«Είναι σαν κάποιος που κρατάει πιρούνι σε έναν κόσμο σούπας». Το είχε πει ο Νόελ Γκάλαχερ για τον αδελφό του, Λίαμ, όταν έφυγε «ανακουφισμένος» από τους Oasis – το συγκρότημα που ξύπνησε τη βρετανική ροκ, αλλά υπέκυψε τελικώς στο αδελφικό μίσος των ηγετών του.
Γαλουχημένοι με τους περιορισμούς που επιβάλλει σε μια οικογένεια η μόνιμη έκθεσή της στον μεγεθυντικό φακό του δημοσίου βλέμματος, ο Κυριάκος και η Ντόρα δεν έχουν επιτρέψει ποτέ στις διαφωνίες τους να πάρουν ροκ χαρακτήρα. Η δεύτερη διαφορά με τους Γκάλαχερ είναι ότι σε έναν κόσμο σούπας, ακόμη κι αν την άφηνες με ένα πιρούνι, η Ντόρα θα ευδοκιμούσε.
Σε αυτό το επιβιωτικό σθένος της μπορεί εν μέρει να αποδοθεί η καθυστέρηση στην ωρίμαση μιας εξέλιξης που, για πολλούς στη Ν.Δ., ήταν προδιαγεγραμμένη ήδη από την ημέρα εκλογής του Κυριάκου. Δεν χρειαζόταν κανείς να ενδώσει σε εξ αποστάσεως ψυχολογισμούς, για να δει το πολιτικό πρόβλημα: Η συνύπαρξη δύο αδελφών στην πρώτη γραμμή του κόμματος παρήγε τους λάθος συμβολισμούς.
Ακόμη κι αν η Ντόρα δεν ήταν η Ντόρα –ακόμη κι αν στη θέση της βρισκόταν ένα χλωμό πολιτικό ζώο–, μόνη η παρουσία της μεγάλης αδελφής στη σκηνή θα συντηρούσε την εικόνα ενός αρχηγού «junior», περίπου υπό κηδεμονία, δίνοντας έτσι συνεχώς τροφή σε εχθρούς και εχθρικούς «φίλους».
Πρόκειται για συμβολισμούς αυτόματους, ανεξάρτητους από τις ικανότητες ή τις προθέσεις της Μπακογιάννη. Ακόμη και αυτοί που ομνύουν στην Ντόρα, αναγνωρίζουν ότι το πρωταρχικό εμπόδιο του Κυριάκου είναι ότι έχει κληρονομήσει ένα κόμμα συστημικό. Ενα κόμμα που γίνεται αντιληπτό ως μηχανισμός αναπαραγωγής πελατειακών έξεων και κληρονομημένων προνομίων.
Η ανανέωση αυτού του μηχανισμού δεν μπορεί να βρει εκλογική δικαίωση, αν είναι μόνο προγραμματική. Αν δεν ενσαρκωθεί από πρόσωπα. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να οδηγήσει το κόμμα του σε αυτή την ανανέωση, αν ήταν διαρκώς εκτεθειμένος στην κατηγορία ότι κρατάει αξιώματα ρεζερβέ για τους συγγενείς του;
Οποτε κι αν ανακοινωνόταν, η απόφαση του Μητσοτάκη θα έστρεφε το ενδιαφέρον στα οικογενειακά της Ν.Δ. Το γεγονός ότι ανακοινώθηκε τώρα, σε χρόνο –πιθανότατα– μακριά από κάλπες, του επιτρέπει να τη χρησιμοποιήσει παραδειγματικά προς τους φορείς νεοδημοκρατικής συντήρησης. Του επιτρέπει με νέα ηθικοπολιτική νομιμοποίηση να προωθήσει αποστρατείες.
Η θυσία της Ντόρας θα έχει ξεπεράσει τα όρια του μικροδράματος της δυναστείας, θα έχει δικαιωθεί πολιτικά, μόνο αν αποδειχθεί ότι ήταν η πρώτη πράξη ριζικής κομματικής αναζωογόνησης. Και η θυσιασμένη;
«Μην κοιτάς πίσω με θυμό», τραγουδούσαν σε ένα σουξέ τους οι Oasis. Αλλά μάλλον δεν είναι του γούστου της.