Για τον Μιχάλη Κατσίγερα

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις μέρες μας ο καλός αναγνώστης είναι είδος υπό εξαφάνιση. Οπως και ο καλός συγγραφέας, θα μου πείτε. Διόλου τυχαίο, αφού για να γίνει κάποιος καλός συγγραφέας πρέπει να είναι καλός αναγνώστης. Συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι ικανή. Και όταν λέω «καλός αναγνώστης» εννοώ τον ταλαντούχο αναγνώστη, αυτόν που κατέχει τα μυστικά της τέχνης της ανάγνωσης. Είναι αυτός που, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κείμενο, ξέρει να ξεψαχνίσει τα υλικά του και να εντοπίσει τα μυστικά της κατασκευής του. Αυτός που μπορεί να κρίνει την ποιότητα του υφάσματος, την αντοχή και την κομψότητα της ραφής του. Ψάχνει τις λέξεις, αλλά δεν περιορίζεται σε όσα λένε το λεξικό, η γραμματική ή το συντακτικό. Τον ενδιαφέρει η ακριβολογία του κειμένου, που δεν ταυτίζεται με τον ορισμό του λεξικού. Οι λέξεις του κειμένου είναι σαν τις μορφές της ζωγραφικής που οργανώνουν την προοπτική, σημεία φυγής που οδηγούν το βλέμμα στο τοπίο του βάθους. Ενα κείμενο δεν είναι φτιαγμένο μόνον από λέξεις. Οι λέξεις μεταφέρουν υλικά που κυκλοφορούν ανάμεσά τους και ο ταλαντούχος αναγνώστης ξέρει να τα εντοπίζει. Αλλο φιλόλογος και άλλο αναγνώστης. Ο Μιχάλης Κατσίγερας ήταν ταλαντούχος αναγνώστης.

Το λέω εξ ιδίας πείρας, αφού όταν πρωτοήρθα σ’ αυτήν την εφημερίδα αυτός παραλάμβανε τα κείμενά μου, κι αυτός μου έκανε τις πρώτες παρατηρήσεις. Είχε μία γκάμα βαθμολογίας που ξεκινούσε από τον πήχυ το «μια χαρά», περνούσε από το «καλό» και απογειωνόταν ενίοτε σ’ ένα ειλικρινές γέλιο. Τις παρατηρήσεις του τις δεχόμουν αμελλητί. Είχα τυφλή εμπιστοσύνη στην ελληνομάθειά του, αλλά και στις ιστορικές του γνώσεις. Σπάνιος συνδυασμός κι αυτός. Τα αποτελέσματα φαίνονται στη στήλη του, τον «Φιλίστορα», που με τον καιρό έγινε το απαραίτητο καθημερινό μου ανάγνωσμα στην εφημερίδα. Θέλει ταλέντο να ψάχνεις στα αρχεία και να βάζεις δίπλα δίπλα μια δήλωση του Γκαίμπελς, μια είδηση από την ιταλική εισβολή στην Αβησσυνία, με την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής ή την πρεμιέρα μιας παράστασης που έγιναν την ίδια μέρα. Και όλα αυτά να πλέκουν τη δική τους εσωτερική συνέπεια.

Θύμωνε εύκολα ο Κατσίγερας. «Απ’ αυτήν την εφημερίδα έχει περάσει ένας Χουρμούζιος», έλεγε όταν έπεφτε σε κάνα μαργαριτάρι, από τα αναπόφευκτα στην καθημερινότητα. Θύμωνε με την Αριστερά, τη Δεξιά, την πολιτική ορθότητα. Και επειδή θύμωνε εύκολα νόμιζα πως θα ζήσει πολύ. Την έχω αυτή την ψευδαίσθηση. Ο θυμός σε απελευθερώνει από τη μέλαινα χολή και σου προσθέτει χρόνια. Δεν ισχύει, το ξέρω, αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Του έλειπε χρόνος, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να τελειώσει την εργασία του για τον Σολωμό. Δεν πρόλαβε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή