Γιαροσλαβ Κατσiνσκι
Επιχείρηση φαρμακερά χέρια
Σύμφωνα με ορισμένους στη Ν.Δ., δεν χρειάζεται να πάρουμε πολλά. Εχουμε ήδη τα πιο βασικά. Εχουμε μια εξουσία που εκδηλώνει ορμές απορρόφησης των υπόλοιπων εξουσιών. Που έχει επιχειρήσει «κατσινσκικώς» να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης. Που αντιμετωπίζει ως παράνομους –κυριολεκτικά παράνομους και φυλακιστέους– τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Εχουμε μια εθνικολαϊκιστική εξουσία που, όπως και στη Βαρσοβία, δεν απολογείται για τις εκτροπές της. Αντιθέτως. Η πολωνική κυβέρνηση εκμεταλλεύεται προπαγανδιστικά –στη λογική της αυτοθυματοποίησης– το γεγονός ότι την εγκαλεί η Ε.Ε. για παραβίαση του κράτους δικαίου. Επικαλείται ως τεκμήριο εθνικής ανεξαρτησίας τη διεθνή κατακραυγή που ξεσήκωσε ο πρόσφατος νόμος της για το Ολοκαύτωμα – ο νόμος που απαγορεύει να καταλογίζεται στο πολωνικό έθνος συμμετοχή στα εγκλήματα κατά των Εβραίων.
Δεν είναι τραβηγμένοι αυτοί οι παραλληλισμοί; Τι σχέση έχει η δική μας μεσόκοπη δημοκρατία με τη νεαρή και άστατη των Πολωνών; Δεν έχουν αποδείξει οι δικαστές –τουλάχιστον του ΣτΕ– την ανεξαρτησία τους; Δεν έχει ρίζες ακλόνητες η πολυφωνία;
Αν υπάρχει ομοιότητα τη βρίσκει κανείς στα επιφανειακά στοιχεία του τρόπου διακυβέρνησης. Στην ανάγκη της κυβέρνησης να δείξει –όχι να κρύψει– ότι υπερφαλαγγίζει τη Δικαιοσύνη. Στη σπουδή της να διαφημίσει ότι εκείνη επισπεύδει τη δίωξη των αντιπάλων της· ότι οι ίδιοι οι υπουργοί της είναι οι δημόσιοι κατήγοροι με τα καθαρά και φαρμακερά χέρια.
Τα υπόλοιπα συμπτώματα είναι για εμάς σαν παλιά θεσμικά έλκη που επουλώθηκαν. Τώρα για λίγο ξαναθυμώνουν. Αλλά είναι πολύ αργά για να γίνουμε Πολωνία.
Αλεξης Τσiπρας
Ποιοι είναι εκείνοι στην πλατεία;
Ο Τσίπρας κράτησε για λίγο στους ώμους του το βάρος του Μακεδονικού. Το ζύγισε και –όπως δείχνουν όσα ακολούθησαν– το άφησε κάτω σαστισμένος. Το σάστισμα αποτυπώθηκε στον τρόπο με τον οποίο δοκίμασε να αποδράσει από το κόστος του προβλήματος.
Το κόμμα του Κατσίνσκι, όπως και το κόμμα του Τσίπρα, ταυτίζει τον εαυτό του με τον λαό. Κόμμα, λαός και κράτος συγχωνεύονται σε ένα σπογγώδες υποκείμενο. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον πρωθυπουργό, με αυτόν τον σπόγγο στο μυαλό, να κοιτάζει την περασμένη Κυριακή την πλατεία και αμλετικώς να αναρωτιέται: Αφού εμείς είμαστε ο λαός, τότε αυτοί οι χιλιάδες ποιοι είναι; Οταν ο Μίκης είναι εκεί, τότε εμείς τι κάνουμε εδώ;
Η πραγματικότητα είναι προφανώς πιο πεζή. Η απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ από το Μακεδονικό δεν ήταν η αφύπνιση μιας κάποιας Δεξιάς. Ηταν η αποξένωση του δικού του ακροατηρίου. Ο Τσίπρας φαίνεται ότι ένιωσε –και σωστά– πως κινδυνεύει να χάσει την επαφή του με το αντισυστημικό συναίσθημα.
Γι’ αυτό και η βιαστική εκτόξευση της δικογραφίας για τη Νοβάρτις δεν είχε στόχο απλώς τον εφήμερο αντιπερισπασμό. Είχε στόχο την επανασύνδεσή του με τις πλατείες. Την επανάκτηση του μονοπωλίου του εθνικολαϊκισμού – μέσω του λυρισμού περί «πατριωτών» που «δεν τα πήραν».
Πριν από μερικούς μήνες, όταν η κυβέρνηση έδειχνε προσγειωμένη, αφιερωμένη στην έξοδο από το μνημόνιο και στις επενδύσεις, κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία ανησυχούσαν μήπως ο Τσίπρας τούς κλέψει (και) την ατζέντα της κανονικότητας. Δεν είχαν ακόμη εμπεδώσει ότι κανονικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εμφύλιος.