Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας / συγγραφέας
Ο Φρυσίας και ο φοίνικας
Κάθε εγκαταλελειμμένος και η τύχη του. Ο Φρυσίας βρέθηκε ολίγων ημερών αφημένος σε έναν φοίνικα στη λεωφόρο Ποσειδώνος, στο ύψος της Γλυφάδας. Ένα αυτοκίνητο σταματά στη μέση του δρόμου, η Ελένη σκαρφαλώνει στο δέντρο, αρπάζει το μικροσκοπικό πλάσμα και, καθώς έχει άλλα επτά να θρέψει, το αφήνει σε ένα pet shop στη Σόλωνος. Την επόμενη μέρα είμαι βαρύθυμη και σκοτεινή, έπειτα από έναν δύσκολο αποχωρισμό. Ο γηραιός μας πορτοκαλένιος Συριανός Γκάτης, μετά από συμβίωση ετών, είχε αποδημήσει. Έχοντας πάρει όρκο «ποτέ ξανά, τέρμα τα γατιά», μπαίνω στο μαγαζί. «Μήπως έχετε κάποιο γατί;» «Μόλις μας έφεραν αυτό». Σε ένα κλουβί μια γκρίζα κουκκίδα έτρεμε από φόβο. Ιδού η αρχή της ιστορίας. Όμως τα δύσκολα δεν έχουν τέλος. Ίσως να μην έχουν και αρχή. Ο κύριος του σπιτιού επιμένει συστηματικά να αγνοεί το όνομα Φρυσίας, το οποίο ο ίδιος του έδωσε, και να τον αποκαλεί κάθε φορά και με άλλο όνομα, ανάλογα με τον εορτάζοντα άγιο της ημέρας. Έτσι ο Φρυσίας γίνεται Ιάκωβος, Αθανάσιος, Ιγνάτιος κ.λπ. Και κάποιες φορές Ευανθία, Μεταξία, Δωροθέα! Συνοψίζω: Ο γάτος μας υποφέρει από διαταραχές ταυτότητας. Διακρίνεται για την αβάσταχτη ομορφιά του, την ανεκτικότητα και τη μεγαλοθυμία του. Τα βράδια ονειρεύεται πως λέγεται Φρυσίας και πως μέσα στο διαμέρισμά του ανθίζουν φοίνικες διαρκείας.
Γιάννα Βασιλείου, τραγουδίστρια
Ο Σκουντούφλης, ο Ζεν και η Τσίτσι
Προσοχή! Αν μου αφήσετε για φιλοξενία το κατοικίδιό σας, να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι μπορεί μετά να μην το πάρετε πίσω. Κάπως έτσι απέκτησα τους δύο εκ των τριών συγκατοίκους μου. Πώς είναι να ζεις με ένα κουνέλι και δύο σκύλους; Υπέροχο! Ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και σκανταλιές. Τρεις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες που, περιέργως, έχουν μάθει να ζουν αρμονικά και να με γεμίζουν με θετική ενέργεια. Μπαίνοντας στο σπίτι, θα αντικρίσεις πρώτα τον Σκουντούφλη, ο οποίος διεκδικεί τον ρόλο του άντρα του σπιτιού. Είναι ένα ατσούμπαλο, αλλά πανέμορφο Λαμπραντόρ που θα φροντίσει να σου κλέψει ό,τι αφήσεις κάτω για να κερδίσει την προσοχή σου. Με ένα χαμηλόφωνο γάβγισμα καλωσορίσματος, λίγο πιο πέρα θα βρεις τον Ζεν –όνομα και πράγμα–, που διατηρεί πάντα την ηρεμία του. (Παίρνω πολλά μαθήματα ζωής από αυτό το πλασματάκι, το οποίο είχε βρεθεί αδέσποτο και κακοποιημένο.) Ξαφνικά, όμως, μπορεί να πεταχτεί στα πόδια σου μια κάτασπρη κουνέλα, ανεξάρτητη, που δεν θέλει υπερβολικά χάδια, αλλά είναι αυτή που διαρκώς θα προκαλεί τους άλλους δύο. Πέρα από αυτές τις διασκεδαστικές στιγμές, τα ζώα είναι μεγάλη ευθύνη. Αν ανταποκριθείς σε αυτήν, όμως, ίσως ανακαλύψεις μια πλευρά του εαυτού σου η οποία αντικατοπτρίζει την ανάγκη σου για συντροφικότητα και τη συμπεριφορά σου γενικότερα, όχι μόνο προς τα ζώα, αλλά και προς τους ανθρώπους.
