα, ανατινάζουν βαν, εκρήγνυνται και παίρνουν μαζί τους στον θάνατο όσους φοβούνται τον θάνατο, όχι από δειλία, αλλά από μια μικρή, τοσηδά, αγάπη για τη ζωή με τον πλησίον – ακόμη κι εκείνοι που επιλέγουν την αναχώρηση από την «πολλή συνάφεια του κόσμου».
Ανήμποροι, λες, μπροστά σ’ έναν στρατό που δεν φοβάται να πεθάνει, Δυτικοί και σχεδόν Δυτικοί επιστρέφουμε επικουρικά σε Επικούρους. Μοιάζουν λίγοι μπρος στη λύσσα των τυφλωμένων του Ισλάμ, μοιάζουν κι εκείνοι ανήμποροι να μας μιλήσουν για το πόσο δεν μας αφορά ο θάνατος. Εδώ, στη (σχεδόν) Δύση, φοβόμαστε τον θάνατο, καθώς έχουμε μάθει ότι η ζωή μπορεί, στο εδώ και στο τώρα, να χαρίσει μια κάποια ευτυχία. Οι «μαχητές» επιθυμούν τον θάνατο, γιατί ποτέ δεν γνώρισαν τα δώρα της ζωής. Ας τους δείξουμε πώς γίνεται – αφού καθαρίσουμε τη γειτονιά από όσους σπέρνουν τους θανάτους.