Ως ένας σύγχρονος Ευρωπαίος πολιτικός εμφανίσθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ενδιαφέρουσα συζήτηση που διοργάνωσε πριν από μερικές ημέρες το Harvard Business School Club της Ελλάδας. Απόφοιτος του συγκεκριμένου πανεπιστημίου ο ίδιος, επέδειξε γνώση της γερμανικής αλλά και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας – το θέμα της συζήτησης ήταν «η Ευρώπη στον απόηχο των γερμανικών εκλογών»– και, μεταξύ άλλων, επικαλέσθηκε τα αποτελέσματα στη Γερμανία για να επισημάνει την ανάγκη στήριξης ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας.
Το γεγονός πως τα λαϊκιστικά κόμματα της άκρας Δεξιάς και Αριστεράς συγκέντρωσαν σχεδόν 11 εκατομμύρια ψήφους δείχνει ότι ο λαϊκισμός και από τις δυο άκρες του ιδεολογικού φάσματος είναι υπαρκτός ακόμη και σε χώρες που ευημερούν. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς επισήμανε πως παράλληλα με την προσέλκυση επενδύσεων, την προώθηση της καινοτομίας και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, πρέπει να υπάρξει και ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης για τους πολίτες που μένουν πίσω. Σε αυτό το δίπτυχο –προώθηση της τολμηρής επιχειρηματικότητας που είναι η ατμομηχανή της οικονομίας, αλλά παράλληλα και κοινωνική ευαισθησία για το φοβισμένο κομμάτι της κοινωνίας– βρίσκεται το κλειδί για την επιτυχία. Το ζητούμενο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι όχι μόνο να διαμηνύει πως με τη δική του προσέγγιση θα ανοίξουν θέσεις εργασίας στην ιδιωτική οικονομία, αλλά να εξηγήσει τι σημαίνει αυτό πρακτικά για τον κάθε άνθρωπο. Η έμφαση, ουσιαστική και επικοινωνιακή, να είναι στις «νέες δουλειές». Η ανάπτυξη δεν είναι μόνον αριθμοί, είναι βελτίωση της καθημερινότητας. Για τον άνεργο, η επιστροφή στην εργασία δεν σημαίνει μόνο οικονομικές απολαβές, σημαίνει και ανάκτηση μιας πληγωμένης αξιοπρέπειας.
Ο επιχειρηματίας που τολμά, ρισκάρει και καινοτομεί, βοηθά όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τους υπολοίπους. Δημιουργεί δουλειές. Η εξίσωση είναι απλή: αν «τρέξει» η ιδιωτική οικονομία –σε υγιείς βάσεις, όχι με τον διαστρεβλωτικό τρόπο του παρελθόντος, των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και των θαλασσοδανείων της διαπλοκής–, όλοι θα ωφεληθούν.
Οντως, «η μοίρα μας είναι στα δικά μας χέρια», και προφανώς χρειάζεται ένα ελληνικής ιδιοκτησίας πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα απελευθερώσει την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία και τις επενδύσεις.
Αλλά αυτό το πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει και μέτρα που θα διευκολύνουν μια κοινωνία η οποία καλώς ή κακώς –στις περισσότερες περιπτώσεις, κακώς– έχει συνηθίσει να λειτουργεί με λάθος τρόπους, να προσαρμοσθεί. Είναι άνθρωποι που βλέπουν την καινοτομία ως απειλή, όχι ως ευκαιρία. Που φοβούνται ότι θα χάσουν τις δουλειές τους, το εισόδημά τους, τη ζωή τους. Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι εάν ο απόφοιτος του Χάρβαρντ αντιλαμβάνεται την οικονομική πραγματικότητα. Την αντιλαμβάνεται. Ούτε αν έχει την ικανότητα να προωθήσει μια οικονομική πολιτική που θα στηρίζεται στη δημιουργία ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος. Την έχει. Το θέμα είναι αν μπορεί να πείσει την κοινωνία να τον ακολουθήσει, και για να το πετύχει αυτό πρέπει να την αγγίξει, να της δώσει ελπίδα. Αυτό είναι το δικό του στοίχημα.