Ηταν Δεκέμβριος του 2015. Στη Ν.Δ. γινόταν «του Παπαμιμίκου» – κατά τη φράση που χρησιμοποιεί τις τελευταίες ημέρες στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, για να ξορκίσει τα εκλογικά ατυχήματα. Πολλοί προφήτευαν τότε ότι η Δεξιά διαλύεται. Ακόμη περισσότεροι στοιχημάτιζαν στην άτρωτη ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον ένα ζεϊμπέκικο της Oλγας Γεροβασίλη –με τον Γ. Μαργαρίτη να καθαρίζει για χάρη της την πίστα– είχε ερμηνευθεί ως χορογραφία της συριζαϊκής αυτοπεποίθησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε –και χόρευε– σαν να ήταν το νέο ΠΑΣΟΚ.
Εκείνη η αυτοπεποίθηση έχει απομείνει σήμερα σαν πατημένο γαρίφαλο. Η κυβέρνηση, όμως, δεν έχει πάψει να επενδύει στη φαντασμαγορία. Στο ρεπερτόριο της καμπάνιας που εκτυλίσσεται ως προπαγανδιστικό πρελούδιο στη ΔΕΘ, η Γεροβασίλη ανέλαβε την περφόρμανς που ονομάστηκε «Δημόσιο 2020». Hταν ένα πλέγμα από κοινούς τόπους –επαναδιατυπωμένους στην κυβερνητική ιδιόλεκτο–, από τους οποίους ξεχώρισε η υπόσχεση του πρωθυπουργού για διορισμούς μέσα στο 2018, και μάλιστα με κίνητρα επαναπατρισμού για τους νέους μετανάστες.
Ο διπολισμός είναι πάλι έκδηλος εδώ. Ο πρωθυπουργός τον οποίο, ύστερα από δυόμισι χρόνια, υποτίθεται ότι έχει επιφοιτήσει το πνεύμα των επενδύσεων, επενδύει πολιτικά στην παλινόρθωση του κράτους – εργοδότη. Επιλέγει τις –παραδοσιακές και νεοφυείς– επιχειρήσεις ως σκηνικό για τις εμφανίσεις του, αλλά δεν έχει τίποτε να πει στον κόσμο της πραγματικής οικονομίας, εκτός από κηρύγματα συνδικαλιστικής ηθικολογίας – για τη «συνεργατικότητα» και την «αλληλοβοήθεια».
Η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να εννοεί τον στόχο που διαφημίζει ως «επιστροφή στην κανονικότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη ελπίδα εκλογικής επιβίωσης από το να προλάβει να εμφανίσει μια βιτρίνα κανονικότητας στην οικονομία. Το ότι το έχει ανάγκη δεν σημαίνει, όμως, ότι το μπορεί. Αν έδειξαν κάτι οι τελευταίες προσπάθειες καλλιέργειας κλίματος «κανονικότητας», είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις τώρα έχει αρχίσει να εξοικειώνεται με έννοιες που μέχρι προχθές αναγνώριζε ως εχθρικές.
Κάπως έτσι, κατέληξε να υπόσχεται ως δέλεαρ για τους επιστήμονες της νέας διασποράς μια παρθενορραφή του greek dream της δεκαετίας του ’80 –την «αποκατάσταση» στο Δημόσιο– παραγνωρίζοντας ότι στο κράτος είναι ήδη εγκλωβισμένος ικανός αριθμός πτυχιούχων που μένουν αναξιοποίητοι για χάρη των κολλητών και των μετακλητών.
Αξίζει κανείς να το φανταστεί. Να φανταστεί μια Eλληνίδα γιατρό στο Μόναχο, έναν μηχανικό στο Ντουμπάι, έναν φιλόλογο που δουλεύει σερβιτόρος στο Τορόντο· αξίζει να τους φανταστεί να βλέπουν τη Γεροβασίλη να τους υπόσχεται ότι «μέχρι το 2020 θα βιώνουμε μια νέα κουλτούρα αλληλεπίδρασής μας με τη Δημόσια Διοίκηση».
Κυβερνά –για να δανειστεί κάποιος τον τσιπρικό όρο– άλλο «αξιακό μοντέλο» από αυτό που απαιτεί η επιστροφή στην κανονικότητα. «Αξιακά», η φυσική θέση της κυβέρνησης είναι στο Μουσείο Φραπέ που θα εγκαινιαστεί μαζί με την Εκθεση στη Θεσσαλονίκη.