Καλή χρονιά! Αυτή είναι μια απλή και πραγματοποιήσιμη ευχή, σε αντίθεση με το «Ευτυχισμένο το 2018», που είναι υπεραισιόδοξο και κάθε προηγούμενο έτος το διέψευσε. Η καλή χρονιά υπονοεί κάποιο θετικό ισοζύγιο στο τέλος. Για να πραγματοποιηθεί, απαιτεί τα καλά συμβάντα του έτους να είναι περισσότερα από τα αναπόφευκτα στη ζωή άσχημα.
Στην κατάσταση δε της γενικευμένης απαισιοδοξίας που βρισκόμαστε, η ευχή μπορεί να πραγματοποιηθεί αν το 2018 είναι απλώς καλύτερο από το 2017. Ισως αυτό να πυροδοτήσει έναν κύκλο αισιοδοξίας και μπορεί να γίνει ενάρετος κύκλος της οικονομίας.
Η χώρα έζησε το hangover του 2015. Από τις υποσχέσεις για εύκολη έξοδο από την κρίση –με ένα νόμο κι ένα άρθρο– έφτασε στο χείλος της καταστροφής το καλοκαίρι του 2015. Τα δύο επόμενα χρόνια η κυβέρνηση προσπαθούσε να περιορίσει τις επιπτώσεις της καταστροφικής διαπραγμάτευσης και οι πολίτες να συνέλθουν από τον πονοκέφαλο της αντιμνημονιακής μέθης. Είναι πολλοί που τώρα κατάλαβαν ότι με τις φωνές δεν δημιουργείται πλούτος προς αναδιανομή, απλώς πολλές φορές οι φωνακλάδες καταφέρνουν να λυμαίνονται ένα μεγαλύτερο κομμάτι της συρρικνούμενης πίτας.
Είναι πολλοί που λένε πως «έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό για να βάλουμε μυαλό». Πιθανόν να είναι έτσι. Ο μόνος τρόπος για να μάθει μια χώρα που δεν διαβάζει είναι να πάθει. Είναι γνωστό πως η εκπαίδευση, εν γένει, είναι συσσωρευμένη εμπειρία. Οι άνθρωποι διαβάζουν για τις δοκιμές των άλλων, μαθαίνουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους και προσπαθούν να επαναλάβουν τις πρώτες ή, έστω, να αποφύγουν τις δεύτερες. Και αυτός είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να χαράξουν νέους δρόμους· όταν γνωρίζουν όλους τους παλιούς.
Αυτή η κυβέρνηση έδωσε όσα είχε να δώσει και, δυστυχώς, δεν ήταν πολλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία χρησίμευσε πρωτίστως ως μοχλός ανατροπής όλων των μυθευμάτων, ιδεοληψιών, αδιέξοδων οπτασιών (και ουχί οραμάτων), που και ο ίδιος στην αντιπολίτευση τροφοδότησε. Τώρα, στην προσπάθειά του να μασκαρευτεί ριζοσπαστικός, ροκανίζει τους θεσμούς, ό,τι τέλος πάντων απέμεινε από αυτούς, ειδικά κατά τη δραματική περίοδο της αντιμνημονιακής μέθης. Η κυβέρνηση επιτίθεται χυδαία στα ΜΜΕ που της ασκούν κριτική, στη Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις της δεν τη βολεύουν, σε ανεξάρτητες αρχές όπως η Τράπεζα της Ελλάδας όταν προτείνει διαφορετική γραμμή από τις νέες οπτασίες που έχει κ.λπ. Και το χειρότερο είναι πως, όσο πιο στριμωγμένη νιώθει από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, τόσο θα εντείνει τη διαβρωτική για τη χώρα ρητορική.
Η πολιτική αλλαγή είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για ένα καλό 2018 κι ένα ακόμη καλύτερο 2019. Η χώρα χρειάζεται πολύ περισσότερα από μια διαφορετική κυβέρνηση για να βγει από το τέλμα. Πρέπει όμως να κάνει την αρχή, κι όσο το νωρίτερο τόσο το καλύτερο. Και το 2018 μπορεί να είναι η στιγμή…