Τι να σκεφτόταν άραγε την Παρασκευή ο Αλέξης Τσίπρας; Στο συνέδριο δεν είχε πάει. Είχε ζητήσει τότε –μόλις πριν από τρεις μήνες– ουσιαστικά την εκπαραθύρωση του διαδόχου του. Είχε ζητήσει νέες εσωκομματικές εκλογές για να απαλλαγεί το κόμμα από «φαινόμενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισμού, παραβίασης των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας». Τι να είχε στο μυαλό του καθώς υπέκυπτε στην εθιμοτυπία του χειροκροτήματος από την πρώτη σειρά της παρουσίασης του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος Τσίπρας είχε δίκιο; Αυτός που με την απουσία από το συνέδριο επιχειρούσε να βάλει σε άλλη τροχιά το κόμμα του; Ή εκείνος που με την παρουσία του στήριζε την εκλογική προσπάθεια του κόμματος Κασσελάκη;
Οπως κι αν απαντήσει κανείς στο ερώτημα, και μόνη η παρουσία Τσίπρα, παρά τις διαρροές που επιχείρησαν να την υποβαθμίσουν, συνιστά μια πράξη νομιμοποίησης του Κασσελάκη. Παρά την επιδεικτική του περιφρόνηση για την κομματική ζωή –καθώς το κόμμα φαίνεται να κινείται μόνο από την αρχηγική παρόρμηση– ο Κασσελάκης έχει καταφέρει να εδραιωθεί. Λένε ότι το οφείλει στη μιντιακή του «ραδιενέργεια». Τη σταθεροποίησή του στην ηγεσία την οφείλει πάντως σίγουρα στην άστοργη ευεργεσία που του έκανε στο συνέδριο ο προκάτοχός του. Πριν από την απόπειρα Τσίπρα να τον οδηγήσει στην έξοδο, ο Κασσελάκης ήταν εκείνος που είχε νικήσει την Αχτσιόγλου. Μετά το συνέδριο ήταν πλέον εκείνος που είχε νικήσει και τον Τσίπρα.
Το «Αλέξη, έλα πάνω» ήταν η θεατρική ολοκλήρωση του συνεδριακού ατυχήματος: Από επίδοξος kingmaker του χώρου του, ο απόμαχος αρχηγός μετατρεπόταν σε αμίλητο σκηνικό αξεσουάρ της κασσελακικής παράστασης.
Τι να σκεφτόταν όταν ο Κασσελάκης τον αγκάλιαζε στη σκηνή;
Η «λευκή επιταγή» τετραετίας, που επιχειρήθηκε να αφαιρεθεί από τον νέο πρόεδρο, τώρα μοιάζει εξασφαλισμένη. Το μόνο που του χρειάζεται είναι να μην τον περάσει το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο.
Οσοι σήμερα ανησυχούν για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ –όσοι σοκάρονται από τις εξ επιφοιτήσεως εκμυστηρεύσεις και το one-man show του νέου αρχηγού– δεν μπορεί παρά να αναρωτιούνται: Αν το κόμμα άλλαξε τόσο μέσα σε 6-7 μήνες, πώς θα είναι ύστερα από τέσσερα χρόνια Κασσελάκη; Τι θα έχει απομείνει το 2027 από το κόμμα του Τσίπρα;
Πολλοί ειρωνεύτηκαν τον πρώην πρωθυπουργό επειδή προσπαθεί τώρα, κατόπιν εορτής, να κάνει αυτό που δεν κατάφερε όσο ακόμη ήταν μέσα στο παιχνίδι: να αλλάξει την εμπεδωμένη εικόνα του. Το εγχείρημα είναι αυτονόητο για έναν 50χρονο πολιτικό που λογικό είναι να αναζητεί μια δεύτερη ευκαιρία στο μέλλον. Μόνο που, μέχρι το προφίλ του Τσίπρα να βγει από το συνεργείο των επικοινωνιολόγων, ο Κασσελάκης θα έχει επιτελέσει το «rebranding» του ΣΥΡΙΖΑ ολοσχερώς.
Ισως καλύτερα έτσι. Ισως βολεύει για την επιστροφή το παλιό brand να έχει εξουδετερωθεί.