Σε μια συζήτηση, προχθές, σε φιλικό τραπέζι, ο γιατρός της παρέας, είπε: «Εννοείται ότι συμφωνώ ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ανεκδιήγητη και επικίνδυνη, αλλά λυπάμαι που το λέω, δεν έχω πολλές ελπίδες ότι τα πράγματα θα ανατραπούν θεαματικά μόλις φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία». Ο γιατρός είναι γύρω στα 60, ο γιος του εργάζεται πλέον στις ΗΠΑ, όπου έχει κάνει οικογένεια και η κόρη του είναι από τα τυχερά παιδιά της νέας γενιάς, καθώς έχει δουλειά στην Αθήνα με μισθό πάνω από 1.000 ευρώ. Εντούτοις, ο πατέρας τους λέει ότι δεν αρκεί να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον κοιτούσα, όπως και οι λοιποί συνδαιτυμόνες, με δυσπιστία, ίσως και με καλυμμένη οργή, καθώς εμείς οι υπόλοιποι ανήκαμε όλοι ανεξαιρέτως στην κατηγορία όσων πιστεύουν στην «απαλλαγή» πάση θυσία.
Ο φίλος μας ο γιατρός ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των παλαιών ψηφοφόρων της Δεξιάς. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται μετριοπαθής, καθώς η λέξη «κεντρώος» προκαλεί πλέον αμηχανία. Ζει ακόμη καλά, και όπως και οι υπόλοιποι του τραπεζιού θλίβεται με την κατάντια της χώρας. Τι ήταν αυτό που τον διαφοροποιούσε και πώς ήταν δυνατόν, λέγαμε, ύστερα από όλα «όσα έχουν συμβεί» από τον Ιανουάριο του 2015, αυτός ένας αστός σε βάθος γενεών, να απεκδύεται της έννοιας του πολίτη και να μην έχει – ακόμη– αποφασίσει αν θα ψηφίσει τελικά στις επόμενες εκλογές. Εχω δει αρκετές παραλλαγές της περίπτωσης του φίλου μας του γιατρού, αλλά εν προκειμένω δεδομένου ότι ήξερα την εξέλιξη της ζωής του, την καριέρα του, τις αρχές του, δεν μπορούσα να δεχθώ ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το «μεγάλο κάδρο». Στη συζήτηση που ακολούθησε άρχισα να σκέφτομαι ότι το «πρόβλημα του γιατρού», δεν είναι ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό, αλλά καθαρά ατομικό και πηγάζει από μια ψυχογενή αιτία. Θα έλεγα ότι επρόκειτο περί σκοτεινού και καλά κρυμμένου συμπλέγματος, αλλά γνωρίζοντας τον γιατρό θεωρούσα άδικο να τον χαρακτηρίσω συμπλεγματικό «για τους δικούς του λόγους».
Εμεινα, λοιπόν, με την απορία, αποδεχόμενος την επιβίωση των «απολιτίκ» αστών που λανθάνουν από έρευνες, δημοσκοπήσεις και προβλέψεις, καθώς γκρουπάρονται στην επικίνδυνα κρυπτική στήλη του «δεν γνωρίζω». Η απόσταση από την ευθύνη απέναντι στο σύνολο και απέναντι στο μέλλον είναι ίσως ένα από τα πλέον ζημιογόνα παράγωγα του στρεβλού συστήματος, αλλά όσο διαιωνίζεται η «απολιτίκ» απερισκεψία τόσο θα μένουμε με την απορία. Ποιοι μένουμε να παλέψουμε για το αύριο της χώρας;