Καθολική και δύσκολα αναστρέψιμη κρίνεται η πορεία υποβάθμισης του κτιριακού όγκου στο κέντρο της Αθήνας, η οποία έχει επιταχυνθεί κατά τη διάρκεια των ετών της οικονομικής κρίσης. Ειδικότερα, σε μια ζώνη που εκτείνεται κατά μήκος του άξονα των πλατειών Συντάγματος και Ομονοίας, τα επαγγελματικά κτίρια καταγράφουν ποσοστά κενών χώρων της τάξεως του 16% (αρχές του 2017, κτίρια πρώτης κατηγορίας), ποσοστό όμως που εκτοξεύεται σε 30% εγγύτερα προς την πλατεία Ομονοίας, όπου το απόθεμα των γραφείων είναι χαμηλότερων ποιοτικών προδιαγραφών. Παράλληλα, στην αγορά κατοικίας υπολογίζεται ότι το 25% των κτιρίων στο ευρύτερο κέντρο της πόλης είναι κενό. Η εκτόξευση του φαινομένου των βραχυχρόνιων τουριστικών μισθώσεων, ή οι μισθώσεις για τη στέγαση προσφύγων από ΜΚΟ, μάλλον δεν αποτελούν μόνιμη λύση του προβλήματος της κατοικίας στο κέντρο. Τα παραπάνω αναφέρονται σε σχετική μελέτη της διαΝΕΟσις και του κ. Νίκου Τριανταφυλλόπουλου, επίκουρου καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σύμφωνα με τα σχετικά ευρήματα στο 20% των κτιρίων γραφείων, οι κενές ιδιοκτησίες ανέρχονταν στο 50% του κάθε ακινήτου, ενώ εξ ολοκλήρου κενό ήταν το 18% των κτιρίων. Πρόσφατα, η μετατροπή κάποιων κτιρίων γραφείων σε ξενοδοχεία ναι μεν συνιστά μια θετική εξέλιξη, δεν αλλάζει όμως σημαντικά τα δεδομένα.
Παράλληλα, μεγάλο μέρος των ακινήτων χρήζει αναβάθμισης, καθώς πάνω από το 60% των κτιρίων είναι κατασκευασμένα πριν από το 1960. «Η παλαιότητα του κτιριακού αποθέματος δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για την πόλη, εάν αυτό ήταν επαρκώς συντηρημένο και αναβαθμισμένο, ανταποκρινόταν στις σύγχρονες απαιτήσεις των χρηστών τους, καθώς επίσης εάν ορισμένα από αυτά διέθεταν κάποια αισθητική ευπρέπεια. Ομως, πάνω από το 85% αυτών χρήζουν παρεμβάσεων αποκατάστασης, εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της λειτουργικότητας και της ενεργειακής τους απόδοσης», σημειώνει ο κ. Τριανταφυλλόπουλος. Συμπληρώνει δε ότι το μέσο κόστος αποκατάστασης και εκσυγχρονισμού περίπου του 70% των κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας υπολογίστηκε σε πάνω από 400/τ.μ. Συχνά συμβαίνει το μέσο κόστος αποκατάστασης να είναι υψηλότερο από την αγοραία αξία τους.
Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, προτείνονται λύσεις προς δύο κατευθύνσεις: τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου και την αναζήτηση πόρων. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, προτείνεται η ενεργοποίηση του ιδιωτικού τομέα και η προώθηση ΣΔΙΤ με την ανάπτυξη μηχανισμού χρηματοδότησης του εκσυγχρονισμού ιδιωτικών και δημόσιων ακινήτων, αξιοποιώντας το ΕΣΠΑ και το «πακέτο Γιούνκερ».