Δώρος Δημοσθένους, Τραγουδιστής
Η Ρωσιδούλα που έγινε Ορσοδούλα
Τη βρήκα πριν από δύο χρόνια σε δρόμο του Υμηττού. Ήταν τριών μηνών, ένα τόσο δα πλασματάκι. Σκέφτηκα ότι θα την πατούσε κάποιο αυτοκίνητο αν την άφηνα. Την πήρα, λοιπόν, στην αυλή του διώροφου όπου μένουμε. Εκεί ζουν κι άλλες αδέσποτες γάτες τις οποίες φροντίζουν η Φωτεινή Λεντάκη και ο γιος της ο Κωστής. Αποφασίσαμε να την υιοθετήσουμε. Την πήγαμε για εμβόλια στον κτηνίατρο, που μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για γάτα ράτσας: καθαρόαιμη ρωσική μπλε! Το όνομά της προέκυψε γιατί η γυναίκα μου τη φώναζε Ρωσιδούλα και ο γιος μας… Ορσοδούλα. Μας άρεσε και το κρατήσαμε. Έχει πολύ καλή σχέση με τη γυναίκα μου και έχει πάρει τον χαρακτήρα της, νομίζω. Είναι ευγενική, τρυφερή, δεν ζητάει επίμονα φαγητό. Μικρός, είχα σχηματίσει τν γνώμη ότι οι γάτες είναι ψυχρές και αχάριστες – το γνωστό στερεότυπο. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι η ανάγκη είναι που καθοδηγεί τα ένστικτα. Σιγά σιγά, έτσι, άρχισα να καταλαβαίνω και τους ανθρώπους: η ανάγκη και η πείνα είναι μεγάλο πράγμα. Κάθε μέρα μεγαλώνει η αγάπη μου για την Ορσοδούλα. Μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο. Δίνοντας αγάπη σε ένα ανυπεράσπιστο ζωάκι, γινόμαστε καλύτεροι. Σκεφτείτε να το εφαρμόσουμε και στους ανθρώπους…
Ευγενία Δημητροπούλου, ηθοποιός
Η ζωή με τον Άμλετ
Ήταν κουτάβι όταν τον εγκατέλειψαν στην πιλοτή της πολυκατοικίας της φίλης μου της Ματίλντας, στα Χανιά. Εκείνο το καλοκαίρι κάναμε περιοδεία με τον «Άμλετ», οπότε, φτάνοντας στα Χανιά, πήγα να τη δω. Με το που πέρασα το κατώφλι του διαμερίσματός της, μια χνουδωτή μπαλίτσα έτρεξε προς το μέρος μου και άρχισε να μου κάνει χαρές. «Πρώτη φορά αντιδρά έτσι. Αν τον θέλεις, είναι δικός σου», μου είπε η Ματίλντα. Έτσι, ο Άμλετ μπήκε στη ζωή μου. Με επέλεξε, δεν τον επέλεξα. Σήμερα είναι επτά ετών και έρχεται πάντα μαζί μου, σε βόλτες και ταξίδια, στο γυμναστήριο, σε πρόβες και παραστάσεις – το 2016 έπαιξε σε δύο σκηνές στην «Άννα Καρένινα» στο Εθνικό Θέατρο! Είναι πολύ κοινωνικός, απίστευτα λαίμαργος και έχει ισχυρή προσωπικότητα. Νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς σκύλος· είναι γατόσκυλο! Δεν είναι πάντα των χαδιών και της αγκαλιάς, θέλει τα πράγματα να γίνονται με τους δικούς του ρυθμούς. Είναι το πρώτο ζωάκι, αν εξαιρέσεις ένα ιγκουάνα που είχα κάποτε, για το οποίο έχω την αποκλειστική ευθύνη. Σε αλλάζει πολύ –μετριάζει το «εγώ» σου– όταν αρχίζεις να φροντίζεις και να αγωνιάς για ένα πλάσμα που εξαρτάται 100% από σένα και σου προσφέρει αστείρευτη αγάπη… ■