Πρόσωπα της Εβδομάδας

2' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βλαντιμίρ Πούτιν: Αρκούδες και λαγοί ​​

Πρόσωπα της Εβδομάδας-1

Είναι κι αυτό μια παρηγορητική ειρωνεία: Η δημοκρατία, ακόμη κι όταν έχει απομείνει σκέτο πρόσχημα, ταλαιπωρεί τους καταχραστές της. Τους υποχρεώνει σε αυτή τη γυμναστική – αφίσες, ομιλίες, κάλπες.

Το καθεστώς του Πούτιν δεν προσφέρεται για τρολάρισμα. Είναι ακόμη πολύ ισχυρό για να μπορεί κάποιος να γελάσει με τη γραφικότητά του – με τα πλαστικά ανδρείκελα που αναπαριστούν τον πρόεδρο να ιππεύει μια αρκούδα. Το καθεστώς αυτό δεν είναι προϊόν μόνο σιδηράς επιβολής. Εχει μεγάλη γνήσια απήχηση. Πολλοί λένε ότι ακόμη κι αν υπήρχε αληθινός αντίπαλος –ακόμη κι αν ο Ναβάλνι δεν μπαινόβγαινε στη φυλακή– ο Πούτιν πάλι θα εξασφάλιζε άνετη επικράτηση. Το πρότυπό του, άλλωστε, είναι εξαγώγιμο. Η καθαρή δύναμη που δεν κρύβει τα όπλα της, η βούληση που δεν σπαταλά ενέργεια στους κανόνες, είναι πια αντικείμενο μίμησης. Ο πρωτογονισμός του πουτινικού μοντέλου είναι το όπλο του: Προβάλλει ως «χειροπρακτική» θεραπεία στις μετανεωτερικές δυσκαμψίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας: Εκεί όπου οι θεσμοί αποτυγχάνουν, πετυχαίνει η πυγμή.

Στο ελληνικό κοινό η απήχηση αυτού του μοντέλου ευνοείται όχι μόνο από την κρίση, αλλά και από το απόθεμα δοξασίας: Από τον θρύλο περί ομόδοξου γένους. Ευνοείται, αλλά τόσο ώστε να ξεπεράσει τα ιστορικά κεκτημένα που το εμποδίζουν. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έδειξαν ότι εδώ δεν συγκινούν οι αρκουδιές. Ούτε οι λαγουδιές. Αντιθέτως. Προκαλούν αμηχανία μάλλον, παρά περηφάνια ακόμη και στην κερκίδα που θα ήταν πιο επιρρεπής να τις χειροκροτήσει.

 

Γιώργος Σαββίδης: Φολκλόρ και ψηφοδέλτια

Πρόσωπα της Εβδομάδας-2

Πίσω από αυτό το φολκλόρ μπορείς να διακρίνεις την πλατεία: Το κοινό που είναι στραμμένο προς την οθόνη του Σαββίδη Τζούνιορ αποτελείται από πραγματικούς ανθρώπους, με πραγματικές αγωνίες· με πραγματικές φαντασίες. ΠΑΟΚ, Πόντος, πώρωση και πόνος.

Δεν χρειάζεται να έχεις πάει στην Τούμπα για να καταλάβεις ότι οι εκρήξεις του συλλογικού συναισθήματος δεν είναι συμμετρικές προς τις αιτίες που τις προκαλούν. Το θυμικό μάγμα που η κρίση δεν κατάφερε να απελευθερώσει, μπορεί να αφυπνιστεί από ένα –προσωρινώς– ακυρωμένο γκολ. Αλήθεια; Μπορεί;

Οι ειδικοί λένε όχι. Οι πολιτικές εξάρσεις που προκαλούνται από το ποδόσφαιρο δεν διαρκούν πολύ. Ακόμη κι αν ο ΠΑΟΚ χάσει το πρωτάθλημα λόγω τιμωρίας, θα έρθει το Πάσχα, θα έρθει το καλοκαίρι, θα έρθει η προσδοκία ενός νέου πρωταθλήματος. Σε κάθε περίπτωση, είναι απλοϊκό να αντιστοιχίζει κανείς τον οπαδικό βρασμό με τις εκλογικές προτιμήσεις. Το ότι έχει κάποιος διαρκείας στην Τούμπα δεν σημαίνει ότι δίνει και το ψηφοδέλτιό του να του το σταυρώσει ο Σαββίδης.

Δεν υπάρχει όμως μόνο ο καημός της κερκίδας. Υπάρχουν υλικά –παλαιότερα κάθε νεόκοπου πατερούλη– που, με καταλύτη τον οπαδισμό, μπορούν να διαμορφώσουν υπολογίσιμα πολιτικά μεγέθη: Το αναζωπυρωμένο αίσθημα εθνικής αγανάκτησης από το Μακεδονικό αθροίζεται στο αενάως ανακυκλούμενο αίσθημα αδικίας από «το κράτος των Αθηνών». Ζήτηση υπάρχει. Αλλά, ευτυχώς, δεν υπάρχει ακόμη ικανή εκπροσώπηση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή