Τι είναι το ζώον; Και τι είναι ο άνθρωπος; Ο Κυριάκος Βελόπουλος ανέβηκε στο βήμα, μετά τη βιαιοπραγία εις βάρος βουλευτή του κόμματός του, με ανθρωπολογικές διαθέσεις. Φιλοσοφούσε για τις διαφορές των τετράποδων από τα δίποδα ζώα, για να δείξει πώς ο ίδιος εμφορείται από τον πολιτισμό που αρνείται τη βία. Και, μόλις η έκθεση ιδεών κατά της βίας έφτασε στο τέλος της, παρότρυνε τους βουλευτές που ψήφισαν την ισότητα στον γάμο να μην πηγαίνουν στην εκκλησία τις άγιες ημέρες του Πάσχα. «Να μην προβοκάρουν» αυτοί που «έχουν νομοθετήσει κατά του χριστιανισμού».
Σύμφωνα με τη λογική του χομπίστα ανθρωπολόγου, αυτός που προσέρχεται σε ένα ναό «προβοκάρει» εκείνον που θα ήθελε να χειροδικήσει εις βάρος του. Μην προκαλείτε εκείνους που θέλουν να σας χαστουκίσουν.
Η επικαιρότητα των ευρωπαϊκών εκλογών έτσι κυριαρχείται από τις μικροδιαμάχες στο απώτατο κέρας της Δεξιάς. Ο Βελόπουλος προσπαθεί να ανταγωνιστεί το όμορό του κόμμα, που ο ίδιος αποκαλεί «σέχτα», για την εύνοια των φανατικών. Απόστρατοι που είχαν σταβλιστεί στο κόμμα του τον μηνύουν. Γόνοι των αποστράτων που μετέχουν σε υπό απαγόρευση κόμματα συμπλέκονται με βουλευτές του Βελόπουλου μέσα στη Βουλή.
Θα πει κανείς ότι αυτή η εικόνα του κοχλασμού των άκρων είναι μονομερής. Οι συμπλεκόμενοι δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχει απέναντί τους και η αμυνόμενη πολιτεία. Υπάρχει ο Αρειος Πάγος, που αποφασίζει να απαγορεύσει τις «βιτρίνες» των έγκλειστων νεοναζί. Υπάρχει ο πρόεδρος της Βουλής, που εξάντλησε τα όρια του νόμου προκειμένου να τιμωρηθεί παραδειγματικά ο τραμπουκισμός στο κοινοβούλιο.
Ποιος τρίβει το λυχνάρι με το τζίνι του εθνικολαϊκισμού;
Ομως, όσο κι αν η νόμιμη άμυνα είναι αναγκαία, δεν είναι ποτέ αρκετή για να εξαλείψει την πολιτική υποκουλτούρα που επωάζει αυτά τα κόμματα, με όποια ταμπέλα και αν εμφανίζονται. Η υποκουλτούρα αυτή –δυνάμει της οποίας το θρησκευτικό και το πατριωτικό φρόνημα μετατρέπονται σε εκλογική σαγήνη– δεν είναι αποκλειστική καλλιέργεια του παρανόρμαλ τηλεμάρκετινγκ και των ψευδώνυμων λογαριασμών των σόσιαλ μίντια με τα βυζαντινά άβαταρ. Η υποκουλτούρα αυτή αντλεί νομιμοποίηση και από τις πρακτικές του πολιτικού mainstream.
Είναι άραγε μόνο ο Βελόπουλος που ανταγωνίζεται για την ευλογία της Δεξιάς του Κυρίου; Είναι ο μόνος που υπολογίζει την Εκκλησία ως παράγοντα εκλογικής επιρροής και προσπαθεί να την προσεταιρισθεί;
Είναι μήπως τα εθνικιστικά κόμματα που επιστρατεύουν στα ψηφοδέλτιά τους «σύμβολα» και «συμβολισμούς» για τη διέγερση του πατριωτικού συναισθήματος, ρευστοποιώντας το σύνορο μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής;
Εντάξει. Οι ευρωεκλογές είναι κανονικές εκλογές. Και εκλογές με ελιτίστικο εκλεκτικισμό δεν κέρδισε ποτέ κανείς. Απλώς, όταν βγάζεις μόνος σου το τζίνι του εθνικολαϊκισμού από λυχνάρι, δεν πρέπει να περιμένεις ότι θα το βάλει ξανά μέσα μια δικαστική απόφαση.