«Ο ζωγράφος μαθαίνει ένα πράγμα, εκείνο που είναι κοντά στο βίωμά του», λέει ο Απόστολος Χαντζαράς από την άλλη άκρη της γραμμής. «Γεννήθηκα μέσα σε ένα εργαστήριο βυζαντινής ζωγραφικής, του πατέρα μου, Ελευθέριου. Αυτό έμαθα», συμπληρώνει. Πράγματι, το «Κίτρινο πάτωμα», που παρουσιάζεται ήδη στην Γκαλερί Σκουφά, είναι ακόμη μία σειρά έργων του ζωγράφου, όπου, με ένα pop twist, η βυζαντινή και η ελληνική λαϊκή παράδοση συναντιούνται – αυτήν τη φορά, σε ένα ατελιέ. Ο ζωγράφος, γεννημένος το 1997 στο Αγρίνιο, σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ, με τον Χρόνη Μπότσογλου, αλλά και νωπογραφία και φωτογραφία. Σχεδίασε το εξώφυλλο της «Βιοτεχνίας υαλικών» του Μένη Κουμανταρέα (που κυκλοφόρησε το 2011 από το «Βήμα») και τη σειρά γραμματοσήμων των ΕΛΤΑ με ελληνικά παραδοσιακά προϊόντα (2008).
«Είναι πολύ περισσότερα όσα συμβαίνουν στο εργαστήριό μου απ’ όσα δείχνω τελικά στην έκθεση», λέει γελώντας ο Απόστολος Χαντζαράς. Αναφέρεται, βέβαια, στη διαδικασία, στον πυρηνικό αντιδραστήρα θα έλεγε κανείς, απ’ όπου περνάει ο καλλιτέχνης μέχρι ο καμβάς του να μην είναι πια λευκός. Είναι ο θυμός, η απελπισία, η «αυτοκτονία» του καλλιτέχνη αλλά και η «δολοφονία» ιδεών, γεγονότων, προσώπων. Τα 50 έργα του Απόστολου Χαντζαρά είναι βιωματικά, είναι αυτό το «ένα πράγμα» – «είμαι θυμικός», λέει ο ίδιος.
Τα έργα του «Κίτρινου πατώματος» είχαν ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια. Μετά, χάθηκαν… «Οταν τα ξαναβρήκα και μπήκα ξανά μέσα σε αυτά, η αίσθηση ήταν ακριβώς η ίδια όπως και τότε, όταν είχα πρωταρχίσει να “περιγράφω” το ατελιέ ως κατάσταση», αναφέρει ο Απόστολος Χαντζαράς. «Πάντα οι ίδιες δυσκολίες, οι ίδιες αγωνίες μπροστά στο… “και τώρα τι ζωγραφίζεις;”». Από την πρώτη πινελιά έως την ολοκλήρωση του έργου παρεμβάλλεται ο χρόνος – «εκείνος ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας», λέει ο ζωγράφος, προσθέτοντας ότι αντιμετωπίζει τα έργα του, ειδικά αυτά του «Κίτρινου πατώματος», με χιούμορ, παρότι αυτό που καταθέτει είναι μία θέση για την «αγωνία ως ασθένεια προς θάνατον», όπως την είχε ονομάσει ο Κίρκεγκορ.
Σήμερα, όμως, για τον Απόστολο Χαντζαρά ο χρόνος δεν κουβαλάει έναν κοινό μύθο, όπως αναφέρει ο ίδιος, και γι’ αυτό θεωρεί ότι ο κάθε καλλιτέχνης έχει πάρει τον δικό του δρόμο. «Τα έργα δεν συντηρούν πλέον κοινή συνισταμένη. Αυτό, όμως, δεν είναι η ίδια η ζωή;». Οταν τον ρωτώ εάν δεν υπάρχει αυτός ο κοινός μύθος ή υπάρχει αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί του, ο Απόστολος Χαντζαράς αποκρίνεται: «Χρειάζεται να περάσουν πολλά χρόνια για να χωνευτεί όλο αυτό που συμβαίνει με την πρόσβαση όλων σε όλα οπουδήποτε στον κόσμο», τονίζει αναφερόμενος στις καλλιτεχνικές μείξεις – άλλωστε, «αυτό δεν συμβαίνει και με την κουζίνα, όπου χάνονται στα τοπικά στοιχεία;».
Ο Απόστολος Χαντζαράς, λίγο προτού ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας, αναφέρει: «Στην εποχή μας, η πλάστιγγα γέρνει προς την επινόηση του έργου. Η ζωγραφική, όμως, δεν είναι μόνον επινόηση. Η ανάπτυξη των έργων είναι αποτέλεσμα μαθηματικής πράξης. Το αν είναι καλά εξαρτάται από το αν μας αρέσουν, αν είναι ευχάριστα – είναι τόσο απλό».
Γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Κολωνάκι. Εως 17 Μαρτίου